ღეჯი ჭყონიშ თუდო
ჭყონიშ თუდო ჭყონიშ კჷთჷ
ღეჩქჷ დირძღჷ ღეჯიცალო,
ქჷდარულუ, ჯაში ჯინცჷ,
ქალეკერკელ ცხენიცალო.
გოკურცხუნი, გამწობურსუ,
იშენჲ უჩქაფუანც პიცჷ,
შქჷრენჷ აფუდასანჲ თეში,
თხორუა დუჭყჷ ჭყონიშ ჯინცჷ.
დიხას უჯგვიშუანც ჩხვინცჷ,
გიმე გიმე მეთხორჷნცჷ,
ჭყონიშ ჩხვიჩხვის, ჭიჭე - ჭიჭეთ,
არძას ეშე ენთხორნჷცჷ;
ონდეთ ეშუჩქ ოჭიშჷ ვარა.
დანარჩენი ფულირი რე
ართო ოკო გენთხორას
თიჯგუა „გურ-მულირი" რე
ჟიშე ყვარიაქ გიმაძახჷ:
„მუს ორთჷქ სი ღეჯიშ სქუა?
ალბათ მუნართინუა დო
დუდი გიმე ინარგუა“
"ინწკმა ჭყონი ხომ დოხომუ
ჩხვიჩხვის გეუნთხორჷნქჷნი?
ღეჯი ვარდე, გამიკვირდჷ,
სი თეჯგურას ორთჷქჷნი.“
ღეჯიქ უწუ: „მუ რე უკულჲ,
დოხუმუ დ დოხუმას,
სარგებელი ვამიძირჷ
ათე ჭყონიშ ჯაშე დღასჷ“.
ასე ჭყონც ქუმურთ გურქუ;
„მა თეჯგუას მორთჷქჷნი,
კჷს მუშენი ვაწონენქჷ,
ჩქჷჩქონუნქ დო ხორცქჷქჷნი?
„ნიჩვი დიხაშა გეიძჷ,
ღორონთიშე ჭყელი რექჷ,
ჭჷფე თოლეფჲ გიწკვირანცჷ
ირო დიხას უჯინექჷ“.
დუდი ეგაჭოფედას,
ღორონთქ ნება მერჩასჷნი,
თის სახე ქოძირჷნდი,
სოლე გჷთოცენც კჷნი.
ამდღა სქანიჯგუა ღეჯი
ბრელი ოკათ ცხოვრებასჷ,
შხვაშო მუთუნც ვაფიქრენა
მუნეფქჷ გვალო გოხორცქასჷ.
ოღონდ ამდღა დირძღანი დო
ვეჩინენა ღურასჷნი,
ჭუმანიშო ვანარღჷნა,
ირფელქ გენადგურასჷნი.