ღიუ-ღაუშა
სერი რე დო უკუმელა,
სისანდობა ვაფუ კოც,
უჩათ აკორუმაფილი
ცას მურიცხიქ გამკახორცქ.
მოურცუ და მირწკინუუ,
მარზანს დაჩხირ-გენიას,
მიდგარენიშ ბედი შქჷრტ,
ჭარაქ ოკო გელიას.
დიხვამ, ღორონთ, სქან სახელქ,
ურჯგინუ რე სქანი ნება,
მის აწორე სქან სიტყვაშა
გინორთა დო გინონტება?
...მიქ რე, შარას ეურთუნი?
სო რე მიოგაგანცჷნი?
ნამუ ცოდაქ ეუნტუუ,
დაჩხირ ეკაგარგანჩჷნი?
ალგორზამილ კოჩიშ გურცჷ
ზღვა დო ინგირ ალაფუნსჷ,
ონკირეშიშ სუკი მოჩქჷ
თოლიშ გინავალაფუსჷ.
მეფურინჷნს მარწკინჯია...
თქვა ღურელეფ, გოკურცხით!
ქიმკაჯინით მადინაფუს,
მარდიშ სანთელ გამკურსხით!
ირ კოჩ ქიმესავათებე,
მაჭოფალო მითა გურე.
დოშქირტუ დო გეჲანტებუ
მინ თეურე, მინ თაურე.
წკვარამ სერით მუ იძირე,
მარწკინჯია შურიშ მეტი,
უკინდაფუ გილევალჷ
დღამორინელ კოჩიშ ბედი.
გორუნც გაჭირებულ შური
გინაულარ ბოგა-ხინცჷ,
ცოდა მარდის ეკოკინდუ,
მუჭოთ გინოტება — რსხინცჷ.
მალას ოკო გოთანდას,
გჷმათანე მოპირ ანწი —
რინაშ მენდი მოფალუნც,
მარდიშ კვირტი მოპირანცჷ!