ხვალე ქამოტე თენა!
თაქიან ირფელ მიჸორს,
თაქიანს ირფელს ბჯუნუ;
ოფარეჸურე გვალეფს,
კიდირიჸურე
ზღვას,
თაქიან ჰამო ჰავაქ
ღუმცალო ქუმოჩუნუ.
მარა მი გეგენს ენას,
მუშა ვუწუა შხვას.
გილვორექ შარაპიჯის,
დო ელვოჯინექ ცას,
მუკოსქილადირ
თუთას,
უმტუარ მუნაფას,
ქიმიოღურჭულუ კვინჩაქ,
ამარ გილახე ჸას,
თიშ ჰამო ჭიუ-ჭაუქ
ღვინცალო ქუმაფაცხჷ.
ნანა აშარე ორტვინს,
კინტირეფს წამალანს;
ბები ჩხე ლებიას
რკვანუნს,
ბაბა აკმოდგუნს
კველას;
დო ვალიშ მამალას,
გურქ ოგურეშე
გეშალჷ,
ჩიტცალო მიკიფართხალჷ,
დო მოშქურჷ ვა მელას.
წიმი იბჯინექ ხოლო,
მაძირე ლებირ ურთა,
თიშ გითოქარგილ
ჯინჯ დო,
ფერდეფ ტკუთ გინოზიმილი,
თუდო ოფუტე გუჯანჷ
მაძჷ მუჭო ჭერჭე კურთა,
დიშკაშ მაკვათალ ბოშეფი
კოლცალო აფნა ციმილი.
ოზეს დინორე ჯოღორი,
ულალუნს მიკმალ-მუკმალს,
ნინა დიხაშა გეუძჷ,
კუდელ უციკანს ეშე,
კატუ მუშ ცინდალეფს
არზენს,
პიჯშე მილნაღელ ლუკმას,
შხვა ედემიშ ბაღ სო რე,
უჯგუშ, უსქვამაშ თეშე.
ნანაქ კინტირეფ მათუ,
ბაბაქ აკოჭკადჷ კველა,
ჟინტუეფ
დადიარუ,
დაიაქ, ჭიჭე
ცირაქ;
გორდიქ გოყიუ ჸუნგათ,
ორტვინს აშახე შველა;
ტაბაკის ჸვალქ ქიგლესორგჷ
ართ მარაშ
აკნაზირაქ.
ბებიქ ლებია დორკვანჷ,
ქაშადგჷ ღუმწკუმა ართო,
ცუნჯამ ქიგლამდვეს
სორხეფი,
ჸვალი ქიგლამსვართეს
მერყეთ,
”აკა შვანსია” თქუ-დო,
ბაბაქით გეიოჟგართუ,
მარანშე ჭითა, ზისქე,
ქუმარულაფუ ხერკეთ.
ქუმკუდოხოდით არძაქ,
ტაბაკის,
რხინით ეფშას,
პირჯვარ გიპწერით
ირკოჩქ,
მარდ ქიმუჩინით
ღორონთს,
ბაბაქ გეგლეხვამჷ მორძგვას,
დო თქუ: ”ეჸ, ასე გეფშვათ”
ტაბაკის მუკვოხედით
ჩქი ჩაფლა ლუღიშ ოროს.
ვემმორჩქუდჷ ეთი ბორჯის,
ჩქიმ მაბედნერა მითინ,
ღვინქ კიდირს
ქალმაჸუნჷ დო,
ღუმშა ქაშეპჭვე კითინ,
ათინა ორკუნ თინეფი,
მა ვა მიჩქჷ მუჭო რენა,
შურ მუჭო უტიბუნა,
მაზაკვალს მუჭო ჭყენა.
”ღორონთი მიდამიღი ირფელ,
ხვალე ქამოტე თენა!”