ჯგირი სერი დო თიშ უკული
ჟი ნოღასჷ ასინთორენდ
ვითოხუთდღერ თუთარჩელა,
მურიცხეფიშ გოჭკადილირდ
ფორონჯი ცა, მერეკელა.
ქარვასილას გინვოხედით
მა დო ჩქიმი ხურხი ჩელა,
იქილეშე სადგურ მოჩქჷდ
ელექტრონიშ გჷნაველა.
შორ შარაშე მუნაველემც
უჩა არზი ვაშმაჸუნდეს,
ირო თოჸუც გეგაფილემც
კოჩიშ თოლი ვამორწყედეს.
ართიანიშ სიხოლათ
ეფშა ვორდით ხიოლით,
ჰამა-ჰამას უგინალო
ბორჯი მიშ რსიოლით...
დო ქიჸანას ირფელ ართო
ჭითა პირო მოფჩქჷდეს,
მეფჩილათეთ, ვანოფჩქვენა
ბოლო მუშნერ მობძუდეს.
თიშ უკული თუთარჩელაქ
ოჩხონეჩდოვითშა მირთ,
თიშ უკული ქიჸანაქ
ანდანერო გამუნირთ.
თიშ უკული ორქოშ ტახთიქ
ოკოციუ დო ეკირთ,
ჭკორქჷ უღუს გეგთოსოფუ,
ოჭიშ გოთინ, გამწოდირთ.
თიშ უკული ჩქინ ქიჸანას
ორქოშ ფარან ქოუხედ,
მუში გური ტახთის უდგუდ
დო ჟი ჭკუა გილუხედ.
თიშ უკული ივერიას
უჩა ოროქ ქჷმნადირთ.
ორქოშ ფარანქ მეუდინ,
გაკოციუ, გაკიირთ.
ტახთის ჭკუაშ საგამათ
ჸურუმ ქუა ქიგლაადგ.
ჯვეში უღუქ კინი დართ,
ჭითათ ღაფილქ ქიგიადგ.
ირფელ ფერცჷ ითირანცჷ,
გალენარი ჯგირი, ფური,
ვაგმოთირე, რდჷნ თინა რე,
ხვალე ართი ჩქიმი გური.