ჯეჯილი

ჯეჯილი ავტორი: ვაჟა-ფშაველა

1889 წ.

გლეხის მარჯვენის ნაღვაწო
და გლეხის ოფლით მორწყულო,
ჯეჯილო, ნაჭირმაგევო,
უფლის წყალობით მოსულო!
დაგიმშვენებავ მინდორი,
ლამაზი გიჩანს პირია.
რა ჭირნახული მოსულა
ფეხად და როგორ ხშირია!
თავს დასთამაშებს მერცხალი,
თან დასჭიკჭიკებს სირია, –
სტუმარი უცხო ქვეყნისა
და ჩვენის ქვეყნის შვილია.
ცამ დაგვინამა და მიწამ
საზრდოთ გაუვსო ძირია.
ვინც ნახავს, გაუკვირდება,
და მართლაც გასაკვირია:
ნორჩის ყვავილის გარშემო
არშია ავლავ ძვირია.
კურდღელიც შემოსჩვევია,
რომ აცმაცუნოს პირია.
დარაჯად უდგა ტორუა,
გალობას ეტყვის ტკბილსაო.
ღმერთო, გვიკურთხე ჯეჯილი,
ნუ აარიდებ პირსაო!
გვაღირსე, ყანადა ვნახოთ –
ნამგლებს გაჰქონდეს პრიალი;
მკერდ-ოფლიანის ბიჭების
ცასა სწვდებოდეს გრიალი,
და თანაც შევიწროებულს
მწყრებს ამოჰქონდეს ფთხრიალი!