ქ. ოდეს მოგვიდგეს კარსა დარბაზისა მეფობისა ჩუენისასა მუხრანის ბატონი თეიმურაზ და ძმა მისი ბატონი ქაიხოსრო და არაგვის ერისთავი პატრონი ნუგზარ და შვილი მისი პატრონი ბაინდურ. მუხრანის ბატონები და ერისთავი ერთმანეთსა ბევრსა რასმე უჩიოდნენ.
დავსხედით ჩუენ, მეფე პატრონი ბაგრატ და შემოვისხით გარე დარბაზის ერნი ჩუენი და ჴელ[ნ]ი, ერთად შევდეგით ქუეშე სამართალსა უფლისასა ჩუენისასა, და დავიდევით დიდი შიში დღისა იმ დიდისა, რომლისა განიკითხებიან სამართლითა ცრუნი და მართალნი.
ამასედან შემოვჰკრიბეთ საჩივარნი მათნი და მოგვარებულნი ვჰქენით, ვითა მლაშისა სოფელზედა სარჩლობდეს.
თუ წადგეს ერისთავი პატრონი ნუგზარ და პატრონი ბაინდურ თორმეტის აზნაურშვილითა და ასრე შეჰფიცოს მუხრან ბატონებსა , რომე მლაშე სამუხრანო არ ყოფილიყოს და საერისთო ყოფილიყოს, დაუდვას მუხრან ბატონებმან ერისთავსა.
და თუ ერისთავმან ვერ შეჰფიცოს, წადგეს პატრონი თეიმურაზ და პატრონი ქაიხოსროვ თორმეტის აზნაურშვილითა და ასრე შეჰფიცოს, რომ მლაშე საერისთო არ ყოფილა, მუხრანბატონისა ყოფილა, ერისთავი არას ემართლების და დაუდვას მუხრანის ბატონებსა.
კიდევე, რაც ერთმანეთისა ნაცარცვი და ნაქურდალი მათსა მამულშიგა იყოს, ჩუენ ორნი საბატონო კაცნი უჩინოთ, რაცა ჩნდეს, ის უკლებლად ერთმანეთსა შეაქცევინონ. და რაც არა ჩნდეს, რა რიგადცა იმ ორმან საბატონომ კაცმან უთხრას და გაუჩინოს, იმრიგად გარდასწყვიტონ.
რომელიც ამ პირობას გარდაჰხდენ, თავადამც მღრთისა და ბედნიერის ყაენისა შემცოდე იყოს და მერმე ჩუენისა მეფობისა და ჩუენის დარბაზის ერთა მტერია.