Acàthistos

 
 
 
 
 
Si mori vesh porosinë e perëndishme,
Ëngjëlli zbriti në
banesën e Josefit, dhe ia
pruri Marisë mënjëherë
lajmën. E epi me bashkëzbritjen
qiellin mbi dhe, kur
hyri i pandryshuar në gjirin
tënd, dhe atë kur
 shoh me
sy, të mishëruar
 rob, çuditem
dhe të thërres me zë:
Gëzohu, nuse
 panusësuar.
Stanza e parë.
Ëngjëlli kryetar u dërgua prej qiellit, që t’i
thotë Virgjëreshës: “Gëzohu!”. Dhe kur të
pa që u mishërove bashkë me zërin ëngjëllor,
çuditej dhe qëndronte, tue i thirrur
kështu:
Gëzohu ti, me anën
 së cilës do të shkëlqenjë
gazi; gëzohu ti, me anën
 së cilës
do të humbasë mallkimi.
Gëzohu, o ndjellje
 Adamit të rënë; gëzohu,
o çpërblim i loteve të Evës.
Gëzohu, o lartësirë, ku mendjet njerëzore
nuk arrijnë dot; gëzohu, o thellësirë, ku
sytë
 Ëngjëjve nuk shikojnë dot.
Gëzohu, se je froni i Mbretit; gëzohu, se
 mban atë, që i mban të gjitha.
Gëzohu, o yll, që siell diellin; gëzohu, o
Nënë, që mishëron Perëndinë.
Gëzohu ti, me anën
 së cilës përsëritet
natyra; gëzohu ti, me anën
 së cilës foshnjërohet
Krijetari.
Gëzohu, nuse
 panusëruar.
Tue parë veten të kulluar
 Shenjta, i thotë
me guxim Gabrielit: Lajma jote
 çudiçime
më duket
 pabesuarshme për shpirtin. Se
qysh po flet për një foshnjëlindje të pafarëshme,
tue thirrur: Alliluia.
Tue kërkuar të mësonjë dijë të paditur,
Virgjëresha i thërriti meshëtarit: “
 është

mundur që të lindë një bir prej një gjiri virgjëror?
Thuajmë.”. Dhe ai i tha me frikë tue
thirrur kështu:
Gëzohu, o nisjatore
 një këshille të
fshehtë; gëzohu, o besë
 atyre, që falen
në heshtje.
Gëzohu, o parëthënje
 çudivet të Krishtit;
gëzohu, o nisje
 doktrinavet të tij.
Gëzohu, o shkallë qiellore, me të cilën
zbriti Perëndia; gëzohu, o urë, që shpie prej
dheut në qiell.
Gëzohu ti, që kapërcen dijën
 të urtëvet;
gëzohu ti, që ndriçon mëndjen
 besnikëvet.
Gëzohu, o çudi
 shumëfamëshme
 Ëngjëjvet;
gëzohu, o plagë
 shumëvajtuarshme
 demonëve.
Gëzohu, ti që linde dritën pa tregim; gëzohu
ti, që nuk dhe ndonjëshpjegim
Gëzohu, nuse
 panusëruar.
Fuqia
 të Lartit
 hiesoj ahere të pamartuarën,
për foshnjëlindje, dhe
 çfaqi gjirin
 saj të mirëpemëshmë,
 një arë gazmore
për të gjithë ata, që duan të korin shpëtimin,
tue kënduar kështu:
Alliluia.
Tue patur gjirin hyjpritës, Virgjëresha rendi
tek Elisabeta; dhe foshnja
 asaj gëzohej,
tue
 marrë
 përshëndoshjen; dhe me
këcejtje,
 me këndime, i thërriste Virgjëreshës:
Gëzohu, o hardhi me fletë të pashkuara;
gëzohu, o arë me pemë të thjeshta.
Gëzohu, ti, që lulëzove bujkun njeridashës;
gëzohu ti, që mbive mbjellësin

jetës.
Gëzohu, o arë që solle plotësi mëshirash;
gëzohu, o tryezë, që mban lirësinë
 ndjesavet.
Gëzohu, se lulëzon luadhin
 dëfrimit; gëzohu,
se gatit limanin
 shpirtravet.
Gëzohu, o temjan i mirëpritur i nërmjetimit;
gëzohu, o ndjesë
 tërë botës.
Gëzohu, o mirëdashje
 Perëndisë për
njerëzit; gëzohu, o guxim i njerëzvet përpara
Perëndisë.
Gëzohu, o nuse
 panusëruar.
Tue patur përmbrënda një shqote prej
mejtimesh të dyshimta, Josefi i urtë u trubullua,
tue parë ty të pamartuarën, dhe tue
të kujtuar martesëvjedhëse, po kur
 mësoi
mishërimin prej Shpirtit të Shenjtë, tha:
Alliluia.

Kënga I.
Ja gojën
 hap nani, i
frymëzuar prej Shpirtit
Shënjt, dhe këngë do t’i këndonj,
Mëmës së madhe mbi
thron, dhe do t’a kremtonj
me valle, buzëqeshur, me
zë do t’i shpall kudo gjithë
çuditë
 saja.
Gjithshënjtja Mëm’
 Perëndisë,
shpëtona Ti.
 libër të Zotit Krisht, të
hirësuar preej Shpirtit
Shënjt, të pa Kryeëngjëlli,
Mari Hyjlindëse, dhe të tha
kështu: Lumë ti që sjell gëzimin;
mallkimi stërgjyshëror
prej teje nani u
çduk.
Lavdi Atit
 Birit edhe
Shpirtit të Shënjtë; nani

përherë,
 në jetët
 jetëvet.
Amin.
Adamin
 ngrëjte lart, o
Virgjëreshë Hyjlindëse, dhe
Pisën
 shtrin për dhe, o
Zonj’
 Shënjtë Mari; lum’ ti,
o pallat i Zotit edhe mbretit,
lum’ ti, o i larti thron i perandorit
Krisht.
Kënga III.
O Zonjë dhe Mëm’
 Perëndisë,
burim i pasosur
jetësor, ti shiguroji gjith’ ata,
që të këndojnë plot me zell,
dhe lart në qiell, ku
mbretëron, kurorëzoji me
çdo lavdi.
Gjithshënjtja Mëm’
 Perëndisë,
shpëtona Ti.
Kallinë qiellor ti na ke mbirë,
 arë pa bujk dhe pa
lërim; lum’ ti, altar i shpirtëshëm,
ku buk’
 jetës u vu;
lum’ ti, burim i ujëvet, që
japin jetë, Hyjlindëse.
Lavdi Atit
 Birit edhe
Shpirtit të Shënjtë; nani

përherë,
 në jetët
 jetëvet.
Amin.
Mishqerrë që demin na ke
lindur, qiellor për besnikët
pa cënim, lum’ ti, o del’

hyjëshme, se qengjin Perëndi
na dhe, mëkatin
botëror që ngre; gëzohu,
Zonjë nërmjetëse.

Shkurtorja.
Përlufteshës gjenerale
këngët mundëse, si përhirim
që e shpëtove prej tmerreve,
populli yt po të përshkruan,
o Virgjëreshë; po
sikundër ke fuqi të paluftuarshme
prej çfaredo rreziku
shpëtomë, se po të thërres:
Gëzohu, e nuse