Alisher Navoiy g‘azaliga muxammas (Rojiy Xorazmiy)

by Rojiy Xorazmiy

Ko‘ngul davron elin tutma o‘zingg‘a oshno asru,
Tilab mehru muhabbat chekmagil ranju ano asru,
Vafo aylab, vafo ko‘z tutmog‘ing bordur xato asru,
Vafo ahlig‘a davrondin yetar javru jafo asru,
Jafosidin aning ozurdadur ahli vafo asru.

Falakdin tbpmog‘ung juz ranju mehnat bil muayyankim,
Tunu kun ayshu rohat istab etma justu jo‘ fankim,
Manga ko‘b ozmoyish birla bo‘lmish bo‘yla ravshankim,
Bu kim ahli vafo noyob erurlar oindin erkankim,
Bu eski toq alarga yog‘durur gardi balo asru.

Tamanno qilma olam ichra o‘zni aylamak xushnud,
Balou ranjidin o‘zga sanga mumkin emas bir sud,
Fano bahrig‘a kirgil barcha buding aylabon nobud,
Garonjonliqni qo‘y, jon ber, tilar bo‘lsang duri maqsud—
Ki olamda og‘irdur ushbu gavharga baho asru.

Kimi ko‘rsam jahon ahlidin, oni oshno bildim,
Tunu kun tinmayin istab, rizosin yel kibi yeldim,
Ajab nodon emishmen bilmay o‘z komimdin ayrildim,
Fido jonimni aylab, olam ahlidin tama’ qildim,
Vafo, astag‘firullah, qilgan ermishmen xato asru.

Kel, ey Rojiy, sanga jahl ila g‘aflat muncha basdur,
Jahon ahlidin o‘z payvand, bori dunu nokasdur,
Hama mol ila johi orif el oldida bir xasdur,
Havoyi gulshani quds et Navoiykim, xush ermasdur,
Zag‘anlar birla bu gulshanda bo‘lmoq benavo asru.