Alisher Navoiy g‘azaliga muxammas (Roqim, VIII)

by Roqim

Bahor vaqtida qil sayri lolai xudro‘,
Nedinkim bog‘ aro ochildi g‘unchai xo‘shbo‘
Bu nav’ chog‘da o‘lturmoq uyda bo‘lg‘aymo‘,
Ne yaxshi vaqt erur yer birla bir bo‘lg‘u,
Ko‘ngulda har necha pinhon so‘z o‘lsa aytilg‘u.

Topib hayot, taxayyul visolin aylarda,
Tavofi ko‘chai jannat misolin aylarda,
Tazakkuri mujau zulfu xolin aylarda,
Qadu yuzu labi la’li xayolin aylarda
Ko‘zumga kecha tong otg‘uncha kelmadi uyqu.

Kel, ey shikasta ko‘ngul, tarki bu rabot etkil,
Oning aloyiqidin tarki ixtilot etkil,
Xazoni marg yetar, ishda ixtiyot etkil,
Bahor vaqtida may ichgilu nashot etkil,
Na shoh qolg‘usi olamda, ne gado qolg‘u.

To‘lub fasonai husnig‘a Qofdin to Qof,
Asiri zulfi girihgiri necha mo‘yshikof,
Ul oyni har kishi ko‘rgach dedi qilib insof,
Zamiri sof, yuzi sof, tiynatidur sof,
Najodi odam emastur, farishta bo‘lg‘ay bu.

Qabul ayla so‘zumni, eshit nasihat sen,
Xush et ko‘ngulni tutub yor birla ulfat sen,
Jahon uyi aro mehmon necha fursat sen,
Visoli do‘st g‘animat, o‘zung g‘animat sen
Ki, har nechuk qilibon bo‘lma yordin ayru.

Jahong‘a toki adam tang noyidin keldim,
Yurakni tiyg‘i nadam birla har sari tildim,
Baqoi umri emas selcha, ozmun qildim,
Hayotu aynsh jahonni bu qadarkim bildim,
Biaynihi ekan ul soyai rami ohu.

Ne bok, ishqida Roqim g‘amu balo ko‘rsa,
O‘zini dard ila mehnatga mubtalo ko‘rsa,
Tafoxur anlar, agar yordin jafo ko‘rsa,
Navoiy yori jafokoridin vafo ko‘rsa,
Onga bu rutba bori oshiq ichra oyruqsu.