Allgemeines plattdeutsches Volksbuch/Dei Banter Kirchhof

(Da ward bericht't, dat Jeverland in ollen Tiden so dicht na dat Budjadingerland rangahn is, dat man von ein Äuwer tum annern bett räwer raupen künnt, denn da wir blot dei Jahd twischen. Da kem ein groten Storm un ret dat Land weg un davon entstünn dei „Jahdebusen,“ wo dei Preuß jitzt 'nen Kriegshawen anleggen deit. Von säben Kirchdörper hett dat Water man allein 'nen lütten Placken stahn laten; dat is dei Kirchhof von dat Dörp Bant, wat da vör dissen west is.)

Dei Jahd dei rullt ehr Bülgen,
Happig is sei na Land; —
Wat will dat gräune Warfken,*)
So dicht an Waterskant?

Dat is dei Banter Karkhof,
Verlaten liggt hei her;
Da hett von 't Rüsterland stahlen
Vör Tiden dat Wille Meer.

Liggt hoch un drög dei Karkhof,
Fast steiht hei up sin Fäut
Un bi dat Waterbrusen
Woll schlapt dei Doden säut.

Doch weiht un störmt't ut Westen,
Denn kümmt dei Jahd in't Will':
Dei Karkhof is verloren,
Steiht midden in't Bülgenspill.

Denn ward't in't Graff bei Doden
So bang, sei drömt so mall —
Dat Stähnen, dat stigt von Grund up,
Dat maken dei Doden all.

Sei drömt da denn, dat kamen
Up d' Ird dei jüngste Dag:
Dei Welt vergeiht, sin Enn' nu
Kein Minsch entlopen mag.

---

*) Aufwurf, Hügel.