Biblia/Vetule Testamento/Ezra/Ezra 9

Ezra

9

Un oration de Ezra

¹Postquam le complimento de iste cosas, le capites judee accedeva ad me e diceva: “Le populo de Israel, le sacerdotes e le Levitas non se separava ab le residentes local que practica cosas abominabile simile a illos del Cananeos, del Hittitas, del Perizitas, del Jebusitas, del Ammonitas, del Moabitas, del Egyptianos, e del Amoritas. ²In effecto, illes prendeva como sponsas pro se e lor filios, alicun de filias de iste populos, tanto que le semine sancte esseva commiscite con le residentes local. Etiam pejo, le capites e le officieros mesmo se poneva in le prime rango de tote iste infidelitate!”.

³Si tosto que io audiva iste reporto, io lacerava mi tunica e mi roba e avelleva le capillos de mi capite e barba. Deinde io me poneva a seder fortemente amarisate. ⁴Alora, omnes qui timeva le parolas del Deo de Israel conveniva ad me propter iste ultrage committite de illes que habeva retornate del captivitate, e io remaneva a seder ibi triste usque al sacrificio vespertin.

⁵Al tempore del sacrificio vespertin io me levava del loco ubi io habeva sedite in mi affliction con mi vestimentos lacerate. Io cadeva al geniculos e levava le manos ad le Senior mi Deo. ⁶Io precava assi:

“Deo mie! Io me senti avergoniate e embarassate de levar mi facie ad te, mi Deo, quia nostre iniquitates se multiplicava super nostre capites, e nostre culpas cresceva usque al celo. ⁷Desde le dies de nostre ancestres usque a iste mesme die, nostre culpabilitate esseva grande. Propter nostre iniquitates, nos, insimul a nostre reges e a nostre sacerdotes, esseva livrate in le manos del reges pagan del region. Nos esseva occidite, capturate, derobate e humiliate, justo como nos lo es in le tempore presente. ⁸Ma nunc, momentaneemente, nos trovava gratia apud le Senior Deo nostre, quia ille concedeva que pauc del nostres superviveva como un residuo. Ille dava nos le securitate de un cavilia de tenta in su loco sancte. Nostre Deo illuminava nostre oculos e accordava nos alcun relevamento ab nostre servitude. ⁹Quanquam in servitude, nostre Deo non derelinqueva nos, sed ille faceva que le rege de Persia esseva misericorde verso nos. Deo vivificava nos ut nos erigeva de novo le templo de nostre Deo e reparava su ruinas. Ille dava nos un refugio^[1] in Judea e in Jerusalem.

¹⁰E nunc, Deo nostre, quid pote nos dicer post isto? Nos ha derelinquite tu commandamentos, ¹¹illos que tu prescribeva nos per le medio de tu servitores le prophetas qundo tu diceva: “Le terra in que qual vos entra ut posseder lo, esseva rendite immunde propter le practicas abominabile del gentes que vive in illo! Per lor abominationes illes lo replenava ab un termino al altere con lor immunditias. ¹²Nunc, ergo, non da vostre filias in maritage a lor filios, ni prende lor filias pro vostre filios. Nunquam in eterno mesmo perseque lor pace o prosperitate, ut vos sia forte e pote nutrir vos de lo que es bon in ille terra e pote lassar lo in hereditate a vostre filios pro semper”.

¹³Tote lo que occurreva nos esseva causate de nostre pessime actiones e de nostre grande culpas. Ma nos esseva de facto castigate multo minus de lo que nos merita, quia tu, oh Deo, ha permittite a alicunes de nos de superviver qua un residuo. ¹⁴Nonobstante tote isto, ancora nos infringe tu commandamentos e junge nos in maritage con gente que face iste abominationes! Esque tu ira sufficerea pro destruer nos, tanto que supervivera mesmo iste parve residuo? ¹⁵Oh Senior, Deo de Israel, tu es juste, quia nos esseva lassate como un residuo iste die. Ecce, nos es coram te in nostre culpas. Comocunque, propter iste culpa, nemo pote vermente star coram te”.

Notas

1. O “muro de protection”.