Blâstemu di vrutu
Ni pul’iu di omu, ni vimtulu graiu dulţi s-nu-ţ aducâ,
Şi lăcrińili di-tu ocl’i durearea s-ţâ usucâ;
S-nu ştii iu cadi truplu-ńi, iu groapa va ńi-u sapâ,
S-ti-avinâ totna-aumbra-ńi şi loclu s-nu ti-ncapâ.
Din capu s-ţâ zmulḑi perlu şi somnulu s-nu ti-acaţâ,
Si-ngâlbineşti ca moartea tu frâmti şi tu faţâ.
Ca ţeara pri murmintu di doru si-ńi ti tucheşti,
Si suschiri bana-ţ toatâ, cu boaţi si zghileşti.
Si-agiunḑi s-ţâ urăşti pârinţâl’i şi surărili,
Si-alaḑ pri-tu munţâ plâmtâ, s-pitrunḑâ toati-amărili.
Iuva s-nu-ńi dai di urmâ, s-ti deapiri di dureari,
S-ţ-aruchi cu mâńili-ţ sinlu, sânḑi si-ascuchi di vreari,
Si-arâdâ lumea toatâ di jalea ta ş-di tini,
Si-ţ parâ ţerlu chisâ, focu stealilu sirini.
La moartea-a ta s-nu hibâ ni sorâ, niţi frati,
Şi corghil’i lăi si-ţ mâcâ şi inimâ ş-hicati...
Blâstemu, blâstemu pri tini, muşata mea Armânâ,
Cu-arâsu muşatu ca anghilu, cu suflitu di pângânâ.