CAIB. a XXV.—AIṪ-ḂEO.
Ar teaċt isteaċ do'n tigín do Ċaoiṁġín ṫáinig an Canónaċ síos na staiḋrí.
“I n-ainm an Tiġearna cá raḃais, a Ċaoiṁġín?” ar seisean. “Ḃí imniḋe ṁór orm i do ṫaoiḃ, agus ḃí Úna——”
“Ṡaoileas ar dtús go raiḃ mo ċroiḋe briste,” ar Caoiṁġín, “aċt buiḋeaċas mór le Dia táim i ḃfad níos láidire anois.”
“Is mór an truaġ faoi go ndeaċaiḋ tú amaċ,” arsan Canónaċ—“Is mór an dearmad do rinneamar go léir. Nuair ṫáinig Úna ċuice féin arís——”
“I n-ainm Dé, a Ċanónaiġ, an ḃfuilir dáríriḃ——”
“Ṫáinig sí ċuice féin,” arsan Canónaċ, “agus buiḋeaċas mór le Dia ḃí sí níḋ ba láidire 'ná mar ḃí sí le tamall maiṫ. Tá sí 'n-a codlaḋ go sáṁ anois. Tá an doċtúir imṫiġṫe. Tá sé sásta 'na aigneaḋ. Deir sé go ḃfuil biseaċ mór uirṫe.”
Do ṡuiḋ Caoiṁġín síos i gcaṫaoir. Idir iongnaḋ agus mór-ġáirdeaċas níor ḟéad sé oiread agus focal a ráḋ.
“Caiṫfiḋ mé imṫeaċt anois,” arsan Canónaċ. Is orm atá an t-áṫas. Aċt fan—tá sgéal again le h-innsint duit. Ḃí an oiread sin buaiḋearṫa orainn nuair ṫáinig mé isteaċ ar tuitim na h-oiḋċe gur imṫiġ sé glan as mo ċuiṁne. Ḃíos i n-oifig na ‘Sean-ṁná’ indiu. Ḃíos ag cainnt leis an eagarṫóir i dtaoiḃ na seanmóirí úd. Rinne mé tagairt duit-se agus do'n trioblóid ṁór a ḃí ort. Duḃairt sé nár ṫuig sé cionnus mar ḃí an sgéal ar aon ċor agus go raiḃ brón mór air mar ġeall ar do ċás. Taḃairfiḋ sé post áiriṫe ḋuit láiṫreaċ bonn má's maiṫ leat é.”
D'imṫiġ an Canónaċ annsin. Ċuaiḋ Caoiṁġín suas na staiġrí. Ṡaoil sé gur bealaċ go Neaṁ a ḃí ann.
Ċuaiḋ sé isteaċ go ciúin, socair sa tseomra. Ḃí Úna 'na codlaḋ, agus í go sáṁ. Do ṡuiḋ sé síos cois na leabṫa.
[ 82 ]D'osgail sí a súile i gceann tamaillín. D'ḟéaċ sí ar Ċaoiṁġín go gráḋṁar. Do ṗóg sé í.
“Is iongantaċ an sgéal a ḃéas agam le h-innsint duit ar ball,” ar sise. “Ḃí tú cinnte go raḃas imṫiġṫe uait.”
“Ḃí cosaṁlaċt an ḃáis ort, a ġráḋ,” ar Caoiṁġín, “agus is beag nár ḃris mo ċroiḋe.”
“Tá cuiṁne agat ar ḟís nó taiḋḃreaḋ mo ṁáṫar boiċte i ḃFine Gall,” ar Úna. “Ḃíos san stáid ċéadna. Saṁluiġeaḋ ḋam go raiḃ mé as mo ċorp do réir mar ḃí mo ṁáṫair. Ba ṫruaġ liom an stáid 'na raḃais, agus rinne mé iarraċt agus síor-iarraċt le cur i n-iúl duit go raḃas i n-aoinḟeaċt leat. Aċt ní ḟacais mé agus níor laḃrais liom ar ċor ar biṫ. Do ṡiuḃaileas leat agus do riṫeas leat cois na tráġa, agus ar ḃóṫar na fairrge, agus ar ḃoṫar sléiḃe, agus do luiġeas le do ċois faoi sgáṫ ċlaiḋe——”
“Ṫar ar ċualas riaṁ!” ar Caoiṁġín. “Ḃíos ar na bóiṫre go cinnte, agus do ċaiṫeas mé féin faoi sgáṫ an ċlaiḋe. Cuireann sé i gcuiṁne ḋom na sgéala diaṁaireaċta——”
“Aċt níor ċuiris aon tsuim ionam, a Ċaoiṁġín. Níor ṡaoilis go raiḃ mé ann in aon ċor. Ṁoṫuiġeas a lán rudaí iongantaċa im' ṫimċeall, aċt ḃí neart mo ġráḋa ḋom' ċoiṁéad i n-aoinḟeaċt leat-sa. Ḃí saġas troda naċ léir dam anois ar siuḃal ionam. Fá ḋeire ṫáinig tuirse ṁór orm, agus do ṫuiteas im' ċodlaḋ. Nuair ḋúisiġ mé arís is annso a ḃíos, agus an Canónaċ boċt ag féaċaint orm go brónaċ. Do b'iongantaċ an taiḋḃreaḋ é, dá mba rud é gur taiḋḃreaḋ a ḃí ann.”
Do ṫuit sí 'n-a codlaḋ go sáṁ arís. Ḃí an ġrian ag taiṫneaṁ ar an dtigín nuair ḋúisiġ sí. As sin amaċ ḃí sí ag éirġe slán láidir aereaċ ó ló go ló.