Chantarai d'aquests trobadors
Chantarai d'aquests trobadors
que chànton de manhtas colors
e'l pèger cuida dir mout gent ;
mas a chantar lor èr alhors
qu’entremetre’n vei cent pastors
qu'uns non sap que's mont o deissent.
D'aiçò mèr mal Pèire Rotgièrs
per qué n'èr encolpats primièrs,
car chanta d'amor a present ;
e valgra-li mais uns sautièrs
en la glèis' o uns candelièrs
tener ab grant candèl' ardent.
E'l segonts Girauts de Bornelh,
que sembl' oire sec al solelh
ab son chantar magre dolent,
qu'es chants de vèlha pòrta-selh ;
que si's mirava en espelh,
no's prezari' un aguilent.
E'l tèrtz, Bernarts de Ventadorn,
qu'es menre de Bornelh un dorn ;
en son paire ac bon sirvent
per trair' ab arc manal d'alborn,
e sa mair' escaldava’l forn
et amassava l'eissirment.
E'l carts de Briva’l Lemozins,
uns joglar qu'es plus querentins
que sia trò qu'en Benavent,
e semblari’ uns pelegrins
malautes, cant chanta'l mesquins,
qu'a pauc pietats non me'n prent.
E'N Guilhèms de Ribas lo quints,
qu'es malvatz defòrs e dedintz,
e ditz tots sos vèrs raucament,
per qué es avols sos retints,
qu'atretant se'n fari’ uns [pintz] ;
e lh'òlh sémblan de vout d'argent.
E'l seisens, Grimoarts Gausmars,
qu'es cavalièrs e fai joglars ;
e pèrda Dèu qui lh'o consent
ni'lh dona vestits verts ni vars,
que tals èr adobats semprars
qu'enjoglarit se'n seran cent.
[Et ab Pèire Bermont] son sèt,
pòs lo coms de Tolosa’lh dèt,
chantant, un sonet avinent,
e cel fo cortés que'l raubèt,
e mal o fetz car no'lh trenquèt
aquel pè que pòrta pendent.
E l'oitens, Bernarts de Saissac,
qu'anc un sol bon mestièr non ac
mas d'anar menuts dons querent ;
et pòis no'l prezèi un brac
pòis a'N Bertrant de Cardalhac
quès un vèlh mantèl suzolent.
E'l novens es En Raïmbauts,
que's fai de son trobar tròp bauts ;
mas èu lo torni en nient,
qu'el non es alègres ni chauts ;
per çò prètz aitant los pipauts
que van las almòsnas querent.
E N'Èbles de Sanha’l dezens,
a cui anc d'amor non venc bens
si tot se chanta de conhdent ;
uns joglarets enflats plagés,
que díson que per dos pogés
lai se lòga e çai se vent.
E l’onzens, Gonzalgo Roïtz,
que's fai de son chant tròp formits,
per qu'en cavalaria ['i fent] ;
et anc per lui non fo ferits
bons còlps, tant ben non fo garnits,
si donc no'l trobèt en fugent.
E'l dotzens, un velhets lombarts,
que clama sos vezins coarts,
et ilh eis sent de l'espavent ;
però sonets fai mout galharts
ab mots maribots e bastarts,
e lui apèl' òm Consezent.
Pèire d'Alvèrnhe a tal votz
que chanta de sus e de sotz,
e lauza’s mout a tota gent ;
però maïstres es de tots,
ab qu'un pauc esclarzís sos mots,
qu'a penas nulhs òm los entent.
Lo vèrs fo faits als enflabots
a Pòi-Vert, tot jogant rizent.