Crusoe de novo Capitulos 1 9

Capitulo 1

Io vole devenir un marinero

Mi nomine es Robinson Crusoe. Io nasceva in le vetule urbe York, ubi il ha un fluvio large, con naves arrivante e partiente.

Quando io esseva un puero parve, io passava multe tempore reguardante le fluvio.

Como placente esseva le fluvio silente, fluente, semper fluente, al mar lontan.

Il me placeva reguardar le naves que veniva con velas blanc expandite in le vento.

Il me placeva pensar a paises estranier que illos debeva haber visitate, e al multe cosas meraviliose que illos debeva haber passate.

Io voleva devenir un marinero. Io pensava como agradabile il debeva esser navigar e navigar sur le large mar blau, con le celo supra e le undas infra. Nulle cosa pote esser plus placiante.

Mi patre voleva que io apprendeva mercantia. Ma io non poteva portar le idea. Io non poteva portar le idea de laborar cata die in un boteca pulverose.

Io non voleva remaner in York tote mi vita. Io voleva vider le mundo. Io devenirea un marinero e nihil altere.

Mi matre esseva multo triste quando io isto diceva a illa.

Le vita del marinero, diceva illa, esseva un vita dur. Il habeva multe tempestas al mar, e le naves sovente naufragava.

Illa me diceva, que il ha grande pisces in le mar, que me mangiava si io cadeva in le aqua.

Alora illa me dava un torta deliciose, e me imbraciava. "Como plus secur il es esser in domo!" illa diceva.

Ma io non la ascoltarea. Mi intento esseva obvie, e un marinero io devenirea.

Quando io habeva dece-octo annos, io partiva de mi placente domo e iva al mar.

Capitulo 2

Io face mi prime viage

Io tosto trovava que le parolas de mi matre esseva ver. Le vita del marinero vermente es un vita dur.

Il non habeva tempore pro jocar a bordo del nostre nave. Anque durante un temperie bon il ha multe labor a facer.

Jam in le prime nocte il comenciava ventar. Le undas surgeva alte. Le nave esseva jectate hic e ibi. Io nunquam habeva vidite un tal tempesta.

Il ventava tote le nocte. Io me espaventava in tal grado que io non sapeva que facer. Io pensava que le nave securmente iva al fundo.

Tunc io memorava mi domo placente e le parolas de mi benigne matre.

"Si io vive a vider terra sic," io diceva a me ipse, "io abandona le idea de devenir un marinero. Io va a domo e remane con mi patre e matre. Io nunquam abborda un altere nave."

Veniva le die. Le tempesta deveniva pejor que antea. Io esseva secur que nos esseva perdite. Ma verso le vespere le celo comenciava devenir seren. Le vento se calmava. Le undas deveniva basse. Le tempesta se passava.

Le proxime matino le sol se levava lucide e calde sur le mar calme. Isto esseva un vista belle.

Quando io stava reguardante sur le aqua large, un companion veniva a me. Ille esseva un homine benigne, e semper amical a me.

"Ben, Bob," ille diceva, "como trova tu isto? Esque le parve sufflo del vento te espaventava?"

"Io spera que tu non appellava lo un parve sufflo del vento," io diceva. "Illo esseva un tempesta terribile."

Mi companion rideva.

"Non tu appella lo un tempesta!" ille diceva. "Il esseva nihil. Ma tu es un marinero de aqua dulce, Bob. Attende a un tempesta ver."

E talmente io oblidava mi pavor.

Poco a poco, io abandonava omne mi pensatas super installar me a domo de novo. "Le vita del marinero es le vita pro me," io diceva.

Mi prime viage non esseva un viage longe.

Io visitava nulle paises estranier, nam le nave iva solmente a London. Ma le cosas que io videva in iste grande urbe me semblava meraviliose.

Nulle cosa altere poteva satisfacer me que un viage longe. Io voleva vider tote le mundo.

Capitulo 3

Io vide multo del mundo

Il esseva facile trovar un nave placente; nam tote typos del naves mercantil partiva de London a omne pais cognite.

Un die io incontrava un vetule capitano del mar qui frequentemente visitava le litore de Africa. Lo que io parlava placeva a ille.

"Si tu vole vider le mundo," ille diceva, "tu debe venir navigar con me." E tunc ille me narrava que ille vaderea a Africa un altere vice, pro facer mercantias con le populo nigre ibi. Ille portava ibi joieles incostose a cambiar in pulvere de auro e plumas e altere cosas rar e curiose.

Il me multo placeva ir a navigar con ille. Io viderea paises estranier e populos salvage. Io haberea multe aventuras excitante.

Ante que dece dies habeva passate, nos navigava sur le grande oceano. Nostre nave esseva dirigite verso le sud.

Le capitano me esseva multo benigne. Ille me inseniava un grande parte de que un marinero debeva saper. Ille demonstrava como diriger e gerer le nave. Ille me narrava re le nivellos del marea alte e basse e re le compasso e como estimar le curso del nave.

Il esseva un viage placente, e io videva plus de cosas miraculose que io sape appellar.

Quando, al fin, nos navigava retro a London, nos habeva auro satis a facer un povre persona ric.

Io habeva sex libras de pulvere jalne pro mi proprie parte.

Io habeva apprendite de mercantia e mesmo navigation.

Il prenderea troppo longe narrar de omne mi viages. Alicun de illos esseva felice e succedite; ma le major parte esseva displacente e plen de disappunctamento.

A vices io visitava Africa, a vices le nove pais de America del Sud. Ma ubicunque io navigava io trovava que le vita del marinero non esseva in ulle maniera facile.

Io nunc non talmente desiderava vider vistas estranie o visitar costas incognite.

Io plus desiderava haber le moneta o le merces que io ganiarea per mercantia.

Al fin mi navigation terminava subitemente. E re isto io nunc ha un intention a narrar te.

Capitulo 4

Io proba un altere tentativa

Io habeva devenite fatigate de esser un marinero. Io esseva tanto fatigate de isto que io decideva facer alicun altere cosa.

Il occurreva que io tunc visitava Brasil. Io ibi comprava terra e planava crear un plantation. Le terreno esseva ric, e il esserea facile a cultivar tabaco e cannas de sucro.

Ma io besoniava multe cosas. Io debeva haber aratros e sarculos e un molino de sucro. Super toto io besoniava homines a facer le labor sur le plantation.

Ma ni le homines ni le instrumentos poteva io trovar in Brasil.

Io viagiava a London pro le instrumentos. Io essayava comprar alicun sclavos del plantatores proxime, ma illes non habeva satis pro se mesme.

"Nos te narra que tu debe facer," illes diceva. "Nos manovra un nave mercantil a Africa. Nos lo carga con tote lo que tu besonia. De tu parte, tu devenira le manager del mercantia, e tu facera le commercio pro nos. Tu non besonia mitter un penny de tu proprie.

"Como isto me adjuta?" io demandava.

"Ascolta, e nos te narra," illes diceva. "Pro le mercantias que nos carga in le nave, tu compra sclavos nigre tanto que le nave pote portar. Tu les prende hic, e nos les divide equalmente. Tu debe departir toto con nos, similarmente como si tu habeva pagate moneta."

Le plano me multo placeva. Io calculava que cata uno de nos haberea trenta o quaranta sclavos.

Il esseva multo insipiente de me ir a navigar de novo; ma le offerta esseva tanto bon que io non poteva dicer No.

In pauc le nave esseva cargate pro le viage. Le carga non esseva troppo pesante. Ma il habeva multe cosas mercantil convenibile a vender.

Il habeva cassas de perlas rubie e blau, morsellos de vitro, e altere joieles. Il anque habeva cultellos e hachettas e parve lentes de vitro. Nos estimava que cata un de illos pote comprar un sclavo.

Le nave portava dece-quatro marineros in ultra del capitano e me ipse. Illa esseva un del plus belle parve naves unquam ponite al vela in le costa del Brasil.

Capitulo 5

Io face naufragio

Toto esseva preste pro un viage, e io abbordava le nave.

Il habeva passate octo annos post que io partiva de mi patre e matre e de mi placente domo in le vetule bon York.

Io sentiva que io faceva un cosa insipiente; ma io non osava dicer contra illo.

Le temperie esseva bon durante plure dies. Le nave progredeva con bon velocitate, e nos omnes esseva felice e in bon sperantias.

Alora un grande tempesta se levava de sud-est. Io habeva vidite multe tempestas furibunde, ma nunquam un tal terribile como isto.

Le vento esseva favorabile. Le velas esseva extendite. Tosto nos esseva in le mar plen.

Nos non poteva facer altere que lassar le nave vogar per le vento. Die post die le undas nos jectava; e die post die nos expectava le nave ir al fundo.

Le tempesta deveniva plus furibunde. Le marineros abandonava le sperantia.

Ma durante le dece-secunde die le vento passava. Le undas non plus esseva forte. Nos comenciava sperar pro nostre vitas.

De bon hora le matino proxime un marinero critava: "Terra! terra!"

Io curreva del cabina pro mirar. Ma al mesme momento le nave collideva con un ripa del sablo super que le mar furiosemente rolava su undas.

Le nave faceva halto subitemente. Illa non se poteva mover. Le grande undas surgeva super su ponte. Nos omnes habeva essite jectate in le mar si nos non habeva hastate retro al cabina.

"Que debe nos facer?" critava le marineros.

"Nos non pote facer ulle cosa," diceva le capitano. "Nostre viage es al fin, e il non plus ha ulle sperantia pro nostre vitas. Nos pote solmente attender le nave a rumper in pecias."

"Si, il existe un possibilitate pro nostre vitas," critava un companion, "Seque me!"

Durante le cunar del tempesta nos hastava de novo al ponte. Un de nostre barcas remaneva ancora ibi.

Nos traheva illa super le bordo del nave. Nos saltava in le barca. Nos secava le cordas, e flottava a distantia in le mar feroce.

Nulle barca poteva viver in un tal mar como isto. Ma nos videva terra avante; e forsan alicun de nos poterea superviver usque al plagia sic.

Isto esseva nostre sol sperantia.

Le undas rage portava nos plus e plus proxime al costa.

Nos poteva vider le undas rumpente a roccas grande. Le terra pareva plus horrende que le mar.

Tunc un grande unda surmontava le barca. Nos non habeva tempore pro parlar o pensar. Le undas nos jectava in le mar rage. Nos esseva glutite per le undas.

Capitulo 6

Io es jectate a un costa estranier

Le proxime cosa que io sapeva esseva que io jaceva sur un plagia e le undas rumpente rolava super me.

Alicun unda, plus benigne que le alteres, debeva haber portate me ibi.

Io me elevava a mi pedes e curreva tanto rapidemente como io poteva.

Io videva un altere unda que veniva post me. Illo esseva alte como un collina.

Io arrestava mi respiration e attendeva. In un momento le unda esseva super me. Io poteva sentir como io esseva portate plus e plus lontan verso un terra sic.

Le aqua me coperiva. Ma io arrestava mi respiration e essayava natar.

Le unda deveniva minor e plus debile quando illo rolava plus e plus lontan al longe plagia.

Al fin io poteva appoiar mi testa e mi spatulas super le aqua. Io poteva respirar de novo.

Io sentiva le terra sub mi pedes. Io me effortiava a attinger un terra sic per omne mi fortias.

Ma nunc le aqua me pulsava a retro foras ab le costa. Io timeva que io esseva portate verso le mar plen de novo.

Io natava, io curreva. Io sasiva le roccas. Nunc un altere unda grande veniva e me levava alte al costa.

In un momento altere io esseva salve sur un terra sic.

Io esseva exhauste de lucta dur, io jaceva sur le herba verde. Io mirava in alto al celo e regratiava Deo que io esseva vive e salve.

Post que io habeva reposate un momento, io me levava e reguardava circum me.

Al lontano del costa io poteva vider le nave. Illo ancora remaneva in le mesme loco ubi illo habeva sasite in sablo. Le undas surgeva super illo.

"Como esseva il possibile pro me natar tanto longe?" io me demandava.

Alora io comenciava a pensar al altere marineros qui esseva con me. Habeva alicun de illes supervivite?

Io promenava al longe del costa pro un millia o plus. Io mirava a cata loco pro vider signos de mi companiones.

In un loco io trovava un cappello; in un altere, un coperitesta; e ancora in altere, duo scarpas que non esseva un par.

Ma del marineros mesme io trovava nihil. Illes habeva omnes se necate in le mar profunde.

Capitulo 7

Io trova un albergo curiose

Il esseva tarde in le postmeridie. Le sol brillava in le celo lucide. Le tempesta esseva a fin.

Io comenciava reguardar circum me, a vider in qual loco io esseva. "A ubi debe io ir?" io me demandava. "Que debe io facer?"

Mi vestimentos esseva ancora humide. Io poteva essayar siccar los sedente in le sol.

Io habeva nihil a mangiar o a biber.

Io habeva nihil con me excepte un cultello, un pipa e un poco de tabaco.

Como poteva io viver sur iste costa estranier sin un albergo e sin mangiar?

Le pensamento de isto me faceva quasi feroce. Io curreva in un direction e in un altere, como un phrenetico.

Postea io me sedeva a basso e plorava como un infante.

Io nunquam habeva sentite me tanto solitari como in iste momento. Io nunquam habeva sentite me tanto inope e perdite.

Tosto io videva que le nocte se approximava.

Io pensava: "Que face io si il ha bestias salvage in le foreste? Illos venira in le obscuritate e me trovara hic. E tunc, como pote io salvar me de illos?"

In breve distantia del costa io videva un arbore. Illo stava totalmente sol, con nulle altere arbore proxime.

Illo esseva spisse e habeva un forma de boschetto, con longe spinas in le branchettas de ramettos.

Io ambulava pro vider lo.

A mi grande gaudio io trovava un fonte de aqua dulce fluente inter su radices.

Io geniculava pro prender un bibita longe, nam io esseva multo assetate. Postea io montava super le arbore.

Le branchettas cresceva multo dense con un al altere. Io trovava un loco ubi io poteva reposar, medie sedente e medie jacente.

Con mi cultello de tasca io secava un baston forte de circa duo pedes de longor. Isto esseva mi arma si ulle bestia me trovava in le nocte.

Il nunc esseva satis obscur. Le sol sono que io poteva audir esseva le sono del undas rumpente contra le costa.

Il pareva tanto bon esser sur terra sic que io oblidava cata periculo. Io esseva tanto fatigate que io me tosto addormiva. Io nunquam habeva dormite tanto dulcemente.

Capitulo 8

Io visita le carcassa

Quando io eveliava il esseva le die plen. Le sol brillava. Le celo esseva clar. Le aere pareva molle e suave. Un die belle comenciava.

Il non prendeva un longe tempore retornar de mi albergo.

Io reguardava al mar.

A mi grande surprisa, io videva que le nave nunc esseva multo plus proxime al costa. Le marea alte habeva levate la ex le sablo. Illo la habeva portate verso le terra e lassate la sur un grande rocca in un distantia de minus que un millia.

Io poteva vider que le bon nave stava recte e esseva firmemente pressate in un rocca.

Le undas non la habeva rumpite, ma su mastes esseva truncate, e tote su manovra esseva absente.

Le mar esseva lisie, e le marea descendeva. In pauc le plagia esseva de novo super le aqua e io poteva ambular in longe distantia del costa.

Io nunc esseva separate un quarto de millia del nave.

Quando io la reguardava, un pensata triste veniva in mi mente. Nam si nos omnes habeva restate in le nave quando illa sasiva in le sablo, nos nunc esserea salve.

Ma il non esseva utile a pensar que poterea haber evenite.

Io vadava in le aqua tanto longe como io poteva, e tunc natava al nave.

Quando io veniva proxime a illa, io videva que illa jaceva alte super le aqua. Le parte del rocca que esseva sin vegetation se montava abrupte in le aere. Il non habeva un loco pro me a poner mi pede.

Io natava circum le nave duo vices. Como poteva io jammais ascender su bordos lisie?

Io pensava renunciar al idea, ma tunc io videva un pecia de corda pender ex le ponte. Illo extendeva quasi al aqua. Como curiose que io non habeva vidite lo a prime vista!

Io sasiva le corda, e ascendeva mano a mano al ponte.

Io vadeva in le cabina del nave. Io reguardava transverso omne locos del vascello infortunate.

Capitulo 9

Io me face un barca

Il habeva un grande quantitate de aqua in le fundo del nave. Ma le cabina e le armarios esseva sic.

Le cassas del alimento remaneva sic, le aqua non habeva attingite ibi.

Io esseva multo affamate, ma io habeva nulle tempore a perder. Tunc io plenava mi tascas con biscuites sic e mangiava los quando io continuava.

Il habeva multe cosas in le nave. Illos me poteva esser multo utile si io los habeva sur le costa. Ma io non habeva un barca, e como poteva io portar los ibi?

"Io face un barca," diceva io a me mesme.

Il habeva plure pecias longe de ligno sur le ponte. Io ligava un corda a cata un de illos a fin que illos non vogava via. Tunc io los jectava a basso, un post un, super le bordo del nave.

Post isto io glissava a basso del corda in le aqua, e ligava le lignos insimul. Illos formava un armatura que esseva forte e non iva a fundo.

Super iste armatura io pilava omne plancas que io poteva trovar.

Io nunc habeva un barca multo bon. Illo esseva satis grande pro portar multe cosas. Tote le tempore quando io lo construeva, io pensava como cargar lo.

In le cabina io trovava tres cassas forte, similar a illos que le marineros usa. Los io vacuava. Tunc io los portava foras e los pilava sur mi barca.

De omne cosas sur le nave, io maxime besoniava alimento. Assi io plenava le prime coffretto con pan, ris, caseo, e alicun morsellos de carne.

Io etiam trovava un parve sacco de grano, que io tractava minutiosemente. Isto esseva hordeo.

Tunc io comenciava cercar pro vestimentos, e io trovava satis pro dar me labor pro plure dies.

Quando io los colligeva il eveniva que io videva un cassa de carpentero. Isto esseva plen de instrumentos.

Il esseva un labor dur mover lo al barca. Io elevava e traheva. Io traheva e elevava; e finalmente io lo habeva juxta le altere cassas. Como fatigate io esseva!