Dat grote Höög- und Häwel-Book/Hogtyds-Leed , in'm Dörpen Linnden sungen

Hogtyds-Leed

in'm Dörpen Linnden sungen.

(Naa der Wys: “Wat is et nich för'n kwadig Ding” u. s. w.
              oder: “Wir sind die Könige der Welt” u. s. w.

Alleen to wäsen deiht nich good,
   Dat hett all Moses wäten (l Mos. 2, 18)
Un hett mit ydel kaschem Mood
   Dat Fryen nich vergäten,
Un somit fry't bet düssen Dag
Sick Allens, wat sick lyden mag.

Ook unse Bräd'gam alltomal
   Mugd syn leev Doortjen lyden,
Däd fraam un sünner Kwaad un Kwaal
   “Wat leevlich is (Phil. 4, 8), nich myden.
Hee röhp: “Wullt, Doortj, mit my to'r Eh?”
Un Doortjen lachd un säd nich Nee.

Dee dar nu fry't in Stad un Land,
   Bäd't nich mehr uut der Fibel;
Naa'm A.B.C-Book, as bekannt,
   Kummt't Salmbook un de Bibel,
Dee seggt (Matth. 19, 6) datt sich nick scheden lett,
Wat unse God tohoopfoogt hett.

So will uns' Bräd'gam woll syn Wyv,
   Sick sülvst un ähr to'm Segen,
By Dag un Nacht an Seel un Lyv,
   So good äm't mööglich, plägen (Eph. 5, 28).
Hee för syn' Fruw, God för jüm Beid,
So sünd see ryk an Glück un Freud.

Un unse Bruud will't woll verstahn,
   As Fruw de Saak to drywen,
Will (Col. 3, 18) ährem Mann woll ünnerdahn
   In Tuchd un Framheid blywen.
See mit ähr'm Mann, God mit jüm Beid,
So sünd see ryk an Glück un Freud.

Wat nu Kapittel Een noch lehrt,
   In'm Moses naatoläsen (1. Mos. 1, 28)
So ward man fix d'rup uutstudeert,
   As't schräwen steiht, to wäsen;
Dat ööwer't Jahr Ju Langbeen snarr't,
Un “Eiwiwi!” de Weeg Ju knarrt.