De Reis’ nah Belligen/Kapittel 33

Wo s’ nah dat Bramborgsch Dur hengahn
Un bi de Schöttel vöt ‘t Museum stahn.

Sei gahn nu wider ‘rüm mit den Soldaten,
Un trecken mit em ‘rüm de Straten;
Un as sei gahn de Linn’n entlang,
Dunn seihn sei sick mit einmal midden mang,
Mang luter schön geputzte Damen.
"Jung," seggt oll Swart, "nimm Di doch bet tausamen,
Un gah doch stolzer up de Bein,
Un sett den Arm doch in de Sid’,
Dat Di de Lüd’ doch ok anseihn;
Je ick, as ick noch jünger wir,
Ick süll so ‘rümmer slackert wesen,
Bi Frugenslüd’ so ‘rümmer daesen!
Kik Corlen an! Süh, de versteiht ‘t.
Kik, wo hei dor mang ‘rümmer geiht!
De Jung’, de makt sin Saken gaud!
Hei kickt de Mätens unner ‘n Haut,
Un grint sei an un plinkt ehr tau,
As kennt hei s’ alltausam genau.
Un, Vadder, dat möt ick gestahn,
Dat sünd sihr hübsche Mätens, de hir gahn."
"Ja," seggt oll Witt, "dor hest Du Recht;
Heww ick Di dat nich ümmer seggt,
Dat hir dat Frugensvolk wir nett?
Un denn vör Allen, wo cumplett!"
Ick, Vadder, ick denk ok, dat Min
En schönen Ümfang hewwen deiht,
Doch de, de hir so vör uns geiht -
Herr Je, wat is ‘t för ‘ne Maschin!
Un wenn ‘t ‘ne olle Fru noch wir!
Ne, ‘t is doch man en junges Mäten.
Ick wull, ick hadd’ en Tollstock hir,
Denn wull ‘ck sei aewer ‘t Krüz mal meten."
So kam’n sei denn an ‘t Brambörgsch Dur,
Un kiken ‘rup, un seihn dor, wur
En Frugensminsch dor up den Wagen steiht
Un dor mit Viren führen deiht.
Oll Swart, de schellt; dit kann hei nich verstahn.
Ob dit denn Mod’ wir hir tau Lann’,
Vir Pird’ in eine Reih tau spann’n?
Denn müßten twei jo up de Wildbahn gahn.
"Ne, Vadder," slot hei sinen Tadel,
"Vir Mähren lang un denn von ‘n Sadel,
Dat hett en Tog! Dat law’ ick mi!
Dat Anner is blot Spekeri."
Sei gahn den Weg nu wedder t’rügg,
Bet s’ hen nah dat Museum kamen,
De ‘Mus’geschicht’, as Swart dat näumen deiht;
Denn mit de oll’n französchen Namen,
Dor weit hei nich so recht Bescheid.
Dat Irst, dat is denn nu de grote Schaal,
De em dor in de Ogen föllt.
"Ne, Kinner, Lüd’! Ne, kikt doch mal!
Wo is dat maeglich in de Welt!
So ‘n Schöttel! Ne! Ne, kikt s’ mal an!
De is jo woll för hunnert Mann?
Wo is dat maeglich, Lüd’ un Kinner!
Dor gahn jo ‘n Dutzend Oxenhöft herinner."
"Ja," seggt oll Witt, "un wo natürlich süht sei ut,
As wir sei ut en Feldstein makt.
Wotau ward de denn aewerst bruckt?"
"Je," seggt nu de Soldat, de nu dat Brüden kriggt,
"Wenn sick de König Arwtsupp kakt,
Un wenn hei apen Tafel höllt,
Denn kümmt hir ‘rinne dat Gericht;
Denn ward sick hir herümmer stellt,
Un ut de Schöttel ‘rute kellt.
Un denn, wenn sick de König krönen lett,
Un sine gollene Kron uphett,
Un steiht dor baben up sin Sloß,
Denn liggt hir in de braden Oß;
Un ut de Waterkunst dorneben,
Dor springt denn Punsch un roden Win,
Dat deiht hei denn tau ‘m Besten gewen."
"Wenn mag dat nu woll wedder sin?"
Fröggt Corl "Denn möt wi doch mal her!"
"Ih," seggt oll Witt, "dat hett noch gor kein Il!"