De Reis’ nah Belligen/Kapittel 38

Sei gahn nu ‘rute nah de Iserbahn;
Un wo ‘t up so ‘n oll ‘Ding deiht gahn.

Den annern Morgen, as dat Dag nu ward,
Dunn driwwt oll Swart mit alle Hitz.
Den Kuffert dragen Corl un Fritz,
De Kipen dragen Witt un Swart:
Sei geiht dat nah de Iserbahn.
De Frag’ is nu man blot nah wecker?
"Süh," seggt oll Swart, "hir wahnt en Bäcker,
De Ort, de plegt sihr früh upstahn,
Dor will wi doch mal fragen gahn. -
‘Oh, kaen’n Sei mi nich seggen, wecker Iserbahn
Nah Belligen von hir geiht hen?’
"Nach Bellijen? nach Bellijen?
Det soll woll sind nach Schlesijen?"
"‘T is maeglich," seggt oll Swart, "Dat ‘t up Berlinsch so heit."
De Bäcker wis’t ehr nu Bescheid;
Un so geiht ‘t richtig nah de Iserbahn,
Wo ‘t in de Schlesing gahen deiht. -
Nah vele Noth, nah vel Verdreitlichkeiten,
Wil sei doch eig’ntlich gor nich weiten,
Wo ‘t hengahn sall, giwwt an de Kass’
De Mann, de hellschen höflich was,
Ehr einen Zettel in de Hand.
"Süh so," seggt Swart, "mit desen Paß,
Dor kam’n wi dörch dat ganze Land.
Dit wir nu also ok taurecht.
Un wenn ‘t gewiß is, un wenn ‘t wohr,
Wat uns de Wirth hett gistern seggt,
Denn sünd wi aewermorgen dor."
"Dat wir jo nüdlich!" seggt oll Witt.
"Doch kik mal, Vadder, wat is dit
För eine Wirkung un wat för ‘n Hopphei:
De Kutschen all in eine Reih,
Ein’ achter ‘n anner, as de Gäus’
Un denn all in ‘ne isern Läus’.
Un nu! - Ne, kik mal blot dat Dirt
Von Kuffert an, wat dat herümmer führt!
Ne! - Mit en Schostein! - Kik mal blos!
Nu ward jo woll der Deuwel los? -
Nu kik mal, wo dat rokt und dampt!
Un hür mal, wo dat wirkt un stampt,
Un wo dat staehnt, un wo dat pipt,
Un wo dat mit de Arm utgrippt
Un wo dat prust, un wo dat brus’t,
Un wo ‘t an uns vörbi nu sus’t,
Un wo de Damp em ut de Snut ‘rutgeiht!
Un hür dat Toben un Rementen!
Dit is doch jüstement, as wenn ‘t en
Lebendig Undirt wesen deiht!
Na, dit ‘s denn doch de Maeglichkeit!"
"Ja, Vadder," seggt oll Swart, "süh, gistern bi dat Stück,
Dor frücht’t ick mi nich bi, denn dat wüßt ick,
Dat dat man Ogenblennen wir
Doch bi en Fuhrwark ganz ahn Pird’,
Un bi so ‘n apenbores Wesen,
Dor fängt dat ok an mi tau gräsen;
Wo, dit is jo en Stück! Is dit,
As wenn de Hex nah ‘n Blocksbarg ritt.
Hür blot mal, wo der Deuwel fläut’t."
"Dat deiht," seggt Corl, "de Kirl, de up em sitt;
De swarte Kirl dor achter deiht ‘t.
Un in den Kuffert, de dor ‘rümme führt,
Dor wedd’ ick up, dor sitt en Pird."
"Je," seggt oll Witt, "min Saehn, wer weit ‘t!
Dat Ein’ is just so, as dat Anner.
Un wo säd’ doch noch Schulten-Hanne:
Mag dat en Späuk, mag dat uns’ Jochen sin;
Der Deuwel sitt ‘e ümmer d’rin."
Nu ward’n sei in de Kutsch denn stigen,
Un Witt ward ‘t mit de Angst -denn wedder krigen;
Un Swart hett naug tau dauhn un naug tau seggen,
Bet sick deiht sin Gejammer leggen;
"Ih, Vadder, kik de annern Lüd’!
De sitten jo ganz ruhig hir,
De höllens ok so still nich her,
Wenn ehr der Deuwel halen ded’. -
Na, früchtst Du Di denn so, denn schuw’
Di neger nah mi ‘ran un stemm Di gegen.
Wi sitten hir jo just, us in de Stuw’,
Tau ‘m wenigsten sünd wi in ‘n Drögen.
Un, Jungs, Ji kamt ok neger ‘ran
Un fat’t Jug an de Lehning an,
Un hollt Jug wiß! Un rit’t dat Mul nich up,
As wenn Jug in den Hals de braden Duwen
‘Rin fleigen sael’n! Un sett’t den Haut Jug faster up!"
Un dorbi stödd’ hei sinen Jung’n:
"Willst, Deuwel, willst Di neger schuwen!
Un bit’t de Thänen bet tausamen,
Dat Jug nich Jug’s oll daemlich Tung’n,
Wenn ‘t los geiht, mang de Tähnen kamen -
So! Nu geiht ‘t los!" - "Herr Je! Wo sacht!"
Seggt Witt. "Dat hadd ‘ck meindag’ nich dacht!"
"Wo dit," seggt Corl, "dit geiht jo ‘n eben Schritt."
Dit geiht jo man en Zuckeldraf," seggt Witt.
"Nu geiht ‘t en gauden Draf," seggt Swart, un steckt den Kopp
Ut ‘t Finster ‘rut. - "Nu geiht ‘t in ‘n vullen G’lopp!
Nu hollt Jug wiß! Nu geiht dat Baedeln los!
Ne, Kinner, Lüd’! Nu seiht mal blos,
Wo dat den Weg entlang klabastert!
Un wo dat flüggt un wo dat rastert,
Un wo dat in de Welt ‘rin sus’t!"
Oll Witt satt dor, as hadd’ de Ap em lus’t.
"Herr Gott doch!" röppt hei, "Nahwer Swart!
Wenn ‘t Beist man blot nich stürlos ward!"
"Ih, Vadder, bit de Tähn tausamen!
Wat kann ‘e denn ok vel nah kamen!
So oder so: ‘t is ganz egal!
Un starwen möt wis doch enmal!
Dat helpt nu nich, nu sünd wi enmial in,
Nu möt wi dörch, dörch Dick un Dünn!"