De josta'ls brèus jorns e'l loncs sers

De josta'ls brèus jorns e'l loncs sers
by Pèire d'Alvèrnhe
347755De josta'ls brèus jorns e'l loncs sersPèire d'Alvèrnhe

De josta'ls brèus jorns e'l loncs sers,
cant la blanc' aura brunezís,
vòlh que branc e bròlh mos sabers
d'un nòu jòi que'm fruit' e'm florís ;
car del doutz fòlh vei clarzir los garrics,
per qué's retrai entre'ls endis e'ls freis
lo rossinhòls e'l torts e'l gais e'l pics.

Contr aiçò m'agrada'l parers
d'amor lonhdan' e [de vezins]
car pauc val levars ni jazers
a lui ses lèis cui es aclins ;
qu'amors vòl gaug e guerpís los enics,
e qui s'esgau a l'ora que's destreis,
be'm par qu'a dreit li vòl èsser amics.

Qu'èu vei e crei e sai qu'es vers
qu'amors engraiss’ e magrezís
l'un ab trichar, l’autr’ ab plazers
e l'un ab plors e l'autr’ ab ris ;
lo cals que's vòl n'es manents e mendics,
per qu'èu n'am mais çò que n'ai qu'èsser reis
assatz nonren d'Escòts ni de Galics.

Ges èu non sai los capteners
mas sofre, qu'una m'a conquís
d'ont reviu jòis e nais valers,
tals que denant lim trassalhís ;
car non m’enquèr de dir, me'n ven destrics
tant tem que'l mèlhs lais e prenda’l sordeis ;
ont plus n'ai còr, mi pens : car non te'n gics ?

A ! car si fos dels mèus volers
lo sèus rics coratges devins,
dès que ma dòmna'm tòl poders
de çò de qu'èu plus lh’ai requís !
Mas no’lh sai dir lausenjas ni prezics,
mas melhor còr lh’ai tròp que non pareis ;
s'ela no'l sap, morrai-me'n tots antics.

Tant m'es doutz e fins sos vezers
pel jòi que'm n'es al còr assís
e sobre tot lo bons espers
qu'èu n’ai, per qué me n'enriquís ;
qu'anc tant non sui mais corts ni mendics,
ab qu'èu la vis alques, aquí mezeis
no'm saubés far de grant pauretat rics.

Çò es gaugs e jòis e plazers
que a moutas gents abelís
e sos prètz mont' a grant poder
e sos jòis sobresenhorís,
qu'ensenhaments e beutats lh'es abrics ;
domneis d'amor, qu'en lèis s'espant e creis,
plens de douçor, verts, e blancs com es nics.

Per qu'èu mi pens : ja non te'n. desrazics,
cant mi conquís en lòc ont ilh me ceis
plus que se'm dès França lo reis Loïcs.

En aquest vèrs sapcha vilans, Audrics,
que D'Alvèrnhe manda qu'òm ses domneis
non val ren plus que bèls malvatz espics.