De plattdütsche Sprake an de hochdütschen Lüde
| De plattdütsche Sprake an de hochdütschen Lüde. | |
|---|---|
| Author: | Marie Mindermann |
| Dialect: | [[Dialekt:Noordneddersassisch|]] |
| Text type: | Gedicht |
| Comment: |
|
| : | |
De plattdütsche Sprake
An de hochdütschen Lüde
Jü ehrt min rike Swester hoch,
un set’t er baben an den Disch;
Jü seggt: „Wi hebbt an ehr genog,
Ga du na Braken, Moor un Wisch!“
Ik wet et wol, min Kled is arm,
Et hett keen Slep, et hett keen Smuck;
Min Harte abers, dat is warm,
Is ahne Falsch, un kennt keen Tuck.
Min rike Swester gunn ik geern
Alläberall de beste Ste’;
Man ik moch sin er nich to feern,
Een Mudder jo ant Hart us le!
Wrum scholl ik nu so wit hinut?
Kikt Jü denn blot upt fine Kleed?-
Van Harten kummt us beid’ de Lut,
Un beide föhlt wi Freid’ un Leed.
Un wenn wi use Leder singt
Un sprekt up use egen Wis’, -
Ik meen, dat beides hartlig klingt,
Winnst sunst min Swester ok den Pris.-
So latet us bi’nanner gan,
Se- Eddelfro, ik – borgerlich;
Lat’t mi nich ganz torugge stahn,-
Ik bidde Jo, verget’t mi nich!