El pouleen de Nadal
El pouleen de Nadal
J’omm incoo j’è teutti alegher,
senti in gir i sounadour;
me soultant soum malinconich,
me g’òo ’l massim di doulour…
A cuntal par fin gnan’ vera:
da chì a poch saròo in poulera.
Me, che stavi tant pacifich,
là in de l’èra, in libertàa,
e mangiavi, senza incòmod
de metime a lavouràa,
semp’ ben vist e rispettat
coume n’òmm nat furtunat;
me, che òo mai vourit oufènder
né i vesen né le vesine,
e lassavi in del so esser
gai, nadròtt, coulomb, galine,
in sti tèmp de umanitàa
m’è toucat da fam mazzàa.
Quand me favi, sott al portech,
la me roda coun la coúa,
j’alter pòi, fougous d’invidia,
i vouriva dii la soúa;
ma le pòle inamourade
le me dava tant’ d’ouciade…
E disivi: Se pol végner
i tepour de primavera
el me insonni de delizia
e ’l sarà ’na ròbba vera;
se adèss passi per mourous,
in april me farò spous.
Ma a che faa castei in aria,
traspourtat dal sentimèent?
Se finiss coul faa la tomboula,
sol che tira en bouff de vènt,
ste mond chì l’è ’n mond bufòn,
e a speràa s’è gran minciòn…
Jer, che seri adree a coumpóner
en sounètt per la mourousa,
la me ciapa la fitavoula,
e la dis teutta rabiousa:
«Se tribula, e i bòn boucòn
i se pòrta ai nòs padròn».
E difatti, viaggia, viaggia,
coume ròbba da strapazz,
soum rivat, per paga, a veder
sol la poumma del Tourazz;
e prèst prest, coun rott el còll,
I me mètt a vegner fròll.
Là, tacat de fora, a l’aria,
coun la testa in pindoulòn…
e po ’l cooch a faam l’analisi
per risòlver la quistiòn
de metìme a sped o al fourno,
e che salsa me va intourno!
Me figuri che spetacol
quand saròo destes seul piatt…
teutti ansious de rousegame,
i cristian, el can, el gatt…
Chi la testa, chi ’n galòn,
chi ’l sotcòssa o ’l ciciaròn.
E i dirà: « Couma l’è tèner!
Ma che pasta! Che boumbòn!
Che bèl cor g’àa la fitavoula
a pourtàa de sti campiòn!... ».
E nisseun che diga almen:
« Te coumpianzi, pouvaren! ».
……………………………….