Epistola

nadpis	Epistola
awtor	Jakub Bart-Ćišinski
lěto
žórło	http://texty.citanka.cz/
licenca	public domain
nota	stary prawopis

Přećelo, što so tak dźiwnje prašeš:
Kak so mi wjedźe na cuzej zemi?
Cuze wobliča a cuze zynki,
Cuze pocinki a cuze wašnja,
Cuze wšitko, ach! Ach, wšitko cuze!
A ja cuzy sam! A kak tu je mi?
Praj, što škowrončk k njebjesam sowjerći
Praj, što ze zorna pod ćmowym hruzlom
Stwjelčko z mocu dobywa so k swětłu?
Što so mjetel koleba na kwětcy?
Što so pčołka koši z kćenjom słódkim?
Praj, što wječor šwórči do khowanki
Bruk a ptak što w swojim spěwa hnežku'
Kóžde stworjenje ma swoje dźěło,
A je dokonjeć sej kóžde žada,
A swój domčk a statok kóžde znaje,
Pyta, haji, lubuje a škita -
Hdźe pak statok mój a moje dźěło? -
Přećelo, ty Bohu dźakuj so, zo
Doma jěsć a dźěłać směš a bydlić
A so wjeselić. Wěŕ! Doma jeno
Słódka kće a wonja kwětka zboža.
Doma jeno wutroba ći změrni
So, ta njeměrna a žadosćiwa.
Štož tež kće a wonja, spěwa zwoni
W cuzbje tebi, zymne tola cuće
Wostanje, a zrudoba a sylza
Z sobu towaŕšitej so. Hdźež stała
Kolebka, tam doma je a doma
Wostanje z tym zbóžnym kuzłom swojim.
Moje mysle, moje sony domoj
Noša mje: We čerstwožiwej barbje
Stupaju mi před woči te hona,
Hórki, haje, łuki, puće, sćežki,
A te ćiche wsy a čiste dwory,
A te lube domy, hdźež sym sydał,
Khodźił, dźěłał, směwał so a spěwał,
Hdźež sym róže šćipał, róže sadźał...
Často w zamyslenju serbske słowa,
Serbske spěwy słyšu, widźu lube
Serbske wobliča, kak njewinosće
Róže na nich ktu, kak lubosć, swěra
Z wokow swěći - Potom we wutrobje
Něžnje hiba so a dźiwje šumi:
Stysk a lubosć hrajetaj we trunach,
Wjesołosć a zrudoba tak dźiwne
Hłosy w duši budźitej a tajna
Móc do trunow moje porsty kładźe;
Spěwać dyrbju swoje bole, spěwać
Swoje wjesela, do słowow kować
Dyrbju, štož a kaž so we wutrobje
Hiba zynčo, wichorjo a šumjo -
A hdyž takle spěwam sej a pěsnju,
Potom serbski duch mje woblětuje,
Potom z mojich pěsnjow kraj mi serbski
Rosće a lud serbski z nich mi kiwa
A mje postrowja a mi je, jako
Był bych doma. Potom wutroba so
změruje a w pokojnym so błyšću
Woko zaswěća. - Hlej, přećelo, tak
Poesija bolosće a rany
Moje hoji z balzamom a z wočow
Sylzy ze rtom želniwym mi koši -
Tuž so njerudź pře mnje nimo měry!
Njesmědźach być žiwy, jakp chcych, tuž
Nětk sym žiwy, jako dyrbju; wjele
Wola kruta přewinje a znjese. -
Hdyž pak čitać budźeš moje pěsnje,
Dopomń so, što tehdom mačało a
Wodźiło je pjero Ćišinskemu!