Er vei vermelhs

by Arnaut Daniel

Er vei vermelhs, verds, blaus, blancs, grucs
Vergièrs, plans, plais, tèrtres e vaus ;
E’l votz dels ausèls son’e e tint
Ab douz acòrd maitin e tard.
Çò’m met en còr qu’ieu colore mon chant
D’un’ aital flor dont lo prètz si’ Amors,
E Jòis lo grans, e l’olors d’enòi gandres.

D’Amor mi pren pensant lo fuòcs
E’l desirièr doutz e coraus ;
E’l mals es saborós qu’ieu sint
E’lh flama soaus ont plus m’ard :
Qu’Amors enquièr los sieus d’aital semblant,
Verais, francs, fins, mercejants, parcedors,
Car a sa cort nòtz orguòlhs e val blandres.

Mas mi non camja temps ni luòcs
Conselhs, aisina, bens ni maus ;
E s’ieu al meu enten vos mint,
Jamais la bèla non m’esgart
Que’l còr e’l sen tenc dorment e velhant ;
Qu’ieu non vuòlh ges quand pens sas grans valors,
Valer sens lieis ont plus val Alexandres.

E m’avengués aitals jornaus,
Qu’ie’n viuria ben d’ans plus vint,
Tant me te’l còr baud e galhard.
Vai, ben sui fòls ! E qué vauc donc cercant ?
Qu’ieu non vuòlh ges, (mas per genh trèu alhors)
Balhir l’aver que clau Tigris e Mandres.

Maintas vetz m’es solatz enuòcs
Sens liei, car de liei vuòlh sivau
Adès dir lo quart mot o’l quint
Que’l còr non vir vas autra part :
Qu’ieu non ai d’als desirièr ni talant
Pèr çò qu’ilh es dels bons sabers sabors
E vei’l el còr s’èr en Polh’ o en Flandres.

En autres fatz sovent fenh jòcs,
E’l jorns sembla’m us anoaus ;
E pesa’m car Dieus no’m consint
Com pogués temps breujar ab art,
Que long respiech fan languir fin amant.
Lun’e solelh, tròp faitz longs vòstres cors !
Pesa’m car plus sovent no’us falh resplandres.

A lieis cui son, vai, chançons, derrenant,
Qu’Arnautz non sap comtar sas grans ricors,
Que d’Auçor sen li auri’ òps espandres.