Evangelio segun Partakael

1

Yen ke, itere ed itere, e mem ankor-foye itere, repetesabis en mea kapo un sama penso ed un sama deziro; un penso ed un deziro ya tote fola e ne-realigebla: quante multe me prizus retroirar en la tempo por divenar samtempano e samgrupano di Jesukristo ed ilua dicipuli!

Dum mea tillora vivo, tempope, me kaptesabis dal ideo probar agar ulo por ke tal deziro divenez realajo, ma, quale agar? Quon facar? Me audabis e lektabis pri la tote ne-kredebla existo di certena mashini, qui kapablesas transportar ulu adavane e retroe en la tempo, ma, mem kaze ke to esus advere posibla, yen ke me ipsa havus nula chanco aquirar e disponar tal gravega ed exkluziva transportatoro, qua, ‘sendubte’ rezervesus a homi maxim pekunioza e povoza. Tamen, mea kordio e mea kapo nul-tempe rezignesabis e dure sukusabis me, segun semblo, por ke me tandem sentez ed intelektez to, quon me devus sentar ed intelektar, se me esus plu atencoza e rimemorus, plu ofte, ke omno, absolute omno, esas ya posibla, kande on klozas sua pordi a nulo.

Ho, yes! Anke me, maxim evidente, konektesas an ta sorto di central komputatoro, qua, un-latere, semblas protektar e plufaciligar nia vivo per olua konjekteble quaze deal e ne-kontestebla informeso, ma qua, altra-latere, limitizas nia korpo e nia spirito, til ke ni transformesas a homi pavorema e tote ne-kapabla ekirar la komuna voyo, quan ni omna, supozeble, mustas trairar, nur pro la fakto esar homi… Me ya ne povas nek volas renuncar l’informeso, quan tal central komputatoro transmisas a ni, ma me bezonas, adminime, probar aceptar o refuzar nulo grava, quon me ipsa, pos propra reflektado, ne aceptabez o refuzabez. Do, kara mashinego: prenez mea sinistra manuo, ma permisez a me, mem en absoluta obskureso, durar serchar ulo plusa per mea dextra manuo!

2

Til nun, me expresabis mea mencionita deziro a nur kelka amiki e konocati, ma me ne povas obliviar to, quo respondis a me un de ici: "Ka tu dicas, ke tu prizus 'parlar' kun Jesukristo? Ho, do prenez numero e vartez tua foyo! Ni esas ya multi, qui dezirus questionar amaso de kozi ad ilu!". Lore, tote surprizita per tal reakto di mea konocato, me adjuntis, ke plezus a me questionar advere nulo a Jesu, ma nur esar ibe kun ilu ed ilua dicipuli; observar, askoltar ed experiencar omno apud li, e nulo plusa. Me do bezonus sucesar pri ulo multe plu difikulta kam obtenar numero e vartar foyo.

Meakaze, mea foyo arivabus nul-tempe, se ne esabus pro mea folega fido, qua pulsabis me sempre plu adavane por ke me povez sempre plu ferme kredar, ke me certe sucesus irar retroe en la tempo, til atingar mea skopo. E mea skopo esis divenar samtempano di Jesu de Nazaret, e pluse, se posibla, retrovenar en mea prezenta tempo, kom sana e sekura, por raportar al mondo, forsan, kelke nuancizita versiono di to, quo skribesis dal quar chefa evengeliisti, nome Mateo, Markos, Lukas e Jan, e mem da plusa homi. E me quik pregas vi permisar a me uzar, anke ca-kaze, mea propra versiono dil nomi Biblal, ma kondicione, ke me bone komprenigos da vi omna, pri qua o qui me skribas, ed a qua o qui me referas.

E to klarigite, me probez, nun e hike, retroirar en la tempo, ma nur por rimemorar ube, kande e quale, me probis retroirar en la tempo lora, por tandem ipse atingar la vivo e mirakli di Kristo.

3

Ube? En vilajo proxim l'urbo Valencia (Valencia-lando), quan me habitis dum mea tota puereso e til mea fresh adulteso, kande me sucesis divenar ne-dependanta por instalar me sole, unesme, che l'urbo Valencia, e plu tarde che l'urbo Barcelona (Katalunia). Tamen, pro motivi familial e sentimental, me restis sempre interligata kun la mencionita vilajo, quan me kustumas durar vizitar tempope.

Kande? Yen ke to, quon me raportos de pos nun, eventis, precize, dum un ek mea viziti e sejorni plur-dia en ta vilajo, kande l' 20ma yarcento esis balde departonta.

Quale? Ha, quale! Yen do. Ta-die, me esis tranquile promenanta exter la vilajo ipsa, kande, tote ne-expektite, me komencis pensar ankor-foye pri mea fola deziro, ma, ca-foye, kun energio ed entuziasmo senmezura, qua semblis ne aceptar ekirar mea cerebro, quaze on esis esforcanta komunikar a me, ke me mustas obliviar por sempre mea revo e ne plus pripensar ol, ecepte se me esos advere kapabla realigar ol ul-maniere. E to omna, maxim evidente, por mea propra saneso mental. To esis do klara invito por ke me abandonez mea tote ne-realigebla absurdajo, ka ne? Quale me povus voyajar en la tempo? Per qual mashino? Ho, me ya bezonus adminime sorto di miraklo simil ad olti, qui raportesis pri Jesu ipsa, ka ne? He! Ka me dicis "mashino"? Ka me dicis MASHINO? Subite, enorma ideo atingabis me... Ka ne veresas, ke ni posedas maxim povoza mashino, *kuya kapableson, segun semblo, ni profitas apen 10 procente od admaxime 20 procente? Ho, yes, la cerebro! Yen: la cerebro. Ka me sucesus retroirar en la tempo per mea cerebro? Ka me vehus percerebre til atingar mea skopo? Pro quo ne?! Ka me ne asertis kredar, ke omno posiblesas? Ka me ne parkonvinkesas prie? Se yes, oportos nur decidar de ube exakte, kande e quale, me vizos departar.

4

Dum ke me, tote ecitite, duris marchar e pensar pri to omna, yen ke, quale quaza respondo a mea questiono, me arivis en loko maxim importanta por me. Fakte, ol esis mea loko preferata; la loko, solitara ed specal, ube, de tempo a tempo, me kustumis reflektar pri mea vivo, ed ube me prenabis mem maxim grava decidi, o por esar plu exakta, ube me kreabis aparta ceremonio por plufortigar tal decidi, e por ne plus regretar oli. Ibe, kom exemplo, ye kelka yari ante lore, pos ke me deklamis laute certena vorti ya ceremonioza, me finabis la rituo per lansar grosa stono fervoyal ad-fore e per mea tota energio, dum klamegar en mea matro-linguo: "A FER PUNYETES!" (me tradukez kom "SUFICANTA! TIL HIKE!"). Mea dextra flanko tre bone memoras tal instanto pro la fortega doloro, quan ol sentis pos la stono-lanso, qua esis advere konsiderinda, e qua duris dolorigar mea korpo dum plura jorni e plura nokti. Tamen, me povas asertar hodie, ke, adminime tilprezente, me nul-tempe repentabas pri mea lora decido, nek pri ceremoniar ol tal-maniere. Kontree: me joyas konstatar, ke to omna esis maxim efikiva.

E me quik sentis ed intelektis, ke, se esas ula loko specal, de ube me povus probar departar vers irga loko en irg altra tempo, ol esas precize hike, ube me stacas nun, ed ube me sideskos pose... La vilajo, pasable fora ed ad-sinistre ye mea dorso; agri e kanaleti, la ponto dil treno, la rekta fervoyo, la kurva fervoyo, ta sorto di sidila tombo-stono, la kablaro elektral super la kapo, la blua cielo, aeroplani, la varma ed agreabla vetero, la un-sinsa voyegi ad-sube, apud la litego di quaze senaqua fluvio, qua luktas por atingar sua skopo, la maro, quan on povas apen divinar ad-dextre, fore. Ed avan me, ma ne tante fore, l'urbo Valencia, e dorse di me, ma centople plu fore kam Valencia, l'urbo Madrid…

E me decidis, ke ne ta-die, ma ye l' morga dio matine, me retrovenos en mea divenonta "Cabo Cañaveral" partikulara (o *partakulara*, segun amiko di me) por probar obtenar la fina vinko, o por subisar la fina sinko di mea revo, quo, forsan, duktus me ad ankor un plusa oblivio-rituo bezonata.

5

E ye l' morga dio matine, sen komunikir a mea familiani ed amiki mea projeto, me ekiris la domo di mea genitori, quale irg altra dio, ma tote vakua-posha, nam ibe, ube me voyajos, me advere bezonos nek mea pekunio, nek mea karto di identeso, nek mea klefi, quin me celis en loko sekura e kustumal exter la domo. Fakte, me ne savas pro quo, me prenis e portis kun me nur mea maxim neta naz-tuko linja.

Quankam me jus asertabas, ke me komunikis nulo a nulu, yen ke me ne povis evitar skribar ulo surpapere por ke mea familiani, adminime, saveskez ul-maniere pri mea projeto. E yen ke me skribis ico, ma per mea matro-linguo, en blanka paper-folio, qua restis sur la tablo dil manjo-chambro:

• • • • • Nulu kulpesez pri mea desaparo! Me travoyajis la tempo por atingar olta di Jesukristo e vivar apud ilu dum tri yari. Me vizas retrovenor adhike, kun vi, ma me ne savas ka me sucesos. Paco che vi omna! PTK *****

Dum rilektar lo jus skribita, me subridis pro nur imaginar quon mea santa matro klamus ankor-foye pri me, lor lektar mea tala-speca paper-mesajo: "Extravaganto! Freneziiko!".

Kompreneble, me previdabis retrovenor adheme, admaxime, du hori plu tarde, kaze ke me ne sucesus ekirar mea vilajo survoye al urbo Jerusalem dil tempo di Jesu. E tal-kaze, me quik desaparigus mea stranja mesajo por ke nulu lektez ol. Ho, yes! Me ya esis parkonvinkita pri mea posibla suceso, pro ke me nule cesabis pensar, ke omno, absolute omno, posiblesas; tamen, me koakte devis konsiderar, ke se advere omno posiblesas, anke posiblesas faliar, ka ne? Do, kun fido ed espero, me luktus ya tilfine por mea revo, ma...

E yes, lor marchadar ta-die vers mea fato, me esis plene koncianta pri omna mea aferi en Barcelona, qui restus vartanta mea balda retroveno, qua nule produktesus, kaze ke me sucesus relate mea gravega projeto. Ma me preferis ne troe pensar prie, nam to povus frenagar e limitizar mea enorma entuziasmo e mea konvinkeso. Folajo o ne, nulo impedus a me probar realigar ed experiencar mea revo, e maxim aparte lore, kande me tandem komprenabis, ke, mem se tre limitizita da ni ipsa, ni ja posedas ta povoza mashino, qua posibligus atingar marveloza skopo qual olta di me.

E tale, dum marchar e pensar, me arivis che mea departeyo.

6

"E nun..., quale agar? Quon facar?", me questionis me. Me regardis, kun vera plezuro e tote senhaste, omno cirkum me, mem ta fora montaro, qua videblesis de ibe, e quan me obliviabas mencionar en mea recenta deskripto di ta loko tante specal por me, jacanta proxim mea vilajo.

Pos mea detaloza cirkumregardado, me sideskis sur ta speco di tombo-petro, dorse al fora montaro jus aludita, e kun la zumanta kablaro elektral precize super mea kapo. Yen ke me plasizesis inter du fervoyi: ye mea dextra flanko, la rekta fervoyo, e ye mea sinistra flanko, la kurva fervoyo. Tre balde, treno venunta del urbo Valencia, atingus mea solitarajo e transirus ol senhalte. Lore, kande l' treno esus paralele cirkulanta flanke di me, me probus koncentrar mea tota energio mental por departar de ibe vers lo ne-konocata, ma deziregata. Irga danjeri esus bonvenanta, se por tandem sucesar experiencar ulo tante grandioza, quo certe chanjus mea vivo por sempre.

Ta-die, same kam la preiranta, la vetero esis splendida. Me profunde respiris plura-foye por minrapidigar la pulsado di mea tro ecitita kordio, e por pardominacar mea cerebro, qua, mem plu multe ecitita, semblis a me preske bulionta e vaporeskonta. Tamen, malgre to, me sentis, ke omno esas en ordino, ke omno harmonias, quaze to, quo esis eventanta, esus exakte to, quo mustis eventar. Quankam me devas konfesar nun, ke me anke subisis instanti di pavoro, mem di paniko, lor vidar proximeskar mea posibla departo-tempo: "Patro: forigez de me ica treno!". Ma tal instanti esis quik vinkata da mea enorma entuziasmo ed aventurema spirito, qui pulsis me adavane, sempre plu adavane.

E lore, me vidis treno trairar la ponto e proximeskar a me. E me respiris ankor-foye maxim profunde... La treno. La dika tombo-petro. La kablaro elektral. La rekta fervoyo. La kurva fervoyo. Mea kordio. Mea cerebro. ME. Des-ME. LUMO.

Kande l' treno pasis apud me tra l' rekta fervoyo, me klozis mea okuli e vartis. Ed expektis. Ed esperis. E subite, me sentis sorto di "klash-klash" en mea cerebro, e yen ke mea korpo deprenesis ad-dope ed ad-supre, dum ke me videskis lumoza punteti flava, oranjea, reda e violea, e dum ke me experiencis, ke mea korpala strukturo disfragmenteskis ed omno divenis obskureso. E me ne povas raportar quo eventis pose, pro ke me cesis konciar ed esvanis; od adminime to semblis a me. Ka posiblesas sonjar dum esvanado? Pro quo me sentis, ke, malgre omno, mea voyajo esis advere nule longa, ma kontree, quaze on simple transportabus me til ne tro fora loko, proxim mea departeyo, forsan tra ne-videbla truo, qua duktabus me ad altra dimensiono spaco-tempa kam olta nia? Ka me faliabis e ne departabis? Ka me foleskabis? Ube me?

7

Kande me tandem aperteskis mea okuli, me experiencis granda konfuzeso, pro ke me mustis atencar sam-tempe plura stranja fenomeni: unesme, me sentis subita ed aparta varmeso... Me nule rikonocis la loko, ube me esis jacanta sursule e tote nuda, ma ol certe ne esis mea departo-loko... Mea sensi semblis a me augmentir lia kapablesi... Mea ecesanta graso korpal desaparabis, e me divenabis pasable magra... Mea pelo esis multe plu blanka kam kustumale, ma, tam balde kam posibla, me levis me, marchis kelka pazi, e kovris mea tota korpo per sorto di blanka robo, qua esis extensita, subsune, sur enorma planto od arbusto lokizita en la korto dil domego, an *kuya pordego, segun semblo, me tervenabis departinte de mea vilajo.

Dum mea kurta pazado, me sentis me specale lejera, quaze flotacanta, se ne fluganta. Retroveninte en l'exakta loko di mea terveno, e ja vestizita, me sideskis surtere kun mea dorso an la muro, e me komencis observar omno cirkum me... Kad omno cirkum me? Unesme, me koaktesis atencar ulo mem plu grava ed astonanta: me jus deskovrabis pro quo me sentabis me aparte blanka... Omna pili di mea brakii desaparabis... Ma ne nur olti di mea brakii, sed anke olti di mea gambi, di mea pektoro e di mea cetera korpo... Tote trublita, me anke konstatis perdir mea barbo, mea mustasho e... Ho, no! Nula haro che mea kapo! E pluse, mea brovi e mea cilio-pili same desaparabis. Ma quo eventas hike? Ube me? E lore me tandem vidis grandioza templo avan me. E lore me vidis homi pediranta, qui vestizesis per simila longa vesti kam olta quan me jus metabis por kovrar mea nudeso. E lore me regardis la blua cielo, respiris profunde, direktis mea okuli ad omno cirkum me ed esis koncianta ke, forsan yes, me advere atingabis l'urbo Jerusalem dil epoko di Jesu, quale me ya dezirabis. E pro quo ne? Ube altre me povus esar? Kad ula-loke che Maroko, proxim Hispania? Ho, no! Tote ne-posibla! Me esabis maxim konkreta lor koncentrar mea mento relate mea punto di arivo...

Dume, yen ke olda viro, qua pasis apud me, regardis me kun kompato, e lansis almona moneto-peco adsur mea gremio. Ho! Me ne mem sucesis reaktar! Ka me aspektis advere tante kompatinda? Ma pro quo? Ka pro ke me esis senhara e senpila? Ka pro ke me sidis ibe, proxim la templo? Ka pro mea pedi sensandala? Ka pro ke l' blanka robo, quan me prenabis, esis tro granda por mea korpo e nule fitis kun ol?

(Parenteze: quon divenabis mea propra vestaro? Kad omno desaparabis por sempre? Ho, yes! Omno perdesis. Mem mea maxim neta naz-tuko linja desaparis survoye, ve!)

8

E lore, me vidis lu. Me vidis puerulo 12-yara, cirkume, qua esis tranquile marchanta direcione al templo, quan il esis quik enironta. Quankam mea konfuzeso ne cesabis, me mustis reaktar maxim rapide, nam ta puero povis esar nulu altra kam Jesu de Nazaret. Me ne tro multe pensis, kande me levis mea manuo e salutis ilu per l'unesma vorto, qua venis en mea kapo, e qua tre multe uzesas en mea matro-linguo:

--Hola!

La puero haltigis sua marchado, regardis me kun intereso, ed audigis da me sua bela voco:

--Saluto! Ka tu esas stranjero?

--Ka stranjero? Ho, yes! E mem plu multe kam simpla stranjero! --me respondis enigmatoze.

Duminstante, me timis ke ta puero ne esas Jesu, ma nur duminstante:

--Me intelektas: tu advenis ne nur de fora lando, ma anke de fora tempo, ka ne? --il audacis.

E lore, e nur lore, me koncieskis pri ulo marveloza, quo preske paralizis mea lango: me esis konversanta kun Jesu per linguo Arameana... Ma kande' me lernabis l'Arameana? Ka to esis sorto di miraklo? Ka nova kapablesi di mea cerebro? Me nur savas, ke, pos audir l'unesma tri o quar vorti de Jesu, mea cerebro quik detektis la linguo e permisis a me komprenar e 'parlar' l'Arameana, quaze me naskabus en ita loko ita-epoke.

--Ho, yes! --me asentis--. De tre fora lando e tre fora tempo, advere. Fakte, me advenis por vizitar tu, se tu esas Jesu de Nazaret; tamen, me miskalkulis la justa tempo, e yen ke me arivabas hike, adminime, deke-ok yari plu frue kam me intencis arivar. E nun, yen ke me ne tote certesas ka me sucesos itere vehar percerebre por atingar tua vivo adulta.

--Se tu sucesabas arivar hike, tu anke sucesos arivar ibe --il asertis.

--Ka vere? Do, me maxim volunte akompanos tu dum tua grava publika agado --me adjuntis.

--Quale tu nomesas? --Jesu questionis.

--Me nomesas Partakael, "Deo kun Partaka", ma nur Partaka por mea familiani ed amiki. E Par o Parti por mea spozino.

--Bone, Partakael: me devas *adear tu nun ed enirar la templo, nam oportas ke me diskutez justa-tempe kun la savozi ibe. Til balde!

E Jesu iris en la templo, dum ke me restis sama-loke, e dum ke me komencis pensar quale me agus por ne plus miskalkular mea percerebra voyajo. Nu, ca-foye, me certe esforcus esar absolute preciza, lor orientizar mea mento vers mea exakta skopo spaco-tempa.

9

Mea sensi definitive pluboneskabis, e me mustis quik lernar dominacar oli por ne foleskar... Yen ke me videgis, audegis, flaregis, e to omna ensemble esis advere kelke sufriganta e kaosatra por me, qua, ne-dicinde, nul-tempe experiencabis ulo simila en mea tota vivo.

Ne tro multa minuti plu tarde, me vidis apareskar, ma pasable fore, viro e muliero, qui aspektis aparte nervoza e sucioza. Me deduktis, ke li esas Josef e Mariya, e me fixigis mea nova kapablesi an li amba... Quankam li esis ankor sat fore, me povis perfekte spektar lia mieni ed audar lia konverso, qua, tote ne-previdite, esis pri mea persono: --Ni questionez ta viro qua sidas ibe, dorse anmure! Forsan, il vidis nia filio e povas informar ni prie --Josef sugestis. --Ka ta viro ibe? Ka ta vestizita per blanka robo? Ho, Josef! Il semblas a me tre stranja homo --Mariya komentis.

Voluntez kredar me, kande me dicas a vi, ke, mem sen irga mala intenco, me ne povis evitar reaktar per la yena penso: "Ka me stranja? Stranja tua gravidesko!".

E yen ke li duris dialogar pri me, dum ke li esis pokope proximeskanta al loko, ube me esis sidanta: --Ho, yes! Il es advere stranja homo... E qual enorma e kalva kapon il havas! --klamis Josef.

Kande li tandem arivis apud me, li haltis e Josef salutis me: --Paco kun vu, sioro! Ka vu komprenas mea linguo? --Yes, me komprenas e 'parlas' via linguo. Ka me povas helpar vi? --Ni serchas, de tri dii ante nun, nia puera filiulo desaparinta. Ka vu vidis adolecanta puerulo, qua semblas flotacar dum ke lu marchas? Il esas advere tote ne-ordinara --Josef dicis. --Ho, yes, sioro! Me mem 'parlis' kun ilu. Il eniris la templo ye ne multa tempo ante nun --me informis. --Ka vere? Danko! Danko, sioro! Paco kun vu! --Josef klamis, dum senfriste irar en la templo kun sua spozino.

Kelke pose, e kande nia santa trio ne ja ekirabis la templo, me sucesis audar la voco di Jesu: --Ma pro quo vi serchadis me? Ka vi ne savas, ke me devas okupar me pri la aferi di mea Patro? --Ka la aferi di tua patro? Me donos a tu plusa aferi di tua patro! --iraceskis Josef, qua sizabis orelo di Jesu ed ektirabis ilu ad-exter la templo. --Aye! Aye! Aye! --Jesu expresis sua subita orel-doloro. --Ka tu prizas sufrigar tua matro, kerlo? Ka tu ne koncias quon tu facis? --Josef reprimandis sen liberigar ilua orelo. --Me pregas, Josef! Me pregas! --intervenis Mariya--. Il esas nura puero! Ne esez tro severa! --Ka nura puero? Puero ya, ma tro dorlotita! Se tu ne alizabus ilu, Mariya... Se tu permisabus a me ruptar ad ilu osto justa-tempe, nul-tempe eventabus ico!

Me sentis Josef esar tante furioza, ke me decidis anke intervenar, ma maxim ruzoze ed efikive: --He, sioro! Anke me tre multe prizas sizar oreli por punisar pueri desobediema... Permisez a me sizar l’altra orelo di via filio por ke l’ puniso esez mem plue humiliganta! --Ka vu jokas, sioro? Mea filio punisesas da nulu, ecepte da me ipsa --respondis Josef, dum quik liberigar l’orelo di Jesu. --Oke, sioro! Me probis nur helpar per mea ofro --me dicis.

E sen plusa vorti remarkinda, la Santa Familio duris marchar e desproximeskar de mea loko anmura, til ke me vidis li desaparar. (Parenteze: yen ke nia puera Jesu ne cesis karezar sua punisita orelo por sendolorigar ol, ve!, me konjektas).

10

Me intelektis, ke mea tempo en ta Jerusalem finabas, e ke me devas probar departar, tam balde kam posibla, vers un posa Jerusalem, ube Jesu de Nazaret divenos famoza en la tota mondo... Tamen, oportus ke mea departo produktesus de maxim quieta loko, ma yen ke me ne audacis marchar mem kelka pazi meze dil populo, nam mea general aspekto, e tre specale la tunikego, quan me metabis, invitis irar advere nula-loke... Semblis a me, ke sive mea blanka robo esis sempre plugrandeskanta, sive mea korpo esis sempre plumikreskanta, ma, irga-kaze, me sentis me tote ridikula tale vestizita, quankam tal vestegacho utilesabis, adminime, por kovrar mea nudeso. E se restabus a me ula 'dubto' pri mea desbelega aspekto, olta desaparabus, kande plura kindi, qui pasis apud me, regardis me mokeme, e salutis me per "*Adeo, sioro leda!", dum ridegar e forkurar de me. Me do decidis retrovenar en la korto dil domego, ube me prenabis la tuniko, ed acensar petra eskalero, quan me vidabis ibe, e qua, maxim probable, abutus a supra teraso, de ube me povus probar desaparar por itere aparar, ma en diferanta spaco ed en posa tempo.

Me levis me per ne-kustumal ajileso e marcheskis vers la vicina korto, dum experiencar, ankor-foye, ke mea korpo plulejereskabis, quaze ol esus flotacanta... E yen ke, mem ante komencar acensar l’eskalero, me shokesis dal fakto previdar, kun plena certeso, quon me trovos ibe, ke me renkontros nulu, e do ke tal teraso esos loko tote quieta e sekura por me... Pos atingir ol, me serchis la maxim oportuna angulo por mea departo, e la maxim bona celeyo, kaze ke me audus bruiso di pazi acensanta l’eskalero. Apen pensetar pri quale povus aspektar la proprietanto di mea vestego, igis me tremeskar, nam lu mustus esar enorma, quaza giganto 2-metra e 140-kilograma, adminime...

Kande me sucesis aprobar la perfekta departo-punto en la teraso, me sentis la bezono e l'impulso desmetar mea robego e restar itere tote nuda, tal qual me tervenabis en Jerusalem departinte de mea vilajo. E me desmetis mea vesto.

Ca-foye, mea konvinkeso esis mem plu granda kam olta quan me juis ante mea unesma departo, e pluse, me adicionis ad ol la vorti, quin Jesu dicabis a me: "Se tu sucesabas arivar hike, tu anke sucesos arivar ibe."

Me ne tedos vi per explikar a vi, tote detaloze, omno quon me facis por departar; me nur dicos a vi, ke me atraktesis dal bluo dil cielo... Me atraktesis dal cielo... Me atraktesis... E ke, ca-kaze, me sentis en mea cerebro nula "klash-klash", ma nura sorto di senfina zumado, qua invitis me klozar l'okuli, obliviar pri me ipsa e lasar me duktar til la transa rivo... "Zummm_Zummm_Zummm_Zummm_Zummm_".

11

Ka me dicis “la transa rivo”? Nu, yen ke me fakte riaparis inter rivo e rivo e, plu exakte, meze di poke profunda rivero, en olqua me ritrovis me sidanta surfunde e tote nuda… Me devas agnoskar, ke, ante departar, pasis tra mea mento la drola ideo, ke, nun, kande me departos nuda, me forsan arivos vestizita, ma to ya nule eventis, e yen ke me duris restar nuda, senhara e senpila, ve!

Me esabis tante preciza pri mea arivo-loko ed –epoko, ke esis advere pasable justifikebla la fakto, ke me riaparis meze di rivero… E tal rivero povus esar nul altra kam la fluvio Jordan… E la fluvio plenigesis per multa homi, qui esis askoltanta ed obedianta la vorti di ulu, qua esis klameganta: --Venez a me, pekeri! Repentez pri via peki, e me vin baptos por via salvo! Repentez! Repentez!

Ta ulu, kompreneble, esis Jan la Baptisto, qua stacis meze dil rivero, e qua esis baptanta e puriganta, per aquo dil Jordan, omna pekera homi, qui proximigis ad ilu…

Quon me agus ca-foye por kovrar mea nudeso? Me devas konfesar, ke, anke ca-kaze, mea unesma ideo esis advere absurda, nam me pensabis demandar a Jan la Baptisto ula vesto… Tamen, me quik konjektis, ke, mem kaze ke l’ Baptisto posedus altra vesto, ol esus mem plu hororinda kam olta, quan il esis uzanta por baptar… Ho, Deo mea! Jan la Baptisto advere impresis me, ne nur pro ilua klamegi al populo, ma anke pro ilua sordid aspekto… Me nul-tempe vidabis ulu, qua, mem meze dil aquo, semblis prizar ol nur por baptar e por drinkar, ma nule por netigar su e sua vesti…

Dume, yen ke me vidis ulo, quo pasos flotacanta apud me, e me ya kaptis l’okaziono por prenar ta ulo, quo esis nulo altra kam pasable mikra texajo blanka, nule sordida, ma recente netigita… Ol semblis a me esar tante poke utila, ke me preske riliberigis ol, ma, subite, me intelektis olua funciono, e ke tal tuko, adminime provizore, esus certe util a me… Me surprizis me ipsa pro mea habileso aranjar e metar tal sorto di kalsono “inri”-stila, mem dum sidar surfunde e meze di rivero, nam, ne-dicinde, me nul-tempe antee uzabis tal simpla texajo kom kalsono… Dum tegar mea subkalsona parti korpal, me povis ya konfirmar lo: nula pilo nula-loke.

12

Kande me vidis, ke nul plusa homo esis pronta proximeskar al Baptisto por baptesar da ilu, me ipsa audacis staceskar e pokope proximeskar al santa viro por salutar lu. Me sentis me, adminime, kelke vestizita, danke l’ kalsono quan me jus improvizabis e metabis.

--Repentez, pekero! Repentez pri tua peki, e venez adhike por ke me baptez tu! --Jan la Baptisto volunte invitis me. --Ho, no, amiko! Me ja baptesis --me polite respondis. --Ne mentiez, pekero! Se me baptabus tu, me certesas, ke me ne plus obliviabus tua kapo!

Ka mea kapo? Lore, me ne povis evitar regardar, aparte atencoze, la kapo dil kompatinda Baptisto, ed imaginar ol jacar sur luxoza pleto; tamen, me ne esis ibe por probar chanjar lo eventonta, mem kaze ke me povus agar lo. Yen ke ula Herodes e sua bofrata spozino, Putifar, igos senkapigar e mortigar Jan la Baptisto, pos enkarcerigar lu… Ho, yes! Me savas lo! Me bone savas, ke la spozino di Herodes ne nomesis Putifar (viro-nomo relatanta altra historio Biblal), ma me sempre nomas el tal-maniere; e tale, me ja povas asertar, ke elua filiino, nome Salomé, esis vera filio di Putifar, qua postulis la kapo dil Baptisto kom danso-premio.

--Me venas de fora lando e futura tempo, e me ja baptesis en mea tempo e mea lando, qua lokizesas extreme dil granda maro, che maxim profunda Ocidento --me probis explikar. --Ma quon tu dicas, folo? Repentez, pekero! Repentez! Nulu povas venar del futuro! --la Baptisto klamis. --Ka vere, Jan? Bone. Me savas qua tu esas, e me saveskis mem pri tua genitori, Zakarias ed Elizabet --me klarigis. --Ma quale?! Ka tu konocis mea genitori? --il questionis dum grategar la kapo ed apertegar la okuli--. Ho, pardonez! Ka tu esas ta, quan ni esas vartanta? --il adjuntis. --Me ne savas ka vi esis vartanta me. Kad ulu avertis tu pri mea adveno en ica tempo? --Ho, pardonez! Pardonez! Ka tu esas la Mesio? --Ka me la Mesio? Ho, no! Me nomesas Partakael, e me ne esas la Mesio, kredez me! --Ta-kaze, repentez, pekero! Repentez pri tua peki e ne plus mentiez! Me baptos tu! --la Baptisto riganis sua diskurso. --Ho, no, Jan! Me ne mentias! Tu baptos Emmanuel, ne Partakael. Tu baptos la Mesio. Me advere ja baptesis. --Ka plusa folajo, profetacho? Me nule dignesas baptar la Mesio, ma baptesar da Lu! --il klamegis.

13

Lore, eventis ulo advere stranja: yen ke, subite, la Baptisto cesis regardar e ‘parlar’ a me, quaze il perdabus sua tota intereso pri mea persono… Pluse, ilua mieno transformesis a mem plu serioza kam kustumale, ed il direktis sua okuli ad ulu, qua esis proximeskanta dorse di me… La Baptisto, qua staceskis ferme e qua mem ne palpebragis, komencis saltegar vertikale ad-supre, ad-supre, ad-supre, ad-supre… Quale explikar!? Ka vi spektis ula-foye quale saltas le Masai en Afrika? Nu, la saltado dil Baptisto multe pensigis da me pri tal original salti ad-supra, quankam olti da ilu esis mem plu difikulta, pro ke il esis saltanta meze di rivero e kun aquo tilgenue… Me quik intelektis to quo esis eventanta, kande me turnis mea kapo e vidis Jesu de Nazaret, qua venis a ni… Segun semblo, singla-foye, kande Jesu e la Baptisto interrenkontris, ilca ne povis evitar salteskar koram ilta; mem ante naskir, Jan ja saltis en la ventro di sua matro, kande elca vizitesis da Mariya, qua lore anke gravideskabis.

La Baptisto, tote rigida, ne cesis saltar ad-supre, til ke Jesu tushis ilua shultri per sua manui… Lore, la Nazaretano pregis baptesar da Jan, ed ilca dicis ad ilta refuzante: --Me esas ta qua bezonas baptesar da tu… E tu venas a me?

E Jesu respondis ad ilu, plu o min, per la yena vorti: --Permisez, nun, ke ni agez tale, nam oportas ke ni respektez ed obediez omna yusteso!

E lore, Jan aceptis baptar Jesu. E jus baptir ilu, apertesis la cielo, e yen ke blanka kolombo decensis de ol, til tervenar sur la kapo di Jesukristo. (Tal fakto rimemorigis da me, ke anke me havis mea blanka kolombo, preske surkape, kande me evis du yari ed esis fotografita en la Placo dil Santa Virgino, che l’urbo Valencia).

E pose, apertesis la megafono dil cielo, ed audesis voco aparte grava e personal (kad aparte grava e deal?), qua dicis: --Tu esas mea Filio, la Estimata, pri qua me komplezesis.

Esis ibe amaso de homi, qui vidis ed audis omno eventinta; tamen, kande Jesu judiciesis e morte-kondamnesis, yen ke nula testi su prizentis por naracar, defense di Kristo, ke li advere audis la voco di Deo vokar Filio a Jesu, e ke Lu igis decensar Sua Propra Spirito, kom blanka kolombo, adsur la kapo dil Filio. Multa testi, ma nula testi. Tre stranja, ka ne?

14

Jesu de Nazaret, pos baptesir, ekirabis la rivero, e me quik marcheskis dop ilu, pos adeir la Baptisto: --Adeo, Jan! Me devas akompanar Jesu. Paco kun tu, amiko! --Irez! Irez kun ilu! Mea tempo hike finabas --Jan respondis.

Kande me atingis la rivo, e Jesu, e la blanka kolombo sur ilua shultro, me advokis ilta, qua durabis marchar senhalte: --He, Jesu! Vartez, me pregas! Ka tu ne memoras pri me? --Ho, yes! Me bone memoras pri tu. Quale’ obliviar tua voco! --klamis ilu, pos haltar, su turnar ed atencar mea kapo. --Me esas hike por akompanar tu irga-loke, ube tu iros, Jesu. --Me regretas lo, Partakael, ma nulu darfas akompanar me nun, nam me devas duktesar da la Spirito aden la dezerto, ube me, sole, fastos dum `quardek’ jorni e ‘quardek’ nokti… Pos mea retroveno, me volunte invitos tu akompanar me. --Ho, no! E quon me agos hike, sole, dum ta longa tempo? Me havas nulo: nek vesti, nek manjajo, nek pekunio, nek amiki… Quon me agos hike til tua retroveno? --me plendis. --Irez en la vilajo Betania e querez ula Lazaro ed ilua fratini, Marta e Mariya. Tu ya povos sejornar ibe, che li, dum mea tota absenteso --Jesu dicis. --Ka vere? Danko, Jesu! Nur un plusa kozo, me pregas! Ka tu povas helpar me obtenar vesto e sandali? Me sucesos irar nula-loke, se me restos apen kalsonizita e sen-shua.

Lore, semblis a me, ke l’ blanka kolombo desquieteskis e regardis me okul-angule, ma Jesu respondis a me jentile: --Trairez ita voyeto ad-supre ed enirez la duesma domo, quan tu renkontros. Ibe tu trovos omno quon tu bezonas. --Ho, danko! Danko, Jesu! Me ne plus jenos tu. Bon voyajo e bon fasto! Adeo, Jesu! Adeo, Spirito! --me audace klamis, dum regardar simpatioze la blanka kolombo. --Irez kun Deo, Partakael! Voluntez salutar meanome Lazaro ed ilua familio! --Jesu adeis me.

“Ho! Quante multe e quante rapide kreskabas ica homo!”, me pensis, dum vidar forirar la Nazaretano. “Semblas a me renkontrir ilu hodie, kande il evis 12 yari, e yen ke, nun, apen kelke plu tarde por me, il divenis adminime 30-yara, me konjektas. Forsan, ita pasinta 18 yari esis longa por ilu, ma, mealatere, me havas l’impreso transirir oli dum no plus kam 18 minuti, ve! Ho, tempo!”, me duris pensar.

15

Me marchis til la domo indikita da Jesu, ed ibe on donacis a me tuniko, sandali e kap-tuko; quankam to omna esabis ja uzata da ulu altra, adminime esis omno netigita e pasable bone fitanta kun mea lora korpo, qua divenabis tote magra.

Survoye al tre proxima vilajo Betania, me rimemoris pri mea olima voyajo e sejorno en la Santa Lando, nome la nuna Israel/Palestinia, kande me vizitabis Betania, e kande, dum serchar la sepulteyo di Lazaro, me mispensis arivir en la vilajo, kontre ke, fakte, me nur atingabis Abu Dis, vilajeto apud Betania… Lore, quoniam me renkontrabis nulu por questionar, me trairabis la suprajo di tre stranja loko, sorto di alta klozilo, qua abutis a granda pordo… Esis oldino ibe, e me questionis el pri l’ sepulteyo di Lazaro, ed el, maxim afable, invitis me enirar la domo, ed introduktis me ad altra oldino, a qua me repetis mea questiono… Subite, me komencis vidar oldini omna-loke, singlu plu olda kam l’antea, e lore, e nur lore, me komprenis ke me enirabis sorto di rezideyo por oldini… Ho! E me ibe, questionante e durante questionar pri sepulteyo! Tamen, ta mulieri, ultre informar me, ke me ne ja arivabas en Betanis, ma en apuda Abu Dis, tre jentile duktis me til enorma fenestro, ed invitis me admirar la ne-kredeble bela panoramo dil proxima urbo Jerusalem, kun olua orea kupolego kom chefa protagonisto.

Lore, kande me tandem atingabis Betania, e proximeskabis al sepulteyo, yen ke viro en chara suvenir-vendeyo, ilqua gardis la klefo, akompanis me til la pordo dil olima tombo di Lazaro, e demandis de me pekunio por enirar ibe… Me quik dicis ad ilu, ke me ne darfas uzar pekunio por enirar sakra loko, e lore il acendis lumo ed invitis me decensar sole por vizitar la sepulteyo… Kande me retrovenis e retrodonis al viro la klefo, yen ke il invitis me komprar suveniro, qua nule esas sakra, ma me respondis ad ilu, ke me ne esas turisto, sed voyajero, e ke mea poka pekunio esas por kozi advere necesa, e ne por suveniri… Me ne povas evitar subridar nun, kande me konjektas, ke ta viro, maxim probable arabo, forsan pensis pri me: “Ho! Ica kerlo stranjera, sive esas Judo, sive esas plu Juda kam la Judi ipsa!”.

16

Dum mea serchado dil domo di Lazaro ed ilua fratini, me povis ankor-foye konstatar, ke me duras ne nur komprenar, ma mem ‘parlar’ senprobleme la linguo Arameana, E pluse, me esis itere koncianta, ke mea sensi ‘devlopesabas’ e pluboneskabas admaxime, e ke me advere kapablesas audar, vidar o flarar irgo, mem de tre fore. Ed altra-latere, mea marchado duris esar aparte lejera, quaze flotacanta…

Quankam, quale skribite, me vizitabis Betania fine dil 20ma yarcento, me sucesis rikonocar nulo dil vilajeto, ne mem la zono dil domo di Lazaro, kande me tandem atingis ol… Omno esis absolute diferanta de to, quon me vidabis lore; tamen, esas perfekte komprenebla ke, pos 2000 yari, mem vilajeto povas transformesir til ne-rikonocebleso, ka ne?

Segun semblo, me arivis che Lazaro maxim oportune, nam, kande me prizentis me ibe, omna tri gefrati esis enheme, e me aceptesis da mea hosti ne nur kun specal afableso, ma mem kun entuziasmo… Li quik questionis me senhalte pri Jesu e pri me ipsa… Li ya deziris saveskar omno pri irgo… E yen ke, certen-instante, Mariya, qua kelke tacabis ed esis aparte atencoze observanta mea vizajo dum ke me direktabis la okuli ad elua frati, subite klamis tote spontane:

--He, frati, regardez! Il movas sua okuli quale Joroboam! --Ho, yes! --Marta e Lazaro konsentis, pos ke me regardis Mariya, qua lore adjuntis lo sequanta: --Tamen, Joroboam esas giboza, sordida e fola mendikero, kontre ke nia nova gasto aspektas advere tote normal, agreabla e kulturoza viro voyajera, ka ne?

“Ka me normal? Ha, se vi sabus omno pri me!”, me pensis. E lore, me explikis a li omno relatanta mea danso okulal: ke ol nomizesas nistagmo, e ke me sempre asertas, ke ol esas optikal gracio, quan me havas denaske, kontre ke altri preferas kredar, ke ol esas defekto che mea okuli; fakte, yen ke olima specalisto asertabis, ke mea nistagmo esas kazo patologial muskulal… Tamen, me questionas me: pro quo, se mea vido-kapableso pluboneskis admaxime, me duris konservar mea kara nistagmo, quaze me bezonus ol por esar plene me ipsa? E me quik respondizas kelke humuroze mea jusa questiono: pro ke mea kara nistagmo esas optikal gracio, quan me devas ne perdar dum mea tota vivo, ve!

17

Ja instalita che Lazaro, mea tempo ibe esis pasanta plu rapide kam expektite… Pos l’unesma dii, me kustumis ekirar la domo por exkursar, adminime dumjorne, ne nur en Jerusalem, ma anke en vicina vilajeti, e mem en Betlehem, ne tante proxima, kande certen-die me vekis e levis me tre frue por voyajar ad-ibe e retrovenar adheme ne tro tarde, justa-tempe por supear kun mea jentila hosti.

Marta, la seniora fratino, sempre esis pronta preparar ed ofrar a me kelka manjaji por ke me povez exkursar senhungre dum la tota jorno… El singla-foye repetis, dum livrar a me la nutrivi: “Prenez! Prenez ico por manjar survoye!”… E singla-die, kande me retrovenis adheme felica, ma fatigita, ibe esis mea tri afabla hosti por donacar a me irgo, quon me bezonis, e por durar questionar me pri omno imaginebla, e mem ne-imaginebla.

Mariya, la juniora fratino, esis aparte spontana, kurioza ed atencema, ed el ofte sidis ye mea pedi ed askoltis me kun boko apertita… Dume, yen ke Marta, kelka-foye grunante, aranjadis omno por la supeo… E Lazaro, *kuya sanesala stando semblis a me esar ne tro bona, kustumis questionar me ka me savas ulo pri lua futuro, e kad il vivos dum multa yari o kad ilua febla saneso, tandem, duktos il adentombeye. Me ya darfis revelar nulo a Lazaro, ma me adminime probis kalmigar il pri lua sucii. Nula problemo, Lazu! Ne sufrez!

E yen ke, dum un de mea exkursi en l’urbo Jerusalem, qua esis plenigita per Romana soldati, me kandide probis acesar certena loko, segun semblo interdiktita, kande, subite, soldato haltigis me, e klamegis ante pulsar me violentoze:

--He, tu! Ad-ube tu iras? Forirez de hike, hundacho! --He, tu! --me respondis iraceskanta, dum direte regardar ilua okuli--. Ma… quon tu facas, soldatacho? Quale tu audacas tale pulsegar ed insultar me? --Ma… quale!? Ka tu ‘parlas’ la Latina? Ube tu lernis mea linguo? --il questionis e quik chanjeskis sua atitudo vers me. --En la sama loko, ube me rafinite edukesis, e quan tu certe nul-tempe asistis --me dicis, sen sucesar kalmigar mea iraco. --He! Tu esas stranjera, ka ne? De ube tu venas? --il duris. --De Iberia, de Hispania citeriora, de “Tarraconensis”-areo, del urbo Valencia --me dicis por komprenigar ulo dal bestio. --Ho! Ka vere? E quon tu facas hike? Pro quo tu venis en ica damnita lando? --Ha, nur por promenar! E nun, me devas durigar mea promenado, ve! Jupitero tun protektez! --me respondis. --Ho, stranjero! Vartez! Ne esez rankoroza e kelke restez kun me… Me multe tedas en ica landacho! --il adjuntis. Tamen, me ja marcheskabis, e me nur turnis mea kapo por adear la soldato per manuo-gesto, ma sen itere haltar.

(Parenteze: me ipsa astonesis, kande me askoltis me uzar la Latina tote fluante… Ma… ube e kande me lernabis ol? Me nur savas ke, same kam eventabis kun la puera Jesu pri l’Arameana, jus askoltinte l’unesma plura vorti dal soldato, me quik esis kapabla komprenar e mem ‘parlar’ ilua linguo).

18

Quankam me vizitis sat ofte l’urbo Jerusalem, me ne sucesis trovar ulo quo pensigus da me to quon me vidabis ibe, dum mea normal voyajo en la Santa Lando, eventinta ne tro multa tempo ante mea permenta voyajo… Dum tal normal sejorno en Israel/Palestinia, me memoras enirir l’Esplanado dil Moskei”, ed agar ulo quo joyigis me admaxime: omnu ibe deziris vizitar la konstrukturo sub la Orea Kupolo, la moskeo e plusa turistalaji… Dume, me trairis l’Esplanado ed atingis la parto dil murego, ube lokizesas la famoza Orea Pordego, qua restas klozita, e tra olqua, segun-dice, pasos la Mesio (la Mesio quan la Judi duras expektar), kande lu eniros Jerusalem… Me renkontris nulu survoye e, quankam me konjektis esar agonta ulo tote ne permisata, me audacis acensar petra eskalerereto, qua duktis me til la supra parto dil murego, e me regardis de ibe ad-extere… Ho! Qual forta emocon me sentis dum admirar la Monto dil Olivieri e konciar, ke me esas plasizita supre dil Orea Pordego e dil Monto dil Templo! Me restis ibe dum apen plura minuti, ma me sentis me advere rekompensata… Esis ibe mem matraco extensita en sorto di garito, qua, maxim probable, uzesus da sentinelo, ma, fortunoze, me renkontris nula sentinelo, ecepte me ipsa, qua juis admaxime mea sublima situeso.

Esis pasinta un monato de pos mea unesma nokto che Lazaro… Mea hararo rikreskabis sur mea kapo, e mea pilaro sur mea cetera korpo, qua mem kelke bruneskabis… Mea vestaro pluboneskabis, danke ankor-foye la jenerozeso da mea hosti… E ta-die, me esis promenanta en Jerusalem, kande me decidis sideskar sur andoma sidilo roka… Pos kelka sekundi, yen ke yuna e bela muliero eniris la domo e, quik pose, el diskrete salutis me de apen mi-apertita pordo:

--Hola, belo! Ka tu venas vizitar me? Ka me ja konocas tu? Ho, no! Se me konocabus tu, me ne obliviabus tua korpo! Venez kun me! Enirez! --Ha, no, danko! Me sidis nur por kelke repozar, ma… --Vartez, stranjero! Esas ya plu bona loki por repozar… Venez kun me, e me donos a tu plezuro e repozo! Enirez, e me garantias a tu plezuro per mea “Sodoma e Gomorra”! --Danko, ma nun me devas durigar mea voyo --me dicis, dum levar me por departar. --Vartez! Me esas bela! --el klamis, dum ke, per sua manuo kun ora braceleto, el sizis mea sinistra karpo por retenar me. --Ho, yes, me konsentas! Tre bela! --me agnoskis, kande me turnis ad el, ed admiris elua vizajo ed elua dextra mamo, qua subite aparabis avan mea okuli, me ne savas quale. --Do, quon tu vartas, viro? Enirez e konocez me tilfunde! Me deziregas konocar tu! --el adjuntis faligante sua vesto. --Tu vidos me, vidos me, ma tu ne konocos me --me kelke jokis ante forirar e forlasar la nuda belino senkonoce. --He, tu! Ka tu ne prizas mulieri? Me esas bela! --el klamis. --Ho, yes! E me esas Partakael. Juez maxim bona dio! Chao!

19

Tamen, me devas agnoskar ke, pos mea kurta ma intensa renkontro kun ta yuna e bela prostitucatino, elqua ne esabis advere tam diskreta e prudenta kam el unesme semblabis a me, me ne cesis pensar pri quo esus la mencionita specalajo sexual, nome “Sodoma e Gomorra”, pri olqua me nul-tempe audabis. Me kuriozeskis por saveskar kad ol relatas nura sodomio, o kad ol esas ulo tote diferanta ed original. E yen ke, mem sen previdir lo, mea penso duktis me al raporto Biblal pri Sodoma e Gomorra ed olia debochera habitantaro.

Segun semblo, ibe, omnu esis sexu-avida tilextreme, ecepte nevulo di patriarko Abraham, nome Lot, ed ilua tota familio. Lore, Deo decidis punisar, destruktar e desaparigar Sodoma e Gomorra, e sendis paro de homatra anjeli por avertar Lot pri lo eventonta, e por ke il e sua familio povez livar l’urbo justa-tempe, ante ke ol destruktesos… Lot renkontrabis du homi exter-murege, ed insiste invitabis li sejornar che lu, quon li tandem aceptis… E nun venas lo maxim stranja meajudike: yen ke plura viri prizentesis che Lot, e dicis ad ilu, ke li volas konocar ad ilua gasti (e kompreneble, ni omna savas quon signifikas “konocar” en kuntexto Biblal, ka ne?). Lore, Lot nervozeskis admaxime ed ofris a li, vicee, mem ilua du filiini, qui ne ja konocabis viro… Ka Lot ne ja saveskabis, ke sua gasti esas anjeli? Se ne: ka paro de gasti esas plu respektinda kam paro de filia virgini? Se yes: kad il ne informesabis, ke anjeli esas sensexua ed aparte povoza, e ke li povus perfekte defensar su ipsa senprobleme? Fakte, li mustis defensar su, pos ke tal virachi insistis “promocar li”: li simple suflegis e sua suflado blindigis la konocemaro ibe. Tamen: quo eventabus, kaze ke nia du anjeli ajornabus lia suflado til plu delikata instanto? Me povas nur imaginar la sequanta ceno e konversado:

--He, chefo! Ica kerli havas nulo sub sua vesti! --Ho! Forsan li esas mem plu sexu-avida kam ni ipsa! --Ho, no, chefo! Li esas sensexua! Li esas nur aero! --Ma quon tu dicas, idioto? Ni volas konocar li ja! --Neposiblesas, chefo! Li havas nek avanajo nek dopajo! --Ka vere? Ne tante importas! Ni esas Sodoma e Gomorra! Ni do konocez lia buki!

E nun yes, nia paro de anjeli blindigabus sua pretendanti ed invitabus Lot, ilua spozino (*kuya nomo ne mencionesas en la Biblo, ma quan me baptis kom Sally) e cetera familio quik livar l’urbo, e mem nul-kaze turnar la kapo ad-dope, dum la destruktado di Sodoma e Gomorra. Nu, e vi omna ja savas, ke la kompatinda Sally ne povis evitar regardeskar ad-dope por spektar lo eventanta, ed el divenis salo-statuo…

E me questionas me: kad en Sodoma e Gomorra ne habitis pueri ed infanti senkulpa? Kad omna kindi anke perisis ibe?

20

Me singla-die kontabis la tempo pasinta de pos l’absenteso di Jesu, dum olqua il esus fastanta che l’ dezerto… Kande, pasinte ‘quardek’ jorni e ‘quardek’ nokti, la fasto-tempo previdita kompletigesis, me livis la domo di Lazaro ed ilua fratini, ed iris renkontre di Jesu… Segun semblo, dum ilua solitareso, il esabis insiste tentata dal diablo ipsa, qua ofrabis ad il irgo dezirata; tamen, la maligno nule sucesabis faligar Jesu, qua rezistabis omna tenti. Ton ni saveskis plu tarde, pos ke Jesu ipsa dicis a ni lo eventinta en la dezerto... Altre, ni nule povabus saveskar lo, nam nulu altra esabis ibe kun ilu, ecepte la diablo (e kelka benigna anjeli, qui servis Jesu, ma nur pos ke il aprobis sua harda exameno 40-dia).

Ni anke saveskis, ca-kaze ne da Jesu, ke Jan la Baptisto kaptesabis ed esabis enkarcerigata impere da Herodes… E ni departis survoye a Galilea, ube, pos tre kurta sejorno en Nazaret (dum olqua Jesu tante skandalis sua samvilajani, ke ici forte refuzis ilu e mem preske mortigis ilu), ni mustis quik departar vers Kafarnaum, vilajeto apud lago Tiberiades.

Ho, Nazaret! La Nazaret, quan me vizitabis fine dil 20ma yarcento, esis advere nula vilajeto, ma urbeto havanta 80.000 habitanti e disponanta, adminime, (me ya kontis oli) oko de gazolino-stacioni, un ye singla extremajo di lua precipua chosei.

Yen ke me esis sejornanta en Tiberias, kande me decidis vehar autostope a Nazaret, qua esus mea nexta sejorneyo… Kom anekdoto, me volunte raportos, ke l’automobilo, qua haltigesis por me, esis duktata da pasable yuna e gaya homulo negra, qua, ultre gaya, esis anke geya… Til lore, me nul-tempe renkontrabis negra homeosexualo, e me multe shokesis da lua tro direta e tote sen-shama atitudo sexual vers mea persono, mem pos ke me klarigis da lu, ke me esas heterosexual, e ke me prizas mulieri e nule viri… Tamen, lu regardadis me quaze lu enamoreskabus… Quale explikar lo por ke vi komprenez? Me esperas ofensor nulu per dicar, kun absoluta sincereso, quon tal regardado pensigis da me: la brilo ed intenseso dil okuli di mea kunvehanto rimemorigis da me pri sat anciena versiono dil filmo King Kong, konkrete pri olta aparinta en 1933… Ho, yes! Me sentis, ke mea negra homo regardadis me same dolce ed enamoreskanta kam King Kong regardabis sua homa belino.

E kande ni tandem atingis Nazaret, me tandem sucesis respirar alejita, pos ke me ekiris la veturo e dankis ed adeis olua gaya ed aparte tushema geya duktanto. Haleluya!

21

Arivinte kun Jesu en Kafarnaum (belega nomo, ka ne?), mea unesma impreso esis tote kontrea ad olta quan me havabis en irg altra loko: me sentis ke, quankam advere ne tro granda, Kafarnaum esis plue populizita e vivo-plena kam la Kafarnaum, quan me vizitabis ne tante longe antee, e qua aceptabis me per stranja trupo di rangizita e preske senmova lacerti griza, qui restabis bok-apertita al suno… E ne multo plusa, ecepte kelka grava ruinaji e la lago.

Ho, yes! La lago. E yen ke, apud la lago Tiberiades o maro di Galilea, Jesu komencis selektar sua precipua dicipuli, kelki de li inter la peskisti dil vilajo, qui esis ibe: Simon Petro e sua frato Andreas, Jakobo e sua frato Jan… E poka tempo pose, la listo kompletigesabis per plusa homi, qual Filipo, Mateo, Tomas, Bartolomeo, Judas Tadeo, altra Simon, altra Jakobo e Judas Iskariote… Ta 12 homi divenis ilua apostoli. E lore, ta qua komencis predikar omna-loke esis ne Jan la Baptisto, ma Jesu, qua klamadis lo sama kam klamabis sua kompatinda kuzulo, unesme enkarcerigita e plu tarde ocidigita da Herodes: “Repentez! Repentez pri via peki, nam la Rejio dil Cieli esas ja hike!”.

E yen ke to omna rimemorigis da me pri mea puereso en mea vilajo di Valencia, e pri certena yaro, kande pleesis ibe la teatrajo titulizita “La Sufrado di Jesukristo”, en olqua on donis a me tri o quar roli triesma-ranga, preske senimporta, de qui nur un havis texto apen un-linea… Me pleis kom apostolo Simon, kom Nikodemo, kom Josef de Arimatea e kom civitano… La maxim bona roli disdonesis inter ti qui organizabis la teatrajo, nome grupo di yuna adulti dil vilajo… Li prenis la roli di Jesu, la Virgino, Petro, Jan, Mariya Magdalena, Judas Iskariot, Anas, Kaifas, Pilato, edc… Ho, yes! Me esis nura puero, e mem extergrupano, do me ya darfis aspirar a nulo plusa… E tamen, me ne povas evitar subridar nun, kande me rimemoras pri la homo, qua pregesis eser Jesukristo por plear ilua famoza eniro en l’urbo Jerusalem dum la Palmo-sundio… Ho, yes! Lore, on pregis me ipsa eser Jesu de Nazaret, quon me ya nule expektabis… E quoniam me aceptis la defio, on vestizis me Jesukristatre, on glutinis barbo e mustasho sur mea olima pueral vizajo, apen barbizita, ed on igis me irar, meze dil klameganta populo, surdorse di asno blanka, *kuya enorma spinon me ne plus obliviabas,.. Drola, ka ne? Hozanna! Hozanna!

22

Nun e hike, kara lekteri, me devas avertar vi ke, dum la tota tempo quan me pasis kun Jesu ed ilua dicipuli, me skribis nulo pri lo eventinta ibe, do to quon me raportos de pos nun, oportas ne prenesar kom rigoroze ordinita kronologiale. Ed altra-latere, me volunte informas vi, ke mea skopo ne esis raportar pri omna mirakli ed eventaji, quin vi ya bone konocas, maxim aparte, danke Mateo, Markos, Lukas e Jan.

Tamen, un del unesma mirakli, quin me asistis, esis olta eventinta en Kana di Galilea, vilajo proxim Nazaret, ube ni invitesis partoprenar mariajo-festo… Yen ke me ja vizitabis Kana, dum mea voyajo e sejorno en la Santa Lando, ta-kaze ped-irante de Nazaret e retroveninte aden olca sama-die… E yen ke, survoye a Kana, me pensabis: “Quon me povus vidar hike, quo esus adminime pasable simil a to quon Jesukristo vidis ye 2000 yari ante nun?”… E lore, me regardis ta pura e blua cielo e la profili di kelka ne tro fora monti, e me konjektis, ke to ne multe chanjabos… E me ya sentis enorma plezuro dum marchar ed admirar to omna.

En Kana di Galilea, do, celebresis granda mariajo-festo, en olqua aceptesis amaso de gasti, inter qui Jesu e sua matro, plura dicipuli e me ipsa, qua divenabis tote ne-separebla dil Nazaretano... Meze dil festo, Jan questionis me: --He, Partakael! Ka tu ne drinkas vino hodie? Stranja, ka ne? --Ha, no, Jan! Me preferas drinkar plu tarde, ve! --me dicis.

Tamen, yen ke plu tarde, e tote ne-expektite dal hosti, la vinuyi exhaustesis, forsan pro la nombrozega asistintaro… E yen ke, lore, Mariya dicis urje a sua filio Jesu: --Mankas a li vino, filio! Voluntez helpar! --Muliero: pro quo tu interferas en mea aferi? Mea tempo ne ja arivabas --Jesu respondis. --He! Ne respondez a me tale! Me esas tua matro, e matro esas nur un. Agez! Agez nun! --Mariya imperis.

E lore, Jesu plenigis dal servisti plura kruchegi per aquo, e yen ke tal aquo divenis vino… E vino multe plu bona kam l’antea! Lore, me ipsa komencis drinkar tal ecelanta vino, quan me oportune baptis kom “Miraklo di Kana”, dum ke Jan, qua regardis me kun evidenta suspekto, klamis: --He, Partakael! Tu ja savis, ke ico eventos, ka ne? Yen pro quo tu ne drinkis antee… L’altra vino esis multe inferiora… Nexta-foye, voluntez avertar me por ke anke me povez profitar tua presavo, frato! --Me regretas lo, Jan, ma me ne darfas chanjar lo pasinta, ne mem kande lo pasinta esas pasonta. Singlu drinkez ed agez segun-vole o segun-pove! --me kelke filozofiachis. --Ka tu povus chanjar aquo a vino? --Jan esis kurioza. --Ho, no! Me povus admaxime chanjar vino ad aquo --me spontane respondis jokoze.

23

Pos tal grandioza mariajo-festo, ni esis retrovenanta aden Kafarnaum, kande, survoye ad ol e dum kurta repozo-tempo, me agis ulo (forsan sorto di drola folajo), quo igis Jan antipatiar me de pos lore: me audacis ludar e jokar kun Jesu por saveskar kad il esis advere tam serioza e cirkonspekta kam on konjektigabis da ni en posa yarcenti... Me pensis: “Se Jesu es inteligenta, il certe ne povas indijar humoro-senso... Se Jesu esas homo, il ya darfas ludar e ridar quale irg altra homo.” E lore, pos ke me komunikis ad il ilua mencionita reputeso kom aparte serioza viro, me startis mea fola experimento per agar quale ni, komun adulti nun-tempa, kustumas agar, kande ni deziras amuzar e ridigar bebeo: me pulseteskis e ripulseteskis la supra parto dil ventro di Jesu per la pinto di mea dextra indiko-fingro, dum subridar ed apertar mea okuli admaxime, e dum klamar sam-tempe (forsan ankor kelke subefekte di tal ecelanta e ne-obliviebla vino, nome “Miraklo di Kana”:

--Ho, yes! Molt serioza tu! Si, tu, Jesu! Jesu! Molt serioza tu! Ma tu facis miraklo, he? Si, tu! Tu! Nam tu esas tre saja!

E yen ke Jesu unesme subridis, pose ridis, e fine mem ridegis, dum ke duris mea mikra folajo... Omnu restabis tacanta ed expektanta... Petro gratabis sencese sua kapo, ma esis Jan ta qua impere klamegis:

--He, tu, Partakael! Ne plus jenez la Maestro! Lasez ilu repozar quiete! --Ka jenar? Ka tu ipsa ne vidas quale ni ludas, amuzas e ridas? --me defensis me--. Quo eventas, Jan? Ka tu deziras, ke me ludez anke kun tu, nun? --Ka kun me? Nule! Se tu men tushos, me tun frapos per mea sako! --Ka vere, Jan? Venez! Ne fugez! Me volas ludar kun tu, ma altra-maniere... --Ne tushez me! Se tu men tushos, me tun skrachos! --Jan klamis per sua karakteriziva akuta voco, dum ke me mustis haltigar ilua ungli per sizar ilua karpi per mea manui. --Lasez me! Tu dolorigas me, bestio! Me ne deziras ludar kun tu!

Tamen, me quik faligis Jan e, sen liberigar ilua brakii, me sideskis sur ilua ventro, e me popoke proximigis mea vizajo ad ilua vizajo, e mea labii ad ilua labii, ma sen kisar ilu... E yen ke Jan, qua paleskabis antee, nun redeskis admaxime, dum ke ca-foye esis Petro ta qua ridegis pro nia drola ceno... E plu tarde, kande me liberigis Jan, ilca private avertis me:

--Ne plus jenez la Maestro! Ne tu esas la dicipulo, quan il amas! --Ma Jesu amas omna dicipuli, Jan! --me dicis. --Ho, yes! Ma esas dicipulo, quan Jesu aparte amas, ve! --Do, kara Jan, se ne me esas tal aparte amata dicipulo, nula problemo, ka ne? Quon tu timas? Ka tu forsan jaluzeskis? --Nula jaluzeso, Partakael! Tu ne apartenas ad ica tempo, do voluntez retrovenar aden tua vera mondumo, e cesez jenar! --Ma me esas hike, inter vi, e me mem ‘parlas’ via linguo! --Tu ‘parlachas’ l’Arameana per tua achentacho di Samaria!

32

E tale, pos amaso de voyaji, paraboli, mirakli ed altri, la tempo pasabis e, certen-die, kande ni ekiris l’urbo Jeriko survoye a Jerusalem, me tre koncieskis, ke Jesu vizitos olca ultima-foye, nam il ne plus sucesos livar ol kom vivanto, ecepte se ni konsiderus ilua livo adsupra kom riviviginto.

(Parenteze: sempre, kande me pripensas Jeriko, me ne povas evitar sentar mikra remorso lor rimemorar ke, dum mea exkurso ibe, fine dil 20ma yarcento, me vizitis parto dil antiqua urbo, e me tushis e klemetis ulo teroza, evanta teorie plu kam 3000 yari, quo quik desfacesis en mea manuo).

Kande ni esis proxim Betania, Jesu demandis de du dicipuli departer a certena loko, e retrovener kun asno, quan li renkontros ibe, e quan il bezonos por enirar sur lua dorso l’urbo Jerusalem... Kande li rivenis kun la bestio, Jesu sideskis sur lu, e ni omna duris marchar survoye al urbego... La multa prodaji facita dal Nazaretano multopleskabis ilua populareso, ed omnu esis expektanta ilua arivo por aceptar lu e honorizar lu admaxime... Inter Betania e Jerusalem, la populo pozis manteli sur la voyo, quan Jesu trairos, ed on salutis ilu per branchi di palmiero e di altra arbori.

Kande ni tandem atingis la murego di Jerusalem, semblas a me (quankam me advere ne tote certesas), ke ni eniris ol tra la Orea Pordego, nam ni venis, rekte e direte, del Monto dil Olivieri... Ante trairir la pordego, me regardis olua supra parto e rimemoris mea kurta, ma intensa e plezuroza, aventuro ibe, dum mea olima vizito en l’Esplanado dil Moskei... Lore, me decidis ke, precize de ibe, del suprajo dil Orea Pordego, quan me tante prizis, me probos retrovenar permente aden mea tempo, quankam me mustis anke ponderar posibla risko kolateral: on asertas ke, de apen kelka metri plu fore, la profeto Mohamed acensis al ciela paradizo... Ho! E se me erorus e, vice retrovenor en mea vilajo e mea tempo, me irus direte al Paradizo? Irge, me nule hastus irar adibe, ka yes? La Cielo durez e durez vartar me!

Nia eniro en l’urbo Jerusalem esis glorioza, apoteoza, ed ol itere pensigis da me pri mea olima propra reprezento di tal instanti en mea vilajeto, kande me ipsa pleis la rolo di Jesu de Nazaret, ed iris inter la populo sur asno-dorso spinuda: “Hozanna! Hozanna, filio di David! Hozanna!”