Grod "Sedym dubow" pla Mišna
Mjaze Drěždźanami a Mišnom na lěw´em brjoze Łobja rozpadańki gródu "Sedym dubow" laže; na tom měsće nět mała cerkwja "Pšosarikowa cerkwja" poměnjona stoj.
Hokoło lěta 1000 tam stojašo mócny grod, na kótremž sejźašo kněz Wrośisław. Ten južor běšo pśijaśel nimskego kejžora, kótaryž pśiźo raz na hoglědy ku Wrośisławoju. Ten kejžoroju pokaza swój grod a pótom jogo wjeźašo do gumna, źož jomu pśedstawi swójich šesć synow. "Ja měnim, až ty maš sedym synow," źašo kejžor. - "Nic," jo rjakł Wrośisław; "mam jich jano šesć!" - No! wótegroni kejžor: "jo-li tak, pótom tuder sajźim šesć dubow na hopomnjeśe, až ja was hopytał." Pótom kejžor hury šesć dubow a je sajźi. Na to kejžor grod hopušći, a Wrośisław ze swójimi synami za nim na wójnu pśeśiwo Łužycanam śěgńešo.
W prěnej bitwje pak bu jadyn jogo synow zabity wót někakego carnego ryśarja łužyskego. Gaž pak bu we drugej bitw´e drugi syn z ruki togo samego ryśarja zabity, Wrośisław wěźešo, kto ten ryśaŕ jo, kotaryž jomu synow zabija. To běšo jogo staršy syn, kótaregož wón běšo zaprěł pśed kejžorom. Tak w kuždej bitw´e jadyn syn Wrośisława zginu až do najmłodšego, kótryž běšo doma wóstał. Wrośisław z tužyce a njespokojonej wědobnosći humrě. Tak bu najmłodšy syn kněz na wóścojskem groźe.
Pó někakem casu ku wrotam grodu póselstwo pśiźo wót Miška, hukazujce wjele dobrego wót Miška a grońece, až ten pšosy, aby Miško mogł do grodu stupiś na nócowanje ze swójej žonu a swójimi źiśimi a ze swójimi luźimi, a až nazajtša co dalej śěgnuś. Młody kněz jich pušćiś kažo. Po pśiwitańu a hugosćeńu jogo do gumna wjeźašo. Tam Miško bratša hopšaša, wecga jo grod poměnjony "šesć dubow." Młodšy bratš wótegroni: Togodla, až jo kejžor, ako jo nana hopytał, sajźił šesć dubow. Miško rjaknu: "Nas jo było sedym a ja som najstaršy! Źoga jo mój dub?!" - "Tebe njeběšo doma," źašo młodšy; "togodla sajźi kejžor jano šesć. - Miško se rozgori a hurywši młody dub sajźi jen do drugich. Gaž pak młódšy na to słowko piknu, jogo Miško zabi a kśiknu: "Wot něnta se grod sedym dubow buźo mjenowaś, a ja som kněz na ńom!"
Kejžor to zgóniwšy, z wójskom pśiśěgnu a grod hoblagnu, a gaž jen doby, wón wšykno spali. Pśi tom bu teke Miško zabity, ale jogo žona ze synoma Tugoměrom a Stojgněwom huběgnu pśez pódzemski chód a pśiźo do Łužyce. Pó dlejšym casu Tugoměr a Stojgněw na rozpadańki wóścojskego grodu pśiźoštej a pśi tych sedym dubach w gumnu pśi swójich bogach pśisegaštej, až 'cotej se na kejžoru pomsćiś. Pótom dwa mócnej kija hurězaštej z Miškowego duba.
W tom pasu markgrofa Gero tśiźasća serbskich knězow z Łužyce hukaza na gósćinu. Teke Tugoměr a Stojgněw plějaštej na cołńe po Łobju do Mišna a dokulž běštej muža z kněszkego rodu, jima nicht pśistup njemóžaśo hobaraś. Ale Gero juž peŕej jima běšo pšawo nosenja bronjow wótsuźił, togodla wónej pśiźoštej jano ze swójima dubowcoma. Stojgněw na cołńe wósta, Tugoměr pak se na grod póda. Tam na groźe běchu južor Nimcy a Serby zgromaźone; Serby na jadnej strońe blida sejźachu a Nimcy na drugej. Wóni śi jadyn drugemu ńedowěrjachu. Njedługo teke pśiźo do zwady a potóm do bitwy. Ned Tugoměr skócy na blido ku Geronoju a ze swójim kijom jomu prasnu na głowu, ale deri jomu jano na ram´e. Gero pak kaza jogo skóńcowaś a hopšaša jogo: "Źoga jo twój bratš?" - Tugoměr jomu wótegroni: "Ńocoš źen teke wěźeš, źo jo mója žona a móje źiśł?" a pótom skóńcy. Mjazetom buchu wšykne Serby zabite, jano jadyn z grodu huběgnu k Łobju a Stojgněwu kśiknu: "Huběgńmy na drugu stronu, wšykne su zabite!" - Toś Stojgněw wjasłowašo což móžašo, ale hosrjeźa rěki se złama to dubowe wjasło, to ńewěrne dŕowo, a hobej smerś namakaštej we Łobju. -
Styrźasća lět pózdźej w nalětnej nocy pśi swětle m´aseca z gusćiny stupi na rozpadańki "Sedym dubow" čłowjek z kijom w ruce a z měchom na rameńu, pušći kij a połožy měch na zemju. Pótom se rozglědowašo a cakašo. Po chylce drugi čłowjek pśiźo na te rozpadańki, a ten prěńši źašo: "Ah, ty tuder juž sy, luby mišter, hew su te p´eńeze!" a pśi tom wón tomu drugemu póda ten śěžki měch a kazašo jomu: "Twaŕ mě tu cyrkwju, kaž som tebe kazał, bźez komźeńa!"
W drugem leśe tam nowa cerkwicka stojašo, a chto ten běšo, ako bě te p´eńeze dał? Syn Tugoměra to běšo, kenž běšo južor kśěsćijan, a peńeze wón běšo pšosył pó cuzem kraju až do Włoskeje, a wjele lět wón běšo pšosył, až běšo tolik nazběrał, až móžašo tu cyrkwicku natwariś, kótaraž hyšćeŕ źinsa tam stoj.
- Author: Jan Greško (public domain)
- Source: http://texty.citanka.cz/pata/sc2-222.html