Hamborger Janmooten/Krischon Honolulu

[011]Krischon Honolulu.

     Dree Dog harrt weiht, ganz bannig harr dat de dree Dog weiht! Junge, Junge, ik kann di seggen, dat weur wat!
     De Nordsee harr ehrn groten, scharpen Bessen herkregen, den Storm, un harr ehr lange, greune Deel mol ornlich reinfegt, harr all den Kuddelmuddel und dat Gedriew von Jalken un Ewers, Kuffen un Slupen, Galjoten un Galjassen, Schuners un Briggen in de Ecken tosomenuhlt, bet keen Seil mehr buten weur. Lütten Hümpel leg inne Ems, lütten Hümpel leg in de Wesser, lütten Hümpel leg in de Eider, groten Hümpel leg inne Elw. Kuxhoben harr den Hals un den Hoben vull von allerhand Slag Fohrtügen, de binnenkropen weurn.
     Dree Dog harrt weiht, harr de Storm de Kehl open hatt. Nu weur he still worden, ober de Schippers meenen all, dat he sik blot verpusten wull, un bleben alleman noch liggen. De Luft seh ok noch smeerig genog ut un de Stormball weur noch nich introcken: de ole Neemayer drau noch mit de Fust, as se anne Woterkant seggt.
     Eben boben Kuxhoben, dwars von de Groden-Bok, legen dree Hein-Kopteins mit jemehr Schepen to [012]Anker, un dat weurn Krischon Honolulu ut Hamborg mit sien Brigg „Karpfanger“ un Jasper Breckwoldt ut Blanknees mit sien Galjot „Süllberg“ un Fietje Droste ut Bremen mit sien Gaffelschuner „Roland“.
     Un dat weurn dree gode Grogdrinkers. Vorn Stücker veer Moond harrn se sik to Kopenhogen dropen un Jasper harr een utgeben. As se noher in Lübeck wedder Steven an Steven legen, harr Fietje den Wohltäter spelt un de annern drinken loten: wat en Wunner, dat nu Krischon Honolulu anne Reeg weur!
     De Blankneser un de Bremer wussen dat ok ganz god un wenn se an Deck weurn, denn keken se mehr no de Brigg as no de Wulken un lurn, dat een Mann sik wat marken loten sull.
     Een Mann harr ober noch gorkeen Tied. Krischon Honolulu leet sik nich sehn, he weur unner Deck in sien Freeloger un mok Jnventur. Von wegen de neeschierigen Tollkonterleurs harr he dor allerhand Seils un Taugod öber packt un dat mok dorum allerhand Arbeit, bet he den unvertollten Rum un den Arrak, den Wien un den Zucker funnen harr. Do kreg he den Ketel to Für un denn spel he Apteker un got de Mederzin tosomen. Smutje, de Kock, muß de Glös herkriegen.
     Toletzt weur allens in Trümm un Krischon Honolulu gung an Deck un sett denn ok richtig dat Grogsignol op. Dat weur mit twee Flaggen aftomoken un [013]heet: „De Grog is klor, komt man röber.“ In dat Internatschonale Signolbook stunn dat ok in, dat heet: blot in Krischon un Jasper un Fietje jemehr Beuker. Dor harr Krischon Honolulu dat op de erste Siet mol mit bunte Tusch rinmolt.
     Dat dur nich lang, do harrn Blanknees un Bremen den Wind von den Grog inne Nees un Fietje Droste, de achtern sleep, kreg sien Lüd to Been un sien Boot bi de Ohrn un leet sik no Jasper Breckwoldt röber roonen un hol em af. Se weurn ober noch lang nich no de Brigg röber, do weurn dor all dree von de groten Seeslepers bi togangen, de harrn dat Signol sehn un harrn meent, dat Schipp weur in Not. Dat erste bi son Gelegenheit is, een Troß fasttomoken! Dat dän de dree ok gau: de een mok vorn fast, de anner achter, de letzt in de Midd. Un denn trocken se an, as wenn se de ole Brigg in dree Stücken rieten wullen, un tuten un gröhlen: „Schipper ahoi!“
     Krischon Honolulu harr noch mol no den Grogketel keken, dat heet: he harr noch mol an den Proppen lickt. As he den Schandol heur, gung he an Deck un kek sik dat Spillwark an. „Wat is hier denn los?“ sä he geruhig, ober do brüllen se em mit dree Mann an: „Woveel wullt geben?“ Krischon lach: „Junge, Junge, wat sünd ji ok doch hungerig!“ Do brüllen se em wedder mit dree Mann an: „Woveel?“ Krischon lach noch mehr: „Nix un dor Brot to,“ reep he, „ik bruk keen Hölp!“ „Wat weur dat denn forn [014]Signol erst?“ „Och, dat weur bloß for mien old fellows, kiek, dor komt se all,“ sä Krischon un smeet de Trossen los. „Ji möt nich so hungerig sien.“ Do gung ober een Schimpen los as open Hoppenmark, wenn Bardewiek un Olland dat Kreten kriegt. „Du verdreihte Krischon Honolulu, kannst uns .....“ „Ne, Jungens, dat heff ik Gottseidank nich neutig,“ sä Krischon un steek de Hannen inne Tasch.

---

     Noher seten de dree Käppens inne Kojüt un drunken Grog. Krischon harr em so mooi mokt, dat de Kock genog to don harr, de leddigen Glös jümmer wedder optofüllen. Un se snacken öber be dree Deel, öber de all de Schippers snacken dot, wenn jem de Tung leust worden is: öber dat Wedder un öber de Frachten un öber de Lüd.
     De Bremer klog, dat em een Matros uthokt weur un dat he gorkeen Janmoot wedder opgobeln kunn. „Ik mutt woll noch no Hamborg rop un mi dor een schanghain loten,“ sä he.
     „Von wegen Schanghain,“ reep Krischon Honolulu, „dor brukst nich um no Hamborg to reisen, dat kannst op Bremerhoben ok for datsülbige Geld hebben! Oder meenst, dat dat dor keen Hürboos gift, de Janmoot erst dun mokt un denn öberdübelt? Mehr as eenen gift dat dorvon. Du muß di nich ümmer op de Royals stellen, Bremer, as wenn Bremen Nummer Eeen weur un Hamborg Nummer Twee: [015]dat mag de Hamborger Senot nich lieden un Krischon Honolulu ok nich. Prost! Dor drink ik een op!“
     „Wat ji mit jon Schanghain hebbt, wet de Dübel,“ sä de Blankneser, „dat mag freuher woll mol in Schanghai un Hongkong Mod west sien, ober hütigen Dogs gift sowat nich mehr. Ik stell dat Schanghain mit den Fleegen Hollanner un de Seeslang in een Reeg.“
     „Jo du,“ sä Krischon, „dat gläuf ik, büst jo noch nich wieder komen as bet Ingland un Riga. Blankneser, wees du doch man still: kannst jon Schullengriepers dor woll Räubergeschichten vertellen, ober hier bi Lüd op grote Fohrt muß du di doch bitten dusemang verhollen.“ Krischon sleug mit de platte Hand op den Disch, dat dat sprütten dä. „Ik kann ut egen Erfohrung mitsnacken, Jungens, ik bün sülm schangheit worden.“
     De Bremer un de Blankneser harrn de Angewohnheit, dat se all von lütt op in de Welt weurn. Un wat de ganze Woterkant wuß, Krischon Honolulu sien Schanghaieree, dat harrn se all wenigstens dreehunnertfiefunsoßtig un een half Mol heurt, ober se dän em doch wedder den Gefallen, dorno to frogen.
     „Wat, Krischon, du büst schanghait worden?“
     „Ik bün schanghait worden!“
     „Du büst schanghait worden, du büst schanghait worden, du büst schanghait worden?“ freug de Bremer. 
     [016]„Dat muß du uns vertellen, Krischon,“ reep de Blankneser un kek den Bremer von de Siet an. De sä: „Ne, Krischon, ik glöft nich, een Kerl as du lett sik nich schanghain.“
     Krischon Honolulu kek in sien Glas, as wenn dor de olen Tieden in sitten dän, un sä schomwies: „Wohr ist, Jungens, ober ik snack dor nich gern öber.“
     „Wat kann de Minsch leeg - utsehn warrn,“ lach de Blankneser. „Vertell, Krischon, oder is de Sook so schoneerlich?“
     Krischon kek sien lütten Kock an un sä: „Hein, füll em op un denn goh tor Koje, wi ward hier woll alleen klor.“
     „Junge meen de Bremer, „dat mutt jo een böse Geschichte wesen, dat du den Smutje rut schickst, Krischon?“
     „Komt woll Wieber in vor, wat?“ freug de Blankneser.
     Krischon nick son bitten. „Jo, Jungens, de komt dor in vor, wenigstens veerhunnert Wieber un all halfnokt.“
     „Dat geiht for de Woch,“ sä de Bremer.
     „Kiek un dorum heff ik Hein tor Koje schickt. Wenn de wählige Jung wat von Froonslüd heurt, denn is he kopobel un neiht mi hüt Obend noch no St. Pauli ut.“
     „Vertell von de veerhunnert halfnokten Wieber,“ sä de Blankneser, „un holl di nich innen Snack op.“
     [017]„Blankneser, Enttäuschung ist dein Schicksal,“ sä do ober Krischon mit opbörten Zeigefinger, „wat du denkst, dat is nich mehr scheun, verdammi!“ Krischon vertell, dat de junge, scheune Keunigin von Honolulu em schanghait harr vor luter Leenw. Nu muß een sik Krischon ankieken, mit den groten strubbeligen Kopp un de noch greutere, grote, dicke, rote Nees, denn kunn een sik nich vorstellen, dat sik een Deern in em verkieken kunn. Un gornich uttodenken weurt, wo dat meuglich sien sull, dat em een eenen Seuten geben kunn: an den Mund weur vor de grote Nees öberhaupt nich rantokomen, nich von Backbord un nich von Stürbord. Allens kunn een sik denken, ober dat een nich: dat Krischon Honolulu all mol een Deern in de Arms hatt harr. Dat weur eenfach nich to gläuben.
     Krischon vertell von Honolulu. All sien Geschichten weurn in Honolulu passeert. Dorvon heet he ok Krischon Honolulu. Sien rechten Nom, Kreuger, wuß blot de Schippsmokler, wenn he de Konnossementen utschreef, sünst kenn den Krischon Kreuger keen Minsch: ober no Krischon Honolulu kunnst de ganze Woterkant frogen, de ganze Ingelschleddernküst.
     „Jungens, heurt to! Dat weur Tweeunsöbentig. Ik harr noch mien luvgierigen Dreemastschuner, den Salamander, un leg to Honolnlu vor Anker. Dat weur op en Sünndag un weur Scheunwedder un ik [018]harr an Bord nix wieder to don, do denk ik: mok di mol landfein un bekiek di den Salamander mol von Land ut. Un dat dä ik, tokel mi nüdlich op, trock mien Plüschscheuh an, de mien Moder mi stickt harr, steek mien Scheckpiep in Brand un seil los. Un as ik den Salamander genog bekeken harr, do spazeer ik unner de Palmen un Sykomoren noch een Stück in dat Land rin ...“
     „Zitternd über dem Gewalt'gen rauscht das Laub der Sykomore,“ reep de Blankneser, „Krischon, de Sykomoren lot man god wesen.“
     „Vertellst du oder vertell ik?“ freug Krischon. „Jungens, heurt to! As ik mi nu .Land und Leute so bekieken do: Blankneser, hier sünd dien veerhunnert halfnokten Wieber: ik heff op düssen Spazeergang noch veel mehr as veerhunnert sehn - as ik mi dat all bekiek, do ward dat mit een Mol een groten Oplop dor ...“
     „Gottseidank,“ sä de Bremer, „ik dach all, dor wör een Löw ut dat Gebüsch sprungen.“
     „Trinken eins, Zogologie vier bis fünf,“ antwor Krischon giftig. „Jungens heurt to oder ik leeg jo nix wedder vor - ik vertell jo nix wedder, wull ik seggen. Dat ward dor een groten Oplop, kann ik jo flüstern. All de Konokers keumen ut jemehr Hüttenwachen un Krintenboden rutlopen, susen no de Stroot hen un smeeten sik dor in den Sand dol. Tua mia dia, reepen se no mi hen, dat sull heeten: Smiet di [019]ok dol! Ik kann mi hollen, sä ik, dor is mien scheune Maibüx mi to schod for. Do steeken se all de Gesichter innen Sand un int Gras, as de Vogel Strauß bi Hogenbeck, un sän gornix mehr. Dat mutt wat to bedüden hebben, dach ik so bi mi sülm, un richtig: do keumen dor twee Froonslüd den Weg lang, de sik woraftigengotts sehn loten kunnen. Mana lua, sä de een Konoker, de vor mir leg, dat sull heeten, smiet di doch bloß dol! Hol dien Snut oder du kriegst een Pett, sä ik, is genog, dat ik mien Piep ut den Mund nohmen heff. Dat harr ik würklich don, Jungens, so stootsch weurn de beiden Froons. De een weur all een bitten öllerhaftig, ober jümmers noch god mittonehmen, noch een ganz ansehnliche Person, de anner ober, Junge, de weur jung un scheun, as man een wesen kunn. Ogen harr de Deern, Junge!“
     „Jä, wenn se keen Ogen hatt harr, denn harr se ok doch nich kieken kunnt, Krischon,“ sä de Bremer bedächtig.
     „Een Mund harr de Deern, Junge!“
     „Jä, wenn se keen Mund hatt harr, Krischon, denn harrst ehr ok man beduern kunnt,“ sä de Bremer. „Swatte Hoor mit Rosen dorin un um den Hals een Ked von Gold un Korallen harr de junge, scheune Deern.“
     „Ik will di mol wat seggen, Krischon,“ reep de Blankneser, „dat wör de Königin von Honolulu!“
     „Du kannst Kattenschiet innen Dustern rüken, so [020]klok büst du,“ sä Krischon, „teuft man af, warrst du noch all to weten kriegen. Heurt to, Jungens! As de scheune Deern mi to sehn kriegt, do mokt se grote Ogen, as wenn se uten Droom opwokt weur, se blift stohn un kikt mi jümmers wedder an, dat ik dat all mit de Angst krieg un denk: Krischon, sull ok an dien Kledosch allens in Ornung sien, keen Knoop utreten un sowatgodes? As ik ober nix von Hoveree sehn kunn, do sleug ik de Ogen getrost op un kek de Deern ganz fründlich an. Un se mi wedder. Denn leggt se ehr Hand opt Hart un süfzt: lach nich, Blankneser, ik heff dat dütlich heurt un wat ik heurt heff, dat heff ik heurt. Denn nickt se mi to, lacht so ganz seut un geiht langsom mit de öllere Froo wieder, kikt sik ober noch söbenmol no mi um.“
     „Liebe auf dem ersten Blick,“ lach de Bremer.
     „Holl dien Mul!“ sä Krischon. „As ik no so stunn un ehr nokek, do keumen op eenmol all de Konokers op mi dol, de wedder opstohn weurn, gröhlen all wat se kunnen un reepen: dat weur de Keunigin west un ik muß starben. Dat weet ik, dat ik starben mutt, sä ik, ober nu noch lang nich. un as se noch wat wullen, to nehm ik den ersten Schakkelodenkerl her un sleug dor twee mit um, dat se grote Hoveree kregen. Do worrn de annern bang un knepen ut. Obends seet ik an Deck un dat weur so still un scheun op de Welt, dat Woter klucker so poetisch umt Schipp, de Lüchtsebers fleugen dorch be Wanten, an Land sungen de [021]Konokerdeerns un as do noch de Moon ut de See kropen keum, do kreg ik doch allerhand wunnerliche Gedanken innen Kopp. Scheune, seute Deern, düsse Keunigin von Honolulu, dach ik, ober ik droff dor doch nich an denken, ik harr jo all een Brut.“
     „Wat, Krischon, du harrst een Brut?“ freug de Blankneser.
     „Jo,“ sä Krischon, „Trino Quast ut Olland.“
     „Weurn ji denn all verloft?“
     „So god as verloft, Blankneser! De Hauptsook weur dor: ik much ehr lieden!“
     „Denn fehl dor jo gornich veel mehr an,“ sä de Blankneser, „bloß, dat du mol mit Trino snacken däst un dat se di denn ok lieden much un dat du di denn op den Buxstuder Damper setten un mol no Olland röber fohrn däst un dat du denn no ehr Öllern frögst un no jem hengungst un jem um dat Joword angohn däst und dat ehr Öllern Jo sän un dat du denn wedder no Hamborg trüggreisen däst un de Ringen kofst un een dorvon Trino an den Finger steekst un ehr den ersten Seuten geefst: ne, wieder fehl dor würklich nix an de Verlobung.“
     Krischon smeet em een Blick to, de Melk sur moken kunnt harr, gung dor ober nich op in. „Heurt to, Jungens! As de Moon se recht blank boben de See stunn un ik an mien Trino dach, kummt mit eenmol een junge Deern mit son Appelkohn langsiet un bringt mi een ganzen Korf vull utgesocht scheune [022]Appelsino. De schick de Keunigin mi, sä se, lach un knix un schipper wedder in den Moonschien rin. Veelmols to bedanken, roop ik ehr no, greut dien Modam man un segg man, wi wullen se bi gode Gesundheit vertehren.“
     „Wat, de Modam?“ freug de Bremer.
     „Ne, de Appelsino, du Dösbartel,“ sä Krischon. „Dat durt nich lang, do kummt wedder een Boot langsiet un dor sitt wedder son nüdlichen Kruskopp in un bringt mi een groten Büschel Bonannen. Dat is von de Keunigin, seggt se, küßt mi de Hand, lacht mi an un paddelt wedder weg. Ik bedank mi wedder in alle Heuflichkeit un verstau de mooi Fracht erstmol. Bitten dorno kummt woraftigengotts wedder son Kanu unner de Palmen rutscheeten un bringt mi een Sack vull Kokusnöt un een anner kummt mit een ganzen Arm vull Blomen an. De heff ik gliek inne Pütz mit Frischwater stellt, dat se nich verdreugen sullen. Ik bekiek mi den Segen noch un denk: so riew sünd se in Olland gewiß nich, do kummt een greuter Kanu ant Fallreep un wat meent ji woll, wer dor in seet?“
     „Een Uhl,“ sä de Blankneser.
     „Dicht bin sülbern Lepel,“ lach Krischon Honolulu, „de öllere Froo seet dor in, de ik an Land unner de Sykomoren sehn harr.“
     „Krischon, lot de verdammten Sykomoren weg,“ reep de Bremer.
     [023]„Dat weur ehr Tante, Jungens.“
     „Gottseidank,“ sä de Blankneser, „ik meen all,dat wör de Swiegermudder.“
     „Heurt to, Jungens! - De seggt mi, dat de Keunigin een Og op mi smeeten harr un mi lieden much. Dat heff ik bi lütten ok all rutfeuhlt, segg ik. Wat dorvon warrn sull? Ik kratz mi achtert Ohr un segg: Jä, Hoheit, wat sall dorvon warrn? Wi möt uns Leew unnerdrücken, Hoheit, so sur as mi dat ok ankummt. Scheiden tut weh, ober dat mutt sien, ik heff all een Brut! Un dorbi bleef ik, so seut as se ok noch snacken dä. Mit Tronen in de Ogen schipper de gode Froo toletzt wedder von Bord. Mi weur doch son bitten anners worden un ik dach, goh man inne Puch un versloop dien Kummer man, goh in de Kojüt un heff all Scheuh un Strümp von de Been, do kummt mien Stürmann von boben un seggt: Käppen, look out for dat Orlogschipp von Honolulu! Ik gau wedder in Strümp un Scheuh rin un an Deck. Prost, Jasper un Fietje, wöllt dat Drinken ok nich vergeten.“
     „Vertell wieder, Krischon!“
     „Würklich, Jungens, dat grote Kriegsboot von Honolulu keum op uns to, ganz mit Lanternen behungen un mit Blomen opziert. Vieruntwintig muskulöse ...“
     „Muskulöse? Minsch, Krischon, wo hest du denn dat wedder her?“ 
     [024]„Muskulöse Kriegers, op jeder Siet twolf, roonen, twee seten vorn un achtern un trummeln un in de Midd dor seet de junge, scheune Keunigin Puanatasala. Erst dach ik an Krieg un Öberfall un wull mien Kohfoot holen, as ik Puatanalasa ober seh, do broch ik mien Kru inne Gang, leet gau een poor Flaggen opsetten un Fackeln trechtmoken un de Kock trummel op sien koppern Ketels rum un de een von de Matrosen spel op de Mundharmoniko un de anner op de Handharmoniko un de Stürmann, de een bannig feinen Tenor harr, sung: God save the Queen! So keum de Keunigin Puatanasala von Honolulu bi mi an Bord!“
     „Vergitt dien Word nich, Krischon, ober erst heet se Puanalatasa bi di,“ sä de Blankneser.
     „Mien lebe Kuhlmann,“ sä Krischon dor ober blot op. „Ik gung ehr bet an be Reeling in de Meut un sä: Majestät, sä ik, ik much mi ok veelmols bedanken for dat Greuntüg, dat de lütten Mäken mi brocht hefft, un wenn ik dat mit Soltfleesch wedder god moken kunn, denn sull se dat man seggen, dor harr ik noch allerhand von. Se kikt mi ober wedder so an as unner de Sykomoren ...“
     „Gotts Dunnerwär, Krischon, lot de verdammten Sykomoren weg!“ reep de Bremer un sleug mit de Fust op den Disch.
     „Bremen wees bedächtig!“ vermohn Krischon em ober. „Se kikt mi wedder so verleewt an un seggt, [024]of se mi mol unner veer Ogen spreken kunn. Gewiß, Majestät, segg ik, lot uns dol gohn! Un segg noch ton Stürmann: Paß op, dat uns keener nokummt, un goh mit de Keunigin in mien Kojüt rin. Take a seat, Majestät, segg ik, Se sünd doch gewiß een bitten meud, nich wohr. Jungens, of ji dat nu gläuft oder nich, dat is mi puttegol, do kikt de Deern mi wedder so gründlich an un seggt, ik sull nich Majestät un nich Se to ehr seggen. Wat denn, segg ik. Pua, sä se, so harr ehr Mudder ehr heeten, un Du sull ik seggen. Un do kummt se dormit rut: ik sall Koptein op ehr Lustjacht warrn, sall een feine Uniform hebben un een grote Hür kriegen un een fein Leben führn un jümmers mit ehr no See hen fohren un so wieder. Dorbi leggt se ehrn Kopp an mien Schuller un is so warm as een Maikatt in de Sünn. Man to, Kristian, seggt se, man to, un kummt mi ümmer neuger. Jungens, een Situwatschon weur dat, as mit Josef in Ägypten un Potifar sien Olsch. Ik sull ehr Brögam warrn, sä se, un keum so dicht an mi ran, dat ik ehr warme Back marken kunn. Jungens, dat weur nich so leicht, dor kold bi to blieben, ober ik kreg doch klor. Ne, sä ik, dat kunn nich gohn, ik harr all een Brut un kunn mien Schipp ok nich verloten. Och, sä se, dorfor weur jo de Stürmann dor. Vullicht fort Schipp, sä ik. Ok for de Brut, sä se, warr man mien, Krischon! Ik bleef ober standhaft, Jungens, so dull as se ok bidden un bedeln dä. [026]Mit een Mol ober springt se op un geiht rut. Ik ehr no un will noch seggen: nix for ungod, Pua, ober lot uns denn doch Fründschopp sluten, ober se heurt dor gornich mehr no hen - un kum dat wi an Deck sünd, do fangt de Stürmann wedder an to tremoleern: God save the Oueen un de Kru swenkt de Fackeln, as son Fürfreters op den Dom, un se spelt wedder op de Harmonikos, un de Kock haut mit den Klütensleef op de Ketels rop, as wenn se nich twei to kriegen weurn, un de Konokers fangt ok an to trummeln. Een Schandol, dat een sien egen Wort nich sehn kunn, Jungens! So gung de Keunigin von Bord! Na, prost, Jungkerls!“
     „Minsch, Krischon,“ reep de Blankneser, „wat kunnst du woll so dösig wesen! Dat is ja all mehr rammdösig! Een opdrückt harr ik ehr, un wenn Trino mit een gläunige Fürtang dorbi stohn harr.“
     „Jä, de Noturen sünd verschieden,“ sä Krischon Honolulu, „ik kek ehr no un dach wunner, wat ik mokt harr. Noher, as ik in mien Koje leeg, kunn ik ober gornich sloop warrn.“
     „Dat kann ik mi denken,“ smeet de Bremer dortwüschen, „von all dat Getrummel un Gedudel möt de Wanzen jo rebellisch warrn!“
     „Un as ik noher sleep, dräum ik swor. Mol sett Trino mi een Lorbeerkranz for mien troe Leew op den Kopp un mol kregen Puatanasala un Trino sik ganz bannig bi de Ohrn, dat ik dor mit den Leuwogen [025]twüschen muß. Mit een Mol stoht fief grote swatte Kerls vor mien Koje, stoppt mi wat in den Mund, bindt mi an Hannen un Fäut un slept mi weg, ohn dat ik ropen oder mi wehren kann. Ik heff sünst een ganz gode Handschrift, ober gegen de fief Konokers kunn ik nich an. Toletzt lot se mi wat rüken, dat ik in deepen Sloop fall un von nix mehr weet.“
     „Krischon, dat heff ik ober all mol in een ol Indionerbook leest,“ sä de Blankneser.
     „Hest all wedder wiesen Wind?“ gnurr Krischon. „As ik wedder to mi keum, weur keen Land un keen Dreemastschuner mehr in Sicht to kriegen: ik weur merden op See op de Keunigin ehr Lustjacht un de junge, scheune Keunigin seet bi mi, harr de runnen warmen Arms um mien Hals leggt, lach as son Lachduw un geef mi een Seuten no den annern, as wenn se nich genog kriegen kunn. Un dat mutt ik seggen: de Deern kunn ganz verdeubelt küssen.“
     De Blankneser un de Bremer keken Krischon an un denn keken se een den annern an un denn fungen se deftig an to lachen, as wenn se bassen wullen: wo de Keunigin bi de grote Nees den Mund funnen harr, dat weur jem een Welträtsel.
     Krischon mark dat ober nich. „Jungens, ik gönn jeden von jo mol son selige, wonnige Tied as ik op de Lustjacht beleewt heff. Ik nill jo nich lang mit de Snudelee ophollen, ik will jo blot verknoopfiedeln, dat ik mol schanghait worden bün. Ober gefullen hett [028]mi dat doch. Hamborg un Olland un Trino un den Salamander: allens harr ik rottenkol vergeten: ik dach bloß noch an Pua un leet mi Seute geben.“
     „Wo sleepst du denn, Krischon?“ freug de Bremer.
     „Dat back ik di nich op de Nees,“ sä Krischon un smuster in sien Glas rin. Un denn stunn he op un gung an Deck un sä, he wull mol sehn, oft all Flot weur. As he wedder dol keum, reepen de beiden: „Na, Krischon, un do?“
     „Dat will ik jo seggen. Veer Wochen dur de Herrlichkeit, do harrn wi keen Proverjant mehr un leepen wedder in Honolulu binnen. De Salamander weur notürlich all lang wegseilt un ik kunn nich weg, ok wenn ik wullt harr. As ober no een Mond een norrsche Brigg keum, do weur mi de Sook un all de Snudelkrom doch all to veel worden un ik schanghai mi sülm, dat heet, ik schipper mi bi Nacht un Dook no den Normann röber un kneep mit em ut. Dat holp mi ober nich veel: as ik no Hamborg keum, weur de Stürmann all as Käppen mit mien Dreemastschuner no Jomaiko unnernwegs un as ik no Olland keum, do sä Trino to mi: se harr den Stürmann ton Mann nohmen un wenn ik bi ehrn ersten Jung Gevatter stohn wull, denn sull ik man mien Geburtsschien holen.“
     „Dat weur de Strof, Krischon,“ sä de Blankneser. „Wat mokt Pua denn?“
     „Och, se schrift mi mitunner noch mol,“ antwor Krischon. „Ehr Strof hett se ok kregen, Keunigin [029]is se nich mehr, de United States hefft ehr afsett, ober se steiht sik noch temlich god. Vergeten kann se mi nich, schreef se noch in den letzten Breef. Ik heff em grod nich bi de Hand, sünst lees ik em vor. Se denkt ümmer, ik kom noch mol wedder. Un verdammi, Jungens, ik feuhl mi noch jung genog, mol no Honolulu to seilen. Ober Pua is nu öber fiefunfoftig Johr old - ik gläuf ...“
     „..dat is een olen Schürbessen worden: gläuf ik ok,“ lach de Blankneser, „hands off, Krischon!“
     „Is woll beter so, Jungens. Ober dat will ik jo seggen: leed deit mi dat nich, dat ik mol so mooi schanghait worden bün.“
     „Krischon, ik gläuf, wi sünd mit unsen Grog Mattäi am letzten,“ sä de Blankneser, „un ik gläuf, an Bord möt wi ok, möt de Tie wohrnehmen. Prost tosomen. Krischon Honolulu un Puarata, ne, Puatanasalat, ne, Puatasalami, ne, ik breek mi dor de Tung bi af, - un de Keunigin von Honolulu, de söllt leben: een, twee, dree: huroh! Un nochmol: huroh!“
     „Danke, Blankneser!“ sä Krischon, as dat Huroh vorbi weur. „Ik will Pua dat henschrieben! Jungens, ik kann jo soveel seggen: de Deern kunn snudeln, verdammi!“
     De Blankneser un de Bremer keken ober blot wedder de grote Nees an un mussen sik wedder wunnern, wo de Keunigin an den Mund rankomen weur.