I Forbess

by Giorgio Bolza

I fòrbess

In d’on pattée on dì s’hinn trovaa insemma,
ligaa in d’on mazz e dent in d’ona sporta,
’na vintènna de fòrbes d’ogni sorta.
A on tratt vœunna de lôr, perdend la flèmma,
la bôffa: «En podi pù de stà dent chì,
abitüada al sô ’me s’era mi!...»
L’era la fòrbes, se vorii savell,
d’on giardinée e, dàj, la brontolava:
«Domà fiôr, doma fiôr mi sforbesava,
e fin de nott, sott a la lunna e i stell,
stavi taccàda a on ciòd in del giardin
cont arent proeus de ròs e gelsumin...
E adess, vardee mò on poo, gh’hoo proppi attacch
sta forbesascia chì d’on tabacchée
che la tarnéga l’aria de tabacch!...»
«E mì – l’ha ditt ’na fòrbes de offellée –
coss’hoo de dì, mi che sont semper stada
domà in mezz a biscott e a marmellàda?...»
«Tasii, tasii!... hoo de sentinn anmò?...
– l’ha rebattùu on’altra –. De vantamm
gh’hoo resón pussée mì che vialter dò;
domà seda velù pizz e ricamm
hoo cognossùu in la vitta: roba fina...;
la mia padrona l’era ona sartina!»
«Femm minga rîd – è saltaa sù de bott
la fòrbes d’on barbée – in de sto mazz
confront a mì sii tucc di cadenazz...
Perchè, se no ’l savii, mì gh’hoo daa sott
a tajà rizz, s’intend di bèj donnett,
non hoo sentii che odôr de violett!...»
«Oh càr Signôr che scàndol... Me rincrèss,
ma sont mì che pò veggh ’na quaj pretésa...
– l’era de la donnetta de la gêsa
la forbesetta che parlava adess –.
Mì, che smocciàvi tutt el dì i ciâr,
i stoppitt di candîl in su i altâr...»
«Ma torna là, insemma al tò secrista,
– l’ha ditt ’na fòrbes lùcida e slanzàda,
la fòrbes che drovava on giornalista –;
dovii savè che ad ogni sforbesàda
tajavi ona notizia e tutt el mond
el beveva i mè ball, da scima a fond!»
«Se pò savè quand lè che ghe dee ’n tàj?...
V’hoo lassaa cicciarà per caritaa
perchè se parli, o zabettonn, l’è on guaj!
– la s’è missa a sbraggià con tutt el fiaa
la fòrbes d’ona Banca. – Mì a montôn
tajàvi via ai tìtol i coupôn...
Sù adess, parlee, se gh’avii anmò el petitt!...
Carta dòra, la mia, e i voster gent
s’hinn magnaa el fìdegh per fà sù i tolitt
doe mì per trent’ann gh’hoo nodaa dent!
Stiméves pùr, strascionn, gh’avii bell pari,
sont domà mì, sont domà mì che vari!...»
«St... Citto tucc... L’è ôra de finilla!...
– s’è sentii infin a dì da ’na vosètta
che l’era quella d’ona forbesetta
gùzza comè on guggin, lônga e suttîla,
la forbès d’on cerùsegh –. Mi hoo tajaa
domà busècch e carna a l’Ospedaa!...»
Hinn sta assee sti paroll per mudà scènna;
hann parlaa pù, o cribbi che scaggètt!...
S’hinn sentii tucc i sgrìsoj in la s’cènna:
«Con questa chì nissuna pò compètt!
– s’hinn ditt in tra de lôr –; l’odôr de mort
l’è, a la fin de la fêra, el pussee fort!»