Ik weit einen Eikbom

Ik weit einen Eikbom.
Author:	Fritz Reuter
Text type:	Gedicht
Comment:	from: Allgemeines Deutsches Kommersbuch, Lahr 1858, S. 61-62
:

Ick weit einen Eikbom, de steiht an de See,
De Nurdstorm, de brust in sin Knäst;
Stolz reckt hei de mächtige Kron in de Höh;
So is dat all dusend Johr west;
Kein Minschenhand,
De hett em plant’t;
Hei reckt sik von Pommern bet Nederland.

Ik weit einen Eikbom vull Knorrn un vull Knäst,
Up denn’ fött kein Bil nich un Äxt.
Sin Bork is so rug, un sin Holt ist so fast,
As wir hei mal bannt un behext.
Nicks hett em dahn;
Hei ward noch stahn,
Wenn wedder mal dusend von Johren vergahn.

Un de König un sine Fru Königin un sin Dochter,
De gahn an den Strand:
„Wat deiht dat för ’n mächtigen Eikbom sin,
De sin Telgen reckt äwer dat Land?
Wer hett em plegt,
Wer hett em hegt,
Dat hei sine Blädder so lustig rögt?“

Un as nu de König so Antwurt begehrt,
Trett vör em en junge Gesell:
„Herr König, Ji hewwt Jug jo süs nich drum schert,
Jug Fru nich un Juge Mamsell!
Kein vörnehm Lüd,
De hadden Tid,
Tau seihn, ob den Bom ok sin Recht geschüht.

Un doch gräunt so lustig de Eikbom up Stunns,
Wi Arbeitslüd hewwen em wohrt;
De Eikbom, Herr König, de Eikbom is uns’,
Uns’ plattdütsche Sprak is’t un Ort.
Kein vörnehm Kunst
Hett s’ uns verhunzt,
Fri wüssen s’ tau Höchten ahn Königsgunst.“

Rasch giwwt em den König sin Dochter de Hand:
Gott seg’n, di, Gesell, för din Red!
Wenn de Stormwind einst brust dörch dat dütsche Land,
Denn weit ik ’ne säkere Städ’.
Wer eigen Ort
Fri wünn und wohrt,
Bi denn’ is in Not ein taum besten verwohrt.“