Kral Přibysław

nadpis	Kral Přibysław
awtor	Jan Ćěsla
lěto	1868
žórło	texty.citanka.cz
licenca	public domain
nota	stary prawopis

Śere so swětło rozpřěstruje,
Mróčel so blěda čeŕwjeni;
W murjach so ćmowych rozswětluje,
Za pruhu pruha zyboli.

Z wotročkom wotročk khwata k dźěłu,
Wójwoda z knjezom za nimi,
Mocy su mužow w połnym kćěwu,
W bitwje so kóždy zjednoći.

Poslědnje směrki dołhej' nocy
Do bydłow ćěmnych ćěkaju,
Ze złotym swětłom čerstwe mocy
W duši a w ćěle hibaju.

Žiwjenje nowe, nowe byće
Na hrodźe, w dole po murjach,
Hibanje wšudźe, pružnosć, tyće,
Čerstwa krew´ cyrci w wutrobach.

Wrota zas šćerča; dupot koni
Na mosće bije dudławje.
Khorhow´ tam běłu ryćeŕ kłoni
Póselstwo měra wěšćuje.

Před krala wjedźo wojewodu
Ryćeŕ tak ćicho zakliwa:
"Djas dyŕ do tebje, z hłódnoh' rodu!
Mór njech će čorny spóžera! -"

Ryćeŕ pak hordy z hłosom pyšnym
Praskajo na mječ porěci:
"Ludwik, knjez naš ze słowom tyšnym,
Kralo, ći takle poruči:

Lebju podaj, mječ twój krwawny
Kralej ty Frankow miłemu!
Podaj nam Limas starodawny,
Hrody wšě - ludej němskemul

Podaj tež lud a kraje twoje,
Dźowku, tež sebje sameho!
Z daloka hłej! so našich roje
Sćahuja z kraja serbskeho.

Dosć žno sy přelał krewje rěkow,
Serbow dosć twojich zničił sy!
Poddaj so! kónc na wěki wěkow
Z mjenom je serbskim! Skonjał sy! -

Přerězł dźě zwjazk sy, zwjazki měra,
Ludwikej kiž sy přisahał!
Pohanska dyrbi zhnić ći wěra,
Dosć žno sy z Pjerunom, z Flinsom hrał.

Wotročski splah waš dyrbi padnyć,
Frankow wy zhinili słužobni! -
Prašiwy staw na wěki zwjadnyć,
Zem kotryž z krewju pohnoji.

Na miłosć tuž so poddaj mocy,
Na miłosć kralej Ludwikej!" -
"Na miłosć? - Kotraž wodnjo, w nocy
Rubi we zemi słowjanskej?

Zo ći njech Pjerun jazyk zlemi,
Miłosć zo Frankow přislubiš!
Milosć to, kotruž w našej zemi
Z wohnjom a smjerću wosławiš?

Kotraž ći dźěći morić kaza,
Žony a blědych šědźiwcow?
Kotraž 'nož z lesću cwilu wjaza,
Z jědom kiž mori Słowjanow?

Miłosć nam slubi tón, kiž bohow
Miłych nam kaza k hańbje dać?
Kotryž žony a knježny z prohow
Měrnych sej zwěri z lesću brać?

Ludwikej tute słowa praju,
To jemu dźak budź za miłosć:
Doniž su Serbjo žiwi w kraju,
Njezhinje serbska narodnosć;

Njerodźu miłosć, miłosć jeho,
Jeho so mječej njepodam -
Swobodu luda słowjanskeho
Nihdy na nihdy niepředam.

Doniž 'šće tute murje stoja,
Mužojo serbscy wojuja,
Čiła a strowa ruka moja,
Mužna mi bije wutroba;

Dónž hišće kamjeń jedyn leži
W hrodźe tudy na karnjenju,
Hród doniž skała kruta ćeži,
Njezhinje wšo we płomjenju. -

Bohojo wjeŕšni žiwja z nami,
Swjantowit, Pjerun knježitaj,
Płodźitaj zbožo mjez Serbami,
Pomoc a škit nam daritaj:

Nihdy ja miłosć Frankow žadać,
Nihdy ju prosyć njebudu! -
Prjedy njech dyrbi na mnje padać
Limas mi kruty na hłowu! -

Serbski to slub je, serbske słowo,
Donjes je kralej swojemu.
Mjez nami bój budź, bój na nowo
Prjedy hač dźeń dźe k wječoru."

Praji a mjelči. - Posoł hlada,
Nad kralom dźiwa so strašeny.

"Horde to słowa, mysl tež pyšna
Jónkróć 'šće miłosć poskićam."!
Nastanje khwila, strašna, tyšna,
Přihodna hordym zmyslenjam. -

- "Z miłosću wróć so k kralej twojom',
Žiwjenja hkrótkoh' raduj so:
Zet kam so z krwawnym, krutym bojom,
Zadycham wólnje, wjeselšo!"