La fëna furba
La fëna furba.
Fingal, n gigant de Schottland, fova n cutel, che duc se temova, y ël ova desfidà ora duc chëi ch’ ëssa ulù bater cun ël, ma de chëi che l cunesciova, ne se nfidova deguni a la mplanté. Ma dal’ autra pert dl lech fovel n auter gigant, Mágit, mò majer che chësc Fingal, y chël se pënsa: “Ah, chësc bravaton uei pa bën jì a custemé ju!” y ël ie passà via l lech, mé a pe cun na stangia per fust. Fingal l à udù unian su per l col, ulache l ova si cësa, y s’ à bën sperdù a udëi n tel bestion; ël sauta ite da si fëna a il dì, percie cun bona rejon se temovel, che chësc auter l fruzëss’. Si fëna cëla ënche ju a chësc cutel, ma ëila ie tosc stata penseda y à dit a Fingal: “Vie mé debota y pëtete ite te liet!” po l ala riesc nfascià ite te linzuei, i à curì ju l mus cun n slor y metù na gran boza de lat dlongia y à dit: “Tu stà medrë bel chiet y scota!” Po al bele audì n drë tumbl pra porta, ulache Magit, che ne s’ ova nia cufà assé, ova petà su sot cul cë, y che bruntlova: “Cie portes ch’ i à, che n ne pò nce ite no!” y po vëgnel ite te stua y sveia: “Ulà iel chël bravaton, che posse l fruzé?” Ma la fëna de Fingal, che fova senteda pra liet, i à medrë fà l dëit y à dit: “Psst, psst! fé plan, che ne te descëides l pop!” “Cie, disc Magit, ie pa chësc l pitl de Fingal?” “Pu danz, i respuendela, y sce te l descëides y che Fingal vën adalerch, po te vala mel!”
Magit i cëla mò n puech y se pënsa: “Pu n tel spavënt, sce chësc ie si pitl, tan grant sarà pa po Fingal nstës? Tlo vala mé de jì!” y ora y ju per l col y via per l’ ega cun na tel prëscia, che l s’ à falà la luegia, ulache l fova unì ca, y che l s’ ëssa ades arnagà.
Fingal s’ à po desbalucà ora di linzuei, se l’ à rissa sciche n mat y ti à petà sula sciabla ala fëna y disc: “Ah, vester sëis mpo vo ëiles de drëta maladëtes; ti furbaria ie stata miëura che duta mi forzes.”