La parobola del Figliol Prodigo LMO/18

La parabula del Fiö Trasun edit

 
Bernardino Biondelli Saggio sui dialetti gallo-italici, p. 556

Ün omu l'avea doi fiöi.
U ciü sgiuvu l'ha dicio al poà: "Poà, daime lo ch'a 'm pò tucoà dle mie sustanse!". E 'l poà u j'ha daciu la sò parte.
Da lì a pochi dì 'sto fióa l'ha radünaa 'nseme tütu 'l sò, poi 's n'è partii, e 's n'è andaa 'nt ün paise lunzi; e lì l'ha dissipaa tüte le sò sustanse, dasendse al bun tempu.
E dopu d'averse cunsümaa tütu, l'è vgnüü 'na gran carestia 'nt qual paise 'n manera che cumenzava a mancoà 'd tütu.
L'ha pijaa 'l partii 'd bütarse al servizzi d'ün omu 'd qual paise, ch'u l'ha mandaa a scóa i porchi.
L'avreva desideraa d'encisse la panza dla gianda ch'a mangiavu i porchi, ma u 'n pudeva mancu avéa u sò piasìa.
L'è 'ntraa finalmente in se stessu e o diseva: "Quanci servitua 'n cà 'd mè poà l'han dal pan d'avanzu, e mì m'en möru 'd fame!
Me farö curagiu, e andrö da mè poà e-j dirö: Poà, hö mancaa 'n facia a nostru Signua e 'n facia a vui.
Mì 'n sun ciü degnu d'esse ciamaa vostru fioa: tignime com'i tigniraissi ün di vostri servitua."
E fratantu s'è 'ncaminaa da sò poà. Ma quando 'ch l'era 'ncua da lungi, sò poà u l'ha vistu, e u s'è mossu a cumpassiun, e andandje a l'incuntru, 's j'è campaa al coa e u l'ha basaa.
Alua l'ha diciu 'l fiöa: "Poà, mì hö pcaa in facia a nostru Signua e 'n facia a vui; mì 'n sun ciü degnu d'esse ciamaa vostru fiöa!"
E 'l poà l'ha sübitu cumandaa ai servitua ch'andaisso a pijà üna vesta e ch'i lo vestisso e ch'i bütaisso l'anea 'nt u dii, e ch'i lo cauzaisso.
E pöi l'ha cumandaa ch'i pijaisso u ciü bel vitea e ch'i lo mazzeisso, disendu: "Vöju ch'i stagmo alegri, ch'i mangg'mo e ch'i beivmo;
Perchè 'stu mè fiöa 'ch l'era mortu l'è risüscitaa; 'ch s'era persu 'l s'è truvaa". E quindi l'han cumenzaa a stoà alegri.
E 'l fiöa ciü veju ch'u vgniva 'd 'n campagna, avsinandse a cà, l'ha sentii a sunoà e cantoà.
L'ha ciamaa ün servitua cosa fusse 'sta festa?
E 'l servitua j'ha diciu: "L'è vgnüü vostru frea, e vostru poà l'ha faciu mazzoà u ciü bel vitea 'ch l'avaisse, perchè sò fiöa u 's n'è turnaa san e salvu".
'Stu fiöa ciü veju u s'è sdegnaa e u n'è ciü vojüü 'ntrà 'nt cà. E 'l poà u se n'è acortu, l'è sortii d'ëd cà e u l'ha pregaa ch'u 'ntraisse.
Ma 'l fiöa l'ha rispostu a sò poà: "L'è tanci agni ch'i 'v servu, e 'n v'hö mai mancaa d'übidienza e i 'n m'avai mai daciu solamente ün cravotu ch'i u puisse starme alegru con i mè amì.
Ma dopu 'ch 'stu vostru fiöa ch'l'ha scialaquaa tüte le sostanze con dle plandre u l'è vgnüü, i avai faciu amazzoà u ciü bel vitea ch'i avaissi per lüi!"
Ma 'l poà u j'ha diciu: "O mè fiöa, tì 't sei sempre staa con mì e tütu lo ch'i hö mì l'è tò.
Stoma dunque alegri e mangiaimo, përchè tò freaa ch'l'era mortu l'è risüscitaa; tò freaa ch'l'era persu u s'è trovaa."
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 556