La parobola del Figliol Prodigo LMO/38
La parabula del Fiö Trasun edit
Ün óm el gh'ìa du matèi.
E 'l piö zùen de lur el g'ha dit al pàre: "Bubà, dam la part de la sostànsa che 'm tóca!" e lü l'ha diidìt a lur la sostànsa.
E póch dé dòpo el fiöl piö zùen, töt sö la sò ròba, l'è 'ndàt en d'ün paìs lontà, e là l'ha consömàt el fat sò a godìsla.
E dòpo ì consömàt töt, el gh'è gnìt öna gran caristìa en quèl paìs, e lü l'ha scomensàt a patì.
E l'è 'ndàt a ìer con giù de quèl paìs, che 'l l'ha mandàt endöna sò campàgna a pasturà i porsèi.
E 'l gh'ìa vìa d'empienìs el vèter de le giànde ch'i maiàa i porsèi; e nigù i ghe 'n dàa.
E, pensàndo sö, l'ha dit: "Quacc laurècc en cà del mè pàre i è 'n mès al pà, e mé cràpe de fam!
òi leà sö e 'ndà de mè pàre e dìga: Bubà, ó pecàt aànte 'l Ciél e aànte té
no só piö dégn ch'i me dìze tò fiöl; tègnem compàgn d'ün tò laurét".
E l'è leàt sö, e l'è gnit de sò pàre. E 'ntat che l'ìra amò lontà, sò pàre l'ha ést e 'l g'ha ìt compasiù, l'è curìt, e l'ha brasàt e l'ha bazàt sö.
E 'l fiöl el g'ha dit: "Bubà, ó pecàt aànte 'l Ciél e aànte té; no só piö dégn ch'i me dìze tò fiöl".
E 'l pàre 'l g'ha dit ai servitùr: "Prèst, mitìga 'ndòs la piö bèla gìpa; mitìga l'anèl en dit e i laùr en di pè.
E menè ché 'l vedèl ingrasàt, cupèl e mangiómel e stóm alégher;
perchè 'sto mè matèl l'ìra mòrt e l'è resüsitàt, l'ìra pèrs e 'l s'è troàt". E i s'è mès drè a fà 'l past.
El sò matèl piö ècc l'èra en di campQuand e 'ndèl tornà e gnì vizì a la cà, l'ha sentìt a sunà e cantà.
E l'ha ciamàt giù di servitùr, e 'l g'ha domandàt cóza l'ìra quèla ròba.
E lü 'l g'ha dit "Tò fradèl l'è gnit, e tò pàre l'ha cupàt ün vedèl ingrasàt, perchè l'ha troàt frànco".
Lü 'l s'è 'nrabiàt e 'l volìa mìga 'ndà de déter; ma sò pàre, gnit de fò, el l'ha ciamàt.
E lü 'l g'ha respondìt a sò pàre: "I è tacc agn che te sèrve, che no ta dezübedése; e mai ta m'è dat ün cavrèt de maià coi mè amìs;
e dòpo che l'è gnit 'sto tò fiöl, che l'ha dioràt el fat sò có le pórche, ta gh'è cupàt ün vedèl ingrasàt".
E lü 'l g'ha dit: "Matèl, té ta sè sèmper có mé, e töcc i mè laùr i è tò;
e l'ìra nesesàre fà past, e stà alégher, perchè 'sto tò fradèl l'ìra mòrt e l'è resüsitàt, l'ìra pèrs e 'l s'è troàt".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 54