La parobola del Figliol Prodigo LMO/4
4- Dialet burghesan
La parabula del fiö trasun
edit
Un omu u gh'ava dü fiö.
E u pü zoven u diss a só par: "O pà, dèm la part che 'm pertoca!" e só par u fé le part.
E da lì pochi dì 'l pü zoven u pijè sü la part soga, u andè lontan e là u la sconsümè tüta malament.
E dop ch'u l'avì sconsümä tütu, int cólu lögu gh'è vgnii la calestria; e lü u scomenzè a patì de fam.
E u s'è miss in cà d'un siör de cól paiese, ch'u ar mandè in campania a scöde i porchi.
E u 'gh vgniva voja d'impìsse la pansa có le giande 'ch maniav i porchi; ma ne gh'in dava gnissün.
Ma pó, essenduse missu a pinsä, u disse: "Quanti servitori in cà de mè par i manian dar pan quant i n'han voja, e mì chì möru de fam!
Starò sü, e andrò da mè par, e ghe dirò: O par, ho fatu mâ contru ar Signor e contru vü;
E mì 'n meritu pü d'esse ciamä per vostru fiö; tratème com'un vostru famiju."
E alora u stè sü, e l'andè da só par. L'era anca lontan che só par u ar viste. E u s'è movii a compascion, e u gh'andè incontru, u ghe saltè ar col e u ar basè.
E ar fiö u ghe disse: "O pà, mì ho fatu pecä contru ar Signor e contru vü; mì 'n meritu pü d'esse ciamä per vostru fiö"
Ma só par u disse ai servitori: "Fè situ, portè chì ar vestii pü belu e metìglu adossu; metìghe l'anelu e le scarp.
E pijè ar vdelu pü grassu, e mazzèlu e mangiómlu, e stóma alegri.
Perchè 'stu mè fiö l'era mortu e l'è risüssitä; u s'era persu e u s'è trovä". E i scomenzeni a gòdesla a tavola.
Ma 'r fiö pü veciu l'era in campania e quand u vens e u s'acostè a cà, u sentì i son e i canti.
E u ciamè jön di servitori e u ghe disse: "Coss'i fan?"
E cóstu u ghe disse: "L'è vgnii vostru fradelu, e vostru par l'ha fatu mazzä un vdelu grassu perchè u l'è rivä san e salvu".
Gh'è vgnii la stizza e ar ne voreva andà in cà. Ma vgnii föra só par, u l'ha scomenzä a pregä ch'u vgnisse drentu.
Ma lü u 'gh respondì a só par: "Mì l'è da tanti ani che ve servu, e ho sempre fatu tütu cólu che m'avii ditu, e ne m'avii mai datu gnanca un cravetu da god coi mé amighi.
Ma 'dessu 'ch l'è vgnii mé fradelu, 'ch l'ha sconsümä tütu con le pütan-e, i avii mazzä per lü ar vdelu pü bon!"
Ma lü u 'gh respondì: "Tì, o mé fiö, tì t'è staa semper con mì, e tütu cólu che gh'ho l'è ar tò;
Bsognava ben che stassem alegri 'ncö, ché tò fradelu 'ch l'era mortu l'è risüssitä; u s'era persu e u s'è trovä".
Bernardino Biondelli, Saggio sui dialetti gallo-italici, 1853, pag. 241