Lanquan son passat li giure

by Arnaut Daniel

Lanquan son passat li giure
E no’i reman puòis ni combla,
Ed el verdièr la flor trembla,
Sus el entrecim on poma
La flors e li chant e’l clar quil
Ab la sason douç’ e conha
M’ensenhon qu’ab jòi m’aponha,
Çai al temps de l’intrant d’abril.

Ben grèu tròb’òm jòi desliure,
Qu’a tantas patz vòlv e tomba
Fals’ Amors, que non s’assembla
Lai ont Leiautatz asoma ;
Qu’ieu non tròb ges doas en mil
Sens falsa paraula lonha,
E puòis qu’a travèrs on ponha
E non tòrne sa cartat vil.

Totz lo plus soms en va iure
Sens mujòl e sens retomba
Cui ilh, ginhos’, en cel embla
La crin qui’l pend a la coma
E plus près li brui de l’ausil
Ont plus gentet se’n deslonha ;
E’l fòs cre mielhs qu’una monia
Car a simple còr e gentil.

Sens fals’ amor cuidièi viure,
Mas ben vei qu’un dat mi plomba
Quand ieu mielhs vei qu’ilh m’o embla ;
Car tuit li legat de Roma
Non son ges de sen tan sotil ;
Que Na devisa messonha,
Que tant soaument calonha,
Que me’n posca falsar un fil.

Qui Amor sèc per tal’s liure :
Cogul tenga per colomba ;
S’ilh o ditz ni ver li sembla,
Faça’lh plan li Puòi de Doma ;
Quand d’el plus pròp es tant s’apil :
Si co’l proverbis s’aconha,
Si’l trai l’uòlh cel puòis lo’lh onha
Sofr’ e sèga ab còr umil.

Ben conosc sens art d’escriure
Que es plan o que es comba,
Qu’ieu sai drut que s’i assembla
Dont blasm’ a leis el col groma
Qu’ieu n’ai ja perdut ric cortil,
Car non vuòlh gaps ab vergonha
Ni blasme ab onor lonha,
Perque ieu lonh son senhoril.

Bertran, non cre que çai lo Nil
Mais tant de fin jòi m’aponha
De çai ont lo solelhs ponha
Tro lai on lo solelhs plovil.