Le pictura

Le vespere faceva un digne termination al die. Nos habeva passate tote le die con le sport le plus cavalleresc de omnes: le chassa a cavallo. A transverso del extense terrenos de Vincent St. John, le quinte conte o earl de Gallingham, nos habeva ducite nostre cavallos in hilare persecution del caudas pilose. Le lunch in le aere libere habeva essite magnific, condimentate per splendide contos de chassa e per burla allegre.

Ubicunque que on totevia videva le oculo trovava testimonios pro le sentimento del familia St. John pro arte e litteratura. Le immense plancas de libros contineva raritates formidabile: prime editiones de Milton, Dryden, Samuel Johnson, Goldsmith e multe altere autores. Sur le parietes contava picturas italian del Medievo e Renascentia, obras per Holbein le cadetto, Watteau o Burne-Jones e Gainsborough del gusto cambiante del possessores del castello de Gallingham.

Le episcopo dava hesitante le halto al domestico, qui effundeva whisky, e se reclinava in le confortabile profunde. "Vos debe admitter, la Gartrix, que in iste momento il es, como si on senti que on es plus proxime a poter mitter in practica le parola: Ama vos vostre inimicos!"

"Es il alteremente si difficile, episcopo?" io diceva, "vos certo non ha un tal, secundo mi saper." Nam le episcopo de Saltham esseva le homine le plus allegre, le plus sociabile e le plus mansuete que io cognosceva. "Si, si," le episcopo diceva, "le juvene St. John la! Ille solmente sonia de extirpar le ecclesia e me del superfacie del Terra - probabilemente proque io es su patrino. Juvenes non ama ulle forma de providentia." Nos rideva, - Charles St. John ille mesme rideva con nos. Ille esseva un proselyto zelose de un o altere partita communista e del conviction que un aspecto scientific poteva explicar toto. Le prime non le inhibiva de esser presente hic, le altere non de creder un poco al spectros familiar.

La Gartrix, habente vadite a un del plancas de libros e in pensamento lassate su digitos passar super un edition de "Le Secunde Anniversario" per John Donne, se inclinava avante verso le pariete al latere del planca e diceva: "Dice me un cosa, Vincent, que ha de facto essite appendite in iste loco?" Nos reguardava a ibi. Il esseva clar, que un vice il habeva pendite un pictura la, proque il habeva un loco obscur quadrangule in le grosse tapete. Il esseva peculiar, que St. John non habeva facite un altere pictura pender super isto, io pensava.

St. John jectava solmente un reguardo fugace a ibi e continuava impler su pipa. Le episcopo tussiva un poco embarassate, ma St.John diceva tranquillemente: "Il es in un maniera un assatis longe historia. Desira vos audir lo? Si, tu, Jonathan, cognosce alique de illo." - Il esseva adressate al episcopo, qui habeva essite cappellano hic, quando ille esseva juvene. Nos alteres anque in alte grado desirava lo e nos serrava un poco vicin circum le camino, ubi le ligno caleva fortemente.

"Il habeva loco longe tempore retro - un o duo annos post que io habeva prendite possession del latifundio," St. John comenciava e se inclinava avante con un parve pecia de ligno, que ille teneva a in le foco e al qual ille pois accendeva su pipa - un de su parve peculiaritates.

"Io habeva - como vos sape - conducite un existentia aliquanto vagante in mi juvene annos." - Le pecia de ligno levava le flamma e designava le linea acute de su visage. Ille lo jectava a in le camino. "Io non me habeva occupate de ni le un ni le altere. Io ben sapeva que io vadeva hereditar le proprietate, proque alora inquietar me de stoppar multe saperes innecesse a in le testa. Io sape, vole vos dicer, que il habeva le traditiones del familia como initiatores in dominios cultural, ma justo isto me repulsava e me faceva demonstrar mi indifferentia pro tote iste sortas.

Ben, un o duo annos post que io habeva devenite earl, io incontrava in Florentia un juvene pictor, qui me dava le interesse pro un grande numero de problemas - nos habeva le uso de vader in le stratas discutente durante le nocte integre - e quando io partiva pro retornar a Gallingham, io le invitava visitar me. Io habeva pro dicer le veritate nullemente expectate, que ille lo prenderea seriose, ben que nos regularmente correspondeva, ma un belle die ille vermente appareva, e grande esseva mi gaudio, viste que on in alte grado se sentiva ben in su compania.

Io presto discoperiva, que lo que le habeva attrahite fortemente a hic esseva mi picturas, que io de tempore in tempore habeva mentionate. Specialmente le pecias italian le interesseva naturalmente multo, e io in realitate deplorava, que io non habeva plus a offerer le. Ma ille esseva - perfectemente contente, e ille me demandava le permission de copiar alicunos de illos, lo que io sponte le permitteva, e quando ille proponeva a restaurar alicunos de illos, io acceptava anque isto, specialmente como io sapeva que ille antea habeva facite iste sortas de labores con grande - competentia.

Un matino, quando io parlava con le majordomo, ille veniva a nos e demandava, visibilemente agitate, si io voleva sequer le. Ille me duceva a in le camera de studio hic e faceva halto ante un pictura, que pendeva al pariete, justo al loco vacante al qual la Gartrix habeva reguardate previemente.

Il esseva un pictura extraordinarimente belle typic pro le prime Renascentia con un motivo religiose. On videva Christo cavalcante a in Jerusalem sur le asino ben cognite; belle feminas le salutava con brancas de palma, e ille levava le mano benedicentemente. Ille habeva un fin visage altiate con un forte resplendentia transfigurate, que nos ya cognosce si ben ab le artistas del Renascentia. Sub le pictura esseva in italiano: "Tu rege veni cavalcante sur le pullo de un asina." "Mi amico desde longe habeva opinate, que illo esseva pingite per Giotto, ma ille non habeva essite toto secur de su cosa."

"Como es que Boccaccio dice," le episcopo interrumpeva, "Giotto imitava le arte si exactemente, que multe homines credeva que solmente lo pingite esseva real."

"Fi, Patre!" la Gartrix diceva, "como pote vos permitter vos disvelar cognoscentia de Decamerone?" "Oh, non importa," le episcopo diceva e secava tranquillemente le puncta de su cigarro. "Mesmo le papistas pote ya leger lo, ben que illo es ponite al indice, quando il solmente es "ad usum studii." "Si, alora opinava le vetule pastor Carny, le prestre methodista infra ab Melton, innegabilemente altere cosa," diceva St. John ridente. "Rememora tu te de ille, episcopo, quando iste sorta cadeva in discurso?" "Si, que ha ille devenite?" le episcopo demandava, "ille dispareva si subito de hic."

"Sta tranquille, car episcopo, anque isto va esser revelate, quando le tempore es complite. Giotto e su discipulos del resto se basava sur ideas que forsan haberea contentate mesmo pastor Carny. In un statuto pro pictores in Siena es dicite, secundo mi memoria: "Nos es per le gratia del Deo vocate disvelar pro le homines innocente, que non sape leger, le faceres meraviliose que es exercite del virtute per le credo sacre." - Illo tamen es un puncto de vista, e io anque debe admitter que le Christo de Giotto in mi pictura es plus simile a un rege nordic que a un salvator, e que le asino quasi es un cavallo focose - ben, ma pro continuar ubi io discontinuava - Osservari - le juvene italiano me habeva advocate, proque ille durante su labor pensava haber facite un discoperta sensational. Ille - habeva scrutiniate minutiosemente le pictura e nunc esseva - secur, que il habeva un altere infra lo, que illo in altere parolas esseva pingite sur un tela plus vetere, que habeva essite utilisate antea. Nunc ille voleva, que io lo facerea examinar in London per radioscopia, a fin que on poterea vider, si le altere esseva ancora plus preciose que le pictura - supponite per Giotto. Isto io naturalmente acceptava, e ille partiva al urbe con illo.

Un o duo dies plus tarde ille retornava con un photo del pictura, prendite per radios infrarubie. Con excitation nos lo studiava. Lo que on pote vider in iste sorta de photographias es naturalmente multo indistincte e de facto non pote revelar alique re le valor, ma quando nos videva un forma con alicun estranie movimentos spasmodic in le latere dextre del pictura e in le latere leve duo figuras, qui semblava retroceder se del prime. In le angulo on poteva leger le inscription: "Nunc mi anima es espaventate."

Io non va negar, que non ambes esseva multo interessante. Super toto il esseva le oculos del figura solitari - qui poterea esser Jesus - que me fascinava. Illos semblava haber un resplendentia peculiar.

Nos discuteva de un latere al altere que facer con isto. Io susteneva que on debeva facer reconstruer lo, ma Osservari esseva hesitante, specialmente proque ille pensava, que ille in poco de tempore esserea capabile provar que illo esseva un Giotto authentic - ille habeva scribite pro informationes ab Italia. Mi desiro decideva tamen le cosa, e ille partiva a London con le pictura pro haber lo developpate sub assistentia specialmente experte.

Un septimana passava, in le qual io non audiva de ille. Pastor Carny faceva un visita a me - ille esseva le curator del anima de mi amita nunc decedite - e quando ille audiva, que le pictura del ingresso del Domino habeva disparite, ille deveniva toto infelice, e il appareva como si ille haberea rogate lo como un sorta de tabula de altar pro su ecclesia.

Pois Osservari telephonava un die ab London e me peteva venir a la. Su voce sonava estranie in le telephono, ma io non le questionava. Io cochiava presto a illac e vadeva immediatemente al laboratorio. Osservari me conduceva sin un parola al pictura que nunc habeva essite toto developpate.

Illo esseva un del picturas le plus peculiar que io ha vidite in mi vita, e il essera impossibile pro me describer le impression, que illo faceva a me. Le figura solitari - qui esseva Jesus - esseva inclinate toto avante. Ille esseva vestite de un mantello brunastre e lacerate, que pendeva in pannellos in basso e monstrava su gambas lacerate. Su visage con le grande barba inculte e con le grande oculos esseva lo que me fascinava le plus. Non jammais ha io vidite oculos con un horror si indicibile. Tamen, forsan a un cervo, que nos ha fortiate to bay, como nos dice. E con le mesme fulguration in le plus interne del oculo de isto, que illo malgrado toto es multo plus que alicuno de nos. Nulle miraculo que le discipulos - gente modeste, docile in le angulo - se retirava de ille.

Ma un cosa esseva completemente clar a me: Il esseva un homine qui esseva figurate hic, forsan un homine peculiar e grandiose, ma un homine, pro un momento totalmente battite a terra del horror incomprensibile pro le incognite que le ha sasite. Il esseva como si io habeva vadite longemente in un sala con speculos convexe e concave e nunc subito reguardava a in un speculo ordinari e absolutemente non poteva comprender, que illo esseva le correcte.

Io non crede, que io in realitate habeva state la durante longe tempore, ben que le pensatas me tornava in le testa, e il pareva como si io in iste momento me habeva trovate 1900 annos retro, e como si io mesme habeva facite parte de iste multitude, quando Osservari comenciava parlar. Ille excusava multe vices que iste accidente habeva habite loco. (Como si il non habeva essite me mesme qui habeva insistite a haber le pictura reconstruite!) e quando io surprendite le reguardava, ille comenciava monstrar me como le colores esseva desperate, omnes tenite in un nuance brunastre, como le perspectiva esseva mal e como le singule lineas esseva solmente rudemente effectuate.

Quando io le peteva de reguardar lo plus proxime, p.ex. le oculos, ille stava arrestate un momento e pois sufflava agitate: "Ma, Mylord, comprende vos - in iste maniera on non pote pinger!" Pois ille levava del tasca un littera e me monstrava que il habeva essite provate que "le ingresso a - Jerusalem" habeva essite un Giotto authentic.

Io non diceva plus ma prendeva le pictura con me e lo appendeva in le loco ancian, e brevemente postea Osservari retornava a Italia, e nos non nos ha vidite depost.

Ma su reaction esseva pro nulle contra lo del pastor Carny. Quando io le monstrava le pictura ille sibilava que illo deberea esser un obra moderne, insipide e meschin, e quando io le contava, que illo habeva essite al tela sub un Giotto, ille pro un momento habeva un aspecto de haber un colpo de apoplexia. Ille comenciava in un tono hysteric reprochar me "iste alienation", e quando io frigidemente le faceva observar, que ille debeva memorar qui e ubi ille esseva, ille se alterava e me peteva quasi in lacrimas immagazinar lo in un loco o altere, lo que io absolutemente refusava.

Io lo reguardava quasi cata matino, e a vices il pareva que io videva le oculos in le nocte. Al fin io faceva un viage a Paris, e quando io retornava a hic, le primo que io videva esseva un quadro vacante in le pariete. Le tela illo mesme habeva essite taliate via.

Io non debeva facer investigationes particular, proque on me contava, que pastor Carny subitemente habeva partite pro America. E le cosa peculiar esseva, que io in realitate non esseva irate con ille."

Pro alicun momentos omnes esseva tranquille, quando St. John habeva terminate su conto. Le foco habeva quasi finite, e il esseva obscur in le camera. Pois juvene St. John con un voce rauc diceva al episcopo: "Si, le veritate pote tu e tu equales non supportar audir - o vider!"

"Charles!" St. John diceva asperemente, ma le episcopo surrideva quasi invisibilemente, e quando le lumine in le mesme momento esseva incendite, ille se inclinava avante, prendeva le Biblia de Miles Coverdale ab le planca e lo passava con le catena tintinnante avante a Charles: "Lege St. Mattheo, capitulo 19, verso 16-22, e alora tu habera le responsa! Illo non sta a St. John! E va nos nunc haber le bridge que tu nos ha promittite, Vincent?"