Móc serbskeje rěče

nadpis	Kozakaj
awtor	Handrij Dučman
lěto	1910
žórło	texty.citanka.cz
licenca	public domain
nota	Stary prawopis

Něhdy sym w Łužičanu rozestajał, čehodla Serb z konjom a ze psom němski rěči. - Kóń a pos staj zwěrjeći, z kotrymajž tajki zemjank najradšo wobkhadźeše. Podan njewólnik wotposłucha sebi rěč knjezowu a měnješe skónčnje, zo kóń a pos jeno němski rozumitaj.

Psy pak tola serbski rozumja nic jeno w Serbach ale tež něhdźežkuli druhdźe. Dwaj přikładaj tu podam, kiž sym sam nazhonił.

Dowjezech so wóndanjo (nazymu 1886) na konjacej dróžnicy po Zeitz-skej hasy won ke Konjecam. Steju na zadnim peronju a někotři mužojo. Wulki čorny pos přiběža - a běžeše z boka woza šćowkajo a chcyše jeneho śkusać. Chcychu jeho wotehnać z wołanjom a hroženjom - ale pos ćim bóle šćowkaše. Khwilu přihladowawši na psa zawołach serbski:

"Psyče, njej' će hańba?!" A pos so, sćahnywši wopuš, zawróći a ćěkaše wot woza. Wšitcy so dźiwachu. Ja pak so smějach a rjeknych: "Rěč njeznata je psa stróžiła." Při sebi wšak myslach: Tež ludźo našu rěč njezriaja - a Serbow so boja -

W zažnym nalěću 1886 dźěch po drózy z Drježdźan do Wysokej; w Bohlen zastupich pola zahrodnika, a chcych něšto nalikow kupić. Rěčach ze zahrodnikom, a njedaloko stoješe pos rjećaznik. Pos so mi spodobaše, a chcych z nim porěčeć. Zahrodnik praješe: "Pos kusa." Počach psej rjenje serbski rěčeć, a pos preco bliže ke mni lězeše, a poplacowach jeho na hłowu, a pos mje njekusny. Zahrodnik so dźiwaše a rjekny, zo rozumił njeje, štož sym z psom rěčał. "Widźiće," prajach "pos rozumi serbski a wy nic - wě wjacy dyžli wy."

Ducy domoj pak sebi myslach: My Serbja z Němcami přecy rjenje rěčimy, a njechadźa nam rozumić. Njerozomne skoćo w sakskich krajinach zabyło njeje, zo su jeho prjedownicy serbski khlěb jědli.