Maren/Kapittel Achtein

Dat Huus weer en beetjen inrückt, man waar 't eerst wies, wenn man darvör stunn. Lütt weer 't man un seeg ni staatsch ut, un dochen drei jedereen den Kopp mal darhin in 't Vörbigaan, denn vör düt Huus gröön de eenzige Linnboom in de ganze Straat, un op en lütten Knüll stunnen alle Jaar in 'n Julimaand en paar Rosenstöck in volle Blööt un vertellen de Lüüd von de Pracht, de nu woll buten ween much, buten vör de dumpige, hitte, stövige Stadt. Altna weer ni heel groot, un dochen weer in de Hauptstraten veel Leben un Larm, un je neger man na Hamborg keem, je luder dat Rasseln un Ropen un Lopen un üm so gröter dat Gewööl.

Hier in düsse Straat weer 't still un geruig, hier wanen meistens Lüüd, de eer Geld leben deen oder sik hier trüchtrocken, wenn se abends eer Kontoor, dat in de Elvstraat, Fischerstraat oder gar in Hamborg weer, slaten harrn; na all de Arbeit an 't Pult oder in de Börs harrn se hier en geruig Nest, wo se sik verpusten kunnen.

An de Huusdöör achter den Linnboom stunn op en mischen Schild in latiensche Bookstaben: »Dr. A. Boysen, Arzt«, un de an den Klingeltog mit den blanken Knoop trecken dee, kunn dat mitto beleben, dat en junge, heel smucke Daam de Döör apen maak un em mit twe eernste drömerige Ogen fraagwies anseen dee. Dat weer Maria.

Binnen weer dat Huus prächtig smuck von nerrn bet baben. Op Treppen un Vörplatz smalle Deken, wo 't sik so lisen op gung, in de Stuben bunte Teppiche, Biller an de Wannen un darünner spegelblanke Möbel, blau oder gröön övertrocken. Jede Ruum schien en Staatsstuuv, blot dar, wo de Dokter husen dee, weer 't voll von Böker, Papiren, wunnerliche Instrumenten un Pipen; Stevelknecht un Morgenscho stunnen komodig to Hand, dat se licht to finnen weren.

As Maria noch en lütt Göör weer, harr se in 'n Gaarn von eren Vader sik en stille Eck utsöcht, de höör eer ganz alleen to. En Nöötbusch mit brune Bläder un en kröpeligen Ellhorn bögen sik as en breden Schirm över dat Flach, un dat lütt Mäden harr sik dar witten Sand in de Schört hindragen, witte Flintsteen rundüm plant un dat mit Snickenhüüs un blanke Pottschörren smuck maakt. Düt weer eer Sloß, wo se in Sommerdagen mit eer Poppen spelen un drömen dee von en Welt, de utseeg as en Paradies. Nu harr se wedder en stille Eck funnen, nich in Vaders Gaarn, aver doch bi eren goden Oom – aver wo weer de Freden un dat Glück von domals!

Dr. Boysen un sien lütt Fru harrn sülben keen Kinner un muchen sik in eer smuck Huus mitto en beetjen eensam fölen. Meermal harr he bi sinen Broder anfraagt, ob Maria nich en paar Jaar bi em ween kunn, sien Fru waar eer goot plegen un höden, ok waarn se eer in en gode School schicken. Aver Tyge wull dat ümmer nich, Maria weer nu mal sien Oogappel, sien Bloom. Ok müch he bang ween, se kunn an dat fine Stadtleben garto veel Gefallen finnen, denn von Stadtluft un -leben heel he ni veel. Nu in de Verlegenheit, as Maria sülben en Versteek söch för sik un eer Hartleed, harr he nix dargegen. So keem Maria in dat Huus achter den Linnboom un waar holen as en Dochter.

De Dokterin weer en lütt quicke Fru, dat grade Gegendeel von eren eernsten, swiegsamen Mann. Se harr en düchtige Kööksch un en Stubenmäden darto, so weer dar wenig mit Hannen to doon. Se lees veel, speel Klavier, gung spazeren un köff för den Huusstand in, harr darbi aver allens nett ünner Ogen. Abends, wenn eer Mann mööd to Huus keem, plöter se un lees em wat vör, sogar geleerte Saken, denn he harr al jarenlang an de Ogen leden. De Saak mit Maria un Sterlau seeg se anners an as eer Mann. As de domals Maren den Marsch blaas, tuschel de Dokterin eer to: »Unbesorgt, das gibt sich! Nur erst die jungen Leute miteinander verständigen! Du visitierst den Leutnant auf seine Geheimnisse und ich unsere Maria – es wäre doch wunderlich, wenn zwei verschmitzte Frauen nicht ein schrullenhaftes Paar zusammenbringen könnten!«

Maria leev denn as Kind in Huus, eerst swiegsam un scholu, aver bald warm un vertruut. De lütt lustige Dokterin leet eer ni veel Tiet to 'n Besinnen: denn gung se mit eer ut to 'n Inkoop, denn waar leest, vertellt, spaaßt, fraagt, dat se knapp to sik sülben kamen kunn. Un as se man enige Weken sik inleevt harr, maak eer Tante den Vörslag, se wull eer Ünnerricht geben in Franzöösch; wenn se Lust darto harr, ok in de Musik. Maria much an ool Abel denken: se verschraak sik, aver se waag nich, nee to seggen, un so gung de Arbeit an.

»Die fremde Sprache löst die Zunge, liebes Kind«, see de lütt Fru, de sach seen harr, dat Maria de Klöör trock, »und sie öffnet Dir den Zugang zu den geistigen Schätzen eines großen Volkes. Die Musik bildet Ohr und Hand und ist ein unerschöpflicher Born der Besänftigung, Klärung und Beruhigung.«

In 'n Anfang gung 't drang as ümmer, aver de lütt Tante harr en Engelsgeduld; keem mal en Dummheit vör, so lach se eer hell wat ut, schellen kunn se garnich, as 't schien. De Dokter mark nix darvon, allens waar daan, wenn he ni to Huus weer – se schull em mal damit överraschen, meen de lütt Fru.

So gung de Tiet. De Bläder von den Linnboom weren lang verstaben, Sneeflocken küseln buten vör 't Finster, un de Winter maal sien sülvern Blomen an de Ruten. Maria leer Dag ut un in mit Lust un Iver, se harr jo sünst wenig to doon, un eer lütt Meisterin harr eer Freud daran.

Af un to gungen se ok mal in Komedi un Oper. Dat weer en nie schöne Welt för Maria, se kunn mitto de halve Nacht ni slapen, wenn se recht wat Grotes oder Truriges seen harr. De beiden öllerhaften Lüüd harrn sach nich ümmer Lust darto, besunners de Dokter nich, aver se deen dat üm Maria. Ok lütte Gesellschaften waarn geben un besöcht; se müssen sowat opstellen üm dat junge Minschenkind, dachen se, sünst waar dat ganz bi eer versuren.

En langen Breef ut Ilenbeck bröch Maria bina ganz ut 'n Verfaat. Maren vertell eer von de Hochtiet, von Sterlau un dat he mit eren Vader spraken harr. Dat wööl all de Gedanken wedder op, de se mit Gewalt in en versteken Eck staut harr, de schöne Droom kreeg wedder den Kopp hooch, un dörch 't Hart klung wedder dat Leed von Sommerglück. Al meermal harr de Dokterin eer fraagt na Sterlau un worüm se nich in Ilenbeck bleben weer, aver vergeevs; denn leet Maria as en slaten Muschel, de blot eer schöne Perl hergeben deit, wenn se apenbraken warrt. Dat gefull de lütt Fru nich, se verstunn dat nich, eer Natuur weer ganz anners. Se weer ut de leevliche Rheingegend, wo de Minschen eer en Woort finnt un sik utspreekt, wenn dat Hart voll is von Truer oder Freud.

Se seten graad an 't Klavier, as de Breef ankamen dee. »Lies nur erst, damit wir erfahren, wie es dem jungen Paar geht«, see de Tante. As se aver seeg, dat Maria alle Klöör verloor un anfung to wenen un to snuckern, kreeg se en groten Schreck; se neem eer in 'n Arm un sprook eer to un froog un begöösch, darbi trock se eer den Breef lisen ut de Hand un lees. »O, Du wunderbares Kind!« reep se un küß eer. »Das ist ja eitel Glück und Freude, und Du willst weinen? Tanzen mußt Du, tanzen und singen und jubilieren! Das maß ich doch meinem Männeken erzählen!«

»Nein, nein, Tante, auf keinen Fall!« reep Maria; »er würde davon an meinen Vater schreiben!«

»Du hast recht, Kind! Wir lassen's und behalten unser Geheimnis für uns, bis die beiden Eisbären zahm geworden sind!« Wat weer de lütt Daam glücklich, wat harr se dat hild, alle Bedenken un Sorgen, de Maria noch bang maken, wegtoblasen mit Lachen un lustigen Snack.

Aver nu waar se noch iveriger, Maria na eer Aart torecht to stucken, un se keem darbi up allerlei eemtüürsche Gedanken. Utgang Februar weer den Dokter sien Geburtsdag, un darför harr sein lütt Fru ganz wat Schönes utdacht. Abends in de Schummertiet müß Maria sik an 't Klavier setten un wat vörspelen – man noch ganz eenfache Stückchen, meist ole Leder, de dat Volk singt bi de Arbeit, bi Jööl un Danz un in 'n Krieg, aver den Dokter maak se würklich en grote Överraschung. De lütt Fru leet em aver garni to Woort kamen. As Maria opstunn, see se: »So, liebes Kind, nun zeig' Deinem Ohm auch Deine andern Künste!« Un nu müß Maria sik hinstellen un em en lang franzöösch Gedicht herbeden, dat ganz prächtig op den olen goden Dokter passen un em veel söte Redensarten seggen dee.

Maria keem darmit en beetjen tögerig un scholu togang. Se bleev ni steken, aver as se to Enn weer, husch se mit flinken Foot ut de Döör un iel rop na eer Kamer.

»Sie ist noch ein bißchen scheu und beklommen«, meen de Dokterin, »aber hat sie nicht gut gelernt? Was sagst Du von der Aussprache?«

»Vortrefflich, Frau, gut dressiert! Ich bin ganz gerührt«, see he dröög.

»O, das ist abscheulich, Alf! dressiert! Und da habe ich mir solche Mühe gegeben!«

»Nun nun, es war wohl gut gemeint, kleine Frau«, begöösch he. »Du willst sie Dir ein wenig heranbilden, und dagegen ist nichts einzuwenden. Aber sieh sie doch erst genau an, Du beleidigst ja ihre Natur!«

»Wie? Wodurch tu' ich das?« froog de Dokterin verwunnert.

»Derartige Redensarten und Schmeicheleien mußt Du ihr nicht in den Mund legen, die sind ihr zuwider und – mir auch«, sett he hinto. »Ich glaube wohl, daß sie mich ehrt, auch ein wenig lieb hat; das zeigt sie mir alle Tage durch freundliche Handreichung, Pflege und Zuvorkommenheit. Mir dies aber in blanken Worten ins Gesicht zu sagen, widersteht ihrer keuschen Seele. Maria ist eben eine echte nordische Veilchennatur: sie duftet in stillen Taten, in sanften Blicken und lieblichem Lächeln ihr Inneres aus, Worte sind ihr dazu viel zu leicht und seicht, viel zu wohlfeil.«

»Wie unartig, Männeken! So wirfst Du mich und meine schönen Verse hinter Dich?« Se strakel em mal mit eer fine Hand över sien witten Lucken.

He trock eer an sik ran un lach eer to. »Du büst mien lütt Lerch, de mi allens luut vörsingen mutt, wat se op 'n Harten hett! Aber nun geh' ihr nach, Du wirst sie wohl etwas verstört finden.«

Und so weer dat. Maria huuk in eer Kamer op 't Bett un ween. De lütt Tante lach un strakel un fichel eer wedder torecht un bröch eer denn na de Stuuv, un de ool gode Oom neem eren Kopp mal twischen sien beiden groten Hannen un see keen Woort.

Siet de Tiet müß Maria em oft de Zeitung vörlesen. He düüd eer de Fremdwöör un vertell eer veel över Land un Lüüd in de Fremm, geev eer ok gode Böker to 'n Lesen. O, dat weren glückliche Stunnen för Maria! He harr so 'n eenfache, truhartige Aart to fragen, to düden un to vertellen. Denn kenn se den groten swiegsamen Mann knapp wedder un weer verwunnert, wat he allens leert un beleevt harr. Ok neem he eer mal mit, wenn he arme Kranke besöken dee, besunners Kinner un junge Mäden. So seeg se veel Armoot un Noot; aver mennich Oog lüch hell op, wenn se in de Döör treed. »Ich werde kaum beachtet, wenn mein Assistent mit mir an die Krankenbetten kommt«, spaaß eer Oom. Un so weer dat würklich; mennich Kranke much in sien düstere Kamer noch nie so veel Leevlichkeit un Schöönheit seen hebben un glöben, Maria weer en hilligen Engel, de em Hölp bringen wull.

De Dokterin wull eer ok geern von butento en beetjen rutputzen. Se leet mal den Frisöör kamen, de schull eer dat Haar na de nieste Mood torecht maken. De Mann wunnerwark eerst lang över de groten Flechten, denn löös he eer op un wull nu darbi to sniden un to brennen. Darvun wull aver Maria afsluuts nix weten, se weer so bestimmt trüch, dat de Perückenmaker dat Spill verlopen müß. Do waar de lütte Tante aver ganz vertöörnt, schull eer ut un verklaag eer bi den Dokter. Dat holp nu ni veel, denn he see, Maria wüß beter, wat eer kleden dee, as se un de Frisöör.

»Dann mag sie auch Bauerntracht anlegen!« see de lütt Fru kortfarig. »Da vergeht einem ja die Lust, sie für die Gesellschaft zu bilden! Von Tanz- und Anstandsstunden will sie auch nichts wissen!«

De Dokter lach. »Das ist traurig!« sett aver eernst hinto: »Du machst Dir viele Sorge, kleine Frau, und weißt noch gar nicht, ob mein Bruder Dir 's dankt, wenn Du seine Tochter zu einer städtischen Dame umformst.«

»So!« reep se krötig. »Wie malt er sich denn ihre Zukunft aus?«

»Hm, de Buur maalt nie, hööchstens teert he mal sien Plank«, see he dröög.

»So ist's recht! Wenn ich mal andrer Meinung bin, dann Spott und Hohn! O es ist häßlich!« Damit leep se ut de Döör.

As Maria kort darop in sien Studeerstuuv keem, üm em de Post to bringen, see he to eer: »Gib Deiner Tante ein gut Wort, Kind, Du hast sie mit Deiner Weigerung erzürnt.«

Maria verschraak sik. »Muß ich denn diese schreckliche Frisur tragen?«

»Dumm Tüüch, Du büst un bliffst mien lütt Buurdeern!« He strakel eer mal över de weke Back.

De neegste Zeitung bröch al en Naricht, de den lütten Larm döden dee un allens vergeten leet.

In den Haben von Eckernföör weer de dänische Flott slaan, dat beste Schipp in Füür opgaan, en grote Fregatt laam schaten un namen, twe Dampers verjaagt, Admiral, Offizieers, Matrosen un Soldaten gefangen namen, un dat harrn en Handvoll Sleeswig-Holstener tostann brecht mit twe Batterien.

De ganze Stadt keem in Oproor un Opregung. Straten, Markt un Weertshüüs weren dickbrannig voll von Minschen; Gesang, Ropen un Lopen överall; över de Straten hungen Huus bi Huus de Fanen, jung un oolt, arm un riek – allens dörch'nanner, Lüüd, de sik garni kennen oder sünst knapp ansegen, geben sik de Hand, nücken un repen sik to oder fullen sik gar üm 'n Hals – de sünst so geruige Stadt schien ut Rand un Band.

Un so bald schull düsse Floot ni wedder sacken. De Dänen waarn över de Grenz jaagt, ut Kolding ruttrummelt, bi Gudsoe op 'n Draff bröcht, un de Bundstruppen störmen de Düppler Schanzen. Dat steil den Moot! Lüüd, de bet herto noch kenen rechten Globen harrn to de Saak, waarn warm un krall un grepen mit an. Vele nemen de Muskeet to Hand un stellen sik in Reeg un Glied, un all, wat noch dänsch weer, verkroop sik oder sleek still över de Grenz na Dänemark. Darför seilen von Süden her ganze Schoven von junge Lüüd in 't Land, allerlei Volk in Kittel, Snöörrock un Roothemd, de meisten Düütsche, aver ok mennicheen ut Österriek, Italien, England un Amerika – verwagen Volk, as 't schien, dat sik al mennich Storm üm de Oren weien laten harr. Se weren willkamen und waarn fründlich opnamen, bi dat grote Wark weer jede Arm to bruken.

In de Dagen gung Maria veel ut mit eren Oom un kreeg op de Aart veel to seen. Mal harr se sogar dat Glück, en ganz raren Vagel, den man bether in 't Noorn noch ni drapen harr, kennen to leren.

Se weer mit eren Oom dal gaan na de Elvstraat. Dat weer noch op 'n halben Vörmiddag, un de Straat weer voll von Arbeitslüüd in eren blauen Kittel, Schippers, Slachters un Fruuns mit Fisch- un Gröönkorf, voll von Handkaarn, Melk- un Frachtwagens. As se an en lütten Marktplatz twischen Straat un Haben kamen deen, stau sik dat Gewööl, so dat de Dokter Maria an den Arm neem un denn mit en fründlich Woort un ok sach mit 'n Ellbagen Platz maak för sik un sien lütt Daam. »Büst ok bang, lütt Deern?« froog he lies. Maria lach. »Garnich! Ik denk, Lüüd, de arbeidt, sünd ni slimm.«

Se sleken an de Hüüs hinlang na 'n Haben to, aver bald stunnen de Lüüd Kopp an Kopp, un dar weer ni vörwarts to kamen, nich en Schritt.

»Wat, sünd Se ok hier, Herr Dokter?« reep en dicke Fischfru, de eer beiden lerrigen Körv neffen sik staan harr. »Un denn bringt Se dat lütt fine Fräuln in so 'n Gelag?«

»Mien Fru hett uns afschickt, wi schullen uns mal na Se ümseen. Se kreit un zackereert hier op 't Markt rüm, un mien Fru sitt to Huus un luurt op de Fisch!«

»Spaaß, Dokter! ha ha ha!« Se lach mit 'n breden Mund. »Se hebbt jo eerst morgen Fischdag! Un denn bün ik jo still as en dode Goos. Nee, ik höör dar op den jungen Bengel...«

»Woneem?«

»Dar op de anner Siet – seet Se em ni handslaan dar op de Heernstonn? Is sach en Utlandschen, he sprickt en beetjen sunnerbar, aver de Wöör störrt em ut 'n Mund as dat Regenwater ut 'n Dackrönn – en lütten smucken Jung, Fräuln, wat?«

»Watt hett he denn op 'n Staken?« froog de Dokter.

»Kann 't ni recht verstaan! He snackt dar wat von en Republik, wi schüllt en Republik hebben.«

»Wat is dat för 'n Ding?«

»Ja...a, wenn Se dat ni kennt, ik weet dar nix von!«

»He will Gliekheit un Friheit, un allens schall opdeelt warrn«, see en lütten Schipper un tick an de Mütz. »De Welt is ut 'n Liem, Herr Dokter!«

»Sü dar, Koptein Brütt, sünd Se dat! Is de junge Minsch hier al meer west un hett Reden holen?«

»Nee, aver in Weertschaften köönt S' em all Daag hören. Dar hett he ok vertellt, dat he in Wien west is un dar op de Barrikaden sinen Mann staan hett. Mutt dar baben in Düütschland un Österriek böös utseen, wenn he waar seggt.«

»Un wat meent de Lüüd to sinen Snack, Koptein, höört se na em hin?«

»Enige ja, aver meistens gröne Jungs un Rümdrivers. Dar höört wat to, uns' Lüüd in Gang to setten, Herr Dokter, aver se laat sik geern wat vertellen, dat maakt Spaaß bi de sure Arbeit.«

»Koptein, köönt Se dar rankamen an den jungen Mann?«

»Hm, dat kann ik sach – wat denn?«

»De Keerl mag hungrig ween – gaan Se an em ran, un seen Se doch mal to, ob Se em ni von de Heernstonn rünner krigen köönt. Aver, Koptein, mit en lustigen Snack, Eer is de Kekelreem jo goot sneden!«

»Ha ha ha! man to, dat warrt en Spaaß!« lach de ool dicke Fischfru un seeg sik üm na den Dokter. De trock sik trüch in en optreppte Döör von en Huus, wo tofällig baben en Maler waan, den se besöken wullen; hier stunnen se hooch un kunnen den Marktplatz komodig överseen.

Wieldeß harr Koptein Brütt sik al dörch dat Gewööl arbeidt. För em weer 't en Klenigkeit, he weer bekannt an de ganze Elvkant un heel beleevt von wegen sien lustige Aart un drolligen Infäll. »Platz för Koptein Brütt!« un mit Lachen un Spaßen waar Baan maakt. He weer noch ni ganz dar, as he mit en Stimm, de sach al mennich Storm överschregen harr, den jungen Mann toreep: »O, nu swieg mal en Ogenblick still, lütt Fründ! Ik schall Di veelmal gröten von mien Trina – dat is mien leev Fru, schallst Du weten se meent, Du büst gresig hungrig, un hett Erbarm...«

Ha ha! wat is dat? repen Stimmen dartwischen.

Still! still doch!

»Mien Trina will Di en leckern bookweten Pannkoken backen mit Speekogen...«

Hurra! ha ha ha!

Wat schall so 'n Narrnkraam!

Still! ruig!

De junge Minsch keek sik bisterig üm un froog, wat dat bedüden dee. Twintig Kelen grölen togliek, lachen oder schimpen.

»Ich versteh in der Tat nicht!« see he half ärgerlich, »lassen Sie mich also fortfahren.«

»Nee nee, so höör mi doch an, lütt Jung! Kriggst en Glas Bottermelk darto! Kööm deit Di ni goot in Dinen Tostand, den drink ik ok sülben!« Darmit sprung he mit 'n Wuppdi op en Tonn rop un klopp den jungen Mann truhartig op de Schuller.

Hurra, Koptein Brütt! wat 'n Infall! jawoll, sinen Kööm drinkt he sülben – Brütt schall leben!

De junge Mann harr sik dat sach översetten un düden laten, denn op 'n mal kreeg he en ganz roden Kopp. »Was? Pfannkuchen? sind Sie verrückt?«

»Gott beware, Mann, ik nich! Aver so warr doch ni gliek dullerhaar! En bookweten Pannkoken is en godes Plaster för 'n Magen un en raar Mittel gegen Koppkrankheit – is 't ni so, Hinnerk?« reep he en Schipper to, de breetsporig neffen de Tonn stunn un beide Hannen in de Büxentasch schaben harr.

De Larm waar groot, un allens dräng neger an de Tonn ran.

»Schall ik Ju mal en Reed holen? Ik spreek as en Paster.«

Ja, Koptein, man to, man to!

»Denn giff mi mal Dien Doos, Hinnerk, aan en goden Prüntjer geit dat nich!«

He böög sik mal röver na sinen Naver, de em von sien Heernstonn angluup, as wull he em to Kopp, un tuschel em wat to; darbi wies he na de Strateneck. Wat he see, schien Indruck to maken, denn na en lütten Ogenblick weer de junge Mann weg, as weer he in de Tonn sackt.

»Nu mal dat Muul holen, Kinners, gröölt ni so, dat mien Trina mi hier ni wies warrt! Mien Trina is de beste Fru, de op de Elv swömmt, aver ik mutt eer ni vertöörnen; denn is se Koptein un mi bannig över, denn hollt se grote Wäsch, dat dat man so huult un brummt.«

Bravo!

»Wullt Du mal swigen! – Aver se hett ok eer leevliche Siet. Wenn se Sünndags en dennigen Swiensbraden to Füür hett, rükt de ganze Kasten; de Gören un Hinnerk un ik kiekt ut 'e Ogen as Knüllblomen un danzt as Mücken in de Sünn. Un sitt wi eerst darvör, denn leggt uns' Moder jeden na Gerechtigkeit en düchtigen Lappen op 'n Töller, un wi haut in, dat eer dat Hart wackelt vor Vergnögen.«

Tweernbüdel! rünner mit den Keerl!

»O, Hinnerk, lang mi den jungen Snösel mal her! Den dar mit sien grönen Haar un sien verschaten Gesicht!«

»Kann dar man ni hinkamen«, meen Hinnerk. »Mal en beetjen to Siet – so!« He klatter un sprung as en Katt över Dischen, Körv un Tonns un greep aan veel Omstänn den Bengel in den Rockkragen. »Nee, nee, mien Jung, utritschen is nich! Wat, Du wullt mi kratzen?« He schüdd em, dat em Hören un Seen vergung. »Vörsichtig, Koptein, dat he nich ut'nanner fallt!«

»Man her, ik will em woll seker verstaun.« He faat em bi 'n Arm un trock em op de Tonn. »Dar sittst Du nu un muckst Di nich! Un Ji«, reep he hindal, »paßt op, dat he nich utknipen deit!«

Versteit sik, Koptein!

»Un wenn Ji meer so 'n Wittfisch infangen köönt, man her darmit! – Also as ik segg: so maakt mien Trina, mien Koptein, dat an Boord, un wi kaamt darbi in Fleesch un sünd vergnöögt. Eben waar hier veel resonneert von Opdelen. Allens schull opdeelt warrn: Geld un Goot un Huus un Hoff, Tüüch un Steveln un Scho, Wust un Schinken, Rosien un Sirup un Plummen in 'n Laden, de Fisch, Appeln un Beeren in 'n Korf – her darmit, allens warrt opdeelt! Un denn kann dat Slampampen losgaan, alle Welt hett en vollen Trog. De Fliet kann sik üm den Baart wischen, de Fuulheit hett prächtige Daag! Nett, ni waar?« He keek sik mal üm. »Aver wo is de hoochdüütsche Bengel bleben, de uns hier sowat vörmaal – hest Du em ünner de Schört, lütt Deern?'

»Ik? Gott beware, Koptein! De is lang utritscht.« De Deern waar füürroot.

Ha ha ha!

»Is weglopen! Na, denn kann ik Di ni hölpen, lütt Jung, denn man in de Been, Du mußt vör 't Brett!« De junge Burß weer sik ni meer un seeg angstig üm sik. »En langen dünnen Spargel mit grönen Kopp – keen mag so'n Kruut? De is al lenterlaam un noch ni mal utwussen, is utmergelt as en Lutschbüdel, slapp un tantrig as en ool Tau, soor as en Koolstrunk, de fallt vör de Tiet af as en wormigen Appel!«

Verdori, wat en Schraffel!

»Ni waar, de müß in de Arfen plant warrn as Spöök för de Lünn! Kennt Ji em?«

Ja, is von St. Pauli, so 'n Rümdriver!

»Heff ik mi dacht! Wokeen hett em mal bi de Arbeit seen? Nüms? – Junge, Junge, wo büst Du flitig west!« He drei em mal rund üm. »Kiekt Ju em genau an, Kinners! Dat is dat Slag, de opdelen will! Rümströpen, nix doon, liderlich leben – so verbringt he den Dag un de Jaren! De anner, de uns dörch de Latten gaan is, weer en beetjen beter in Fleesch, seeg sogar ganz smuck ut, aver he weer von desülvige Raaß. Eerst hett sien Moder, en Weetfru, eer beetjen Geld hergeben, dat de Bengel wat leer, un nu dat all is, lett he eer sitten un Hungerpootjen sugen. He aver geit op Reisen un predigt von en Republik un von Opdelen; he will nu in jede Schöttel gripen un in jede Tasch langen. Nette Lüüd, ni waar? Bet herto hebbt wi nix höört von Opdelen, un so 'n Slag as düsse hier lunger un bedel un stool sik dörch, in 'n besten Fall heiraat he sik en flitige Persoon ran, de müß em dörchslepen, den Daugenix. Kennt Ji ni so 'n Lüüd? De Fru neit un snidert sik de Ogen ut un de Fingern toschannen oder se löppt sik mööd un krumm mit Kruut- un Fischkorf, un he rangelt in Keller un Kroog op 'n Stool un hett dat groot Woort – is 't ni so?«

Ja ja, Koptein!

»Verdori, vunabend kriggt mien Jochen en Jackvoll!« reep en deftige Fischfru.

»Sla em ni toschannen, sünst mußt den Dokter ok noch betalen! – Aver wat ik seggen wull: dat sünd de Lüüd, de nu rümgröölt, dat se opdelen wüllt! Ik wööl ok nich in Geld un heff noog to kreevsen, mien Tümp Gören groot to krigen, aver kaamt mi ni mit Opdelen! Ik will arbeiden un mien Broot verdenen, darbi blifft man en Keerl! Wenn aver mal opdeelt warrn schall, denn wiest mi eerst den rechten Koptein as mien Trina, de eer Saak versteit un nich eerst den besten Happen von den Swiensbraden afsnien deit för sik sülben!«

»Wat seggt Du dar von mi?« krei en helle Stimm. »Hollst Du hier Reden merrn op 'n Markt, schaamst Di nich, Jörn?«

Ha ha, dar is sien Trina! Hurra, de Koptein schall leben!

»Kinners, dat is slimm! Nu is de Pott ut, wenn ik nu noch en Woort segg, kommt mien Oolsch mit de Füürtang achter mi!« He sprung von de Tonn, un de junge Bengel witsch gau ünner en Disch dörch, dat he man weg keem.

De Dokter harr Maria al vörop schickt na baben, wo de Kranke waan; he tööv noch op Jörn Brütt, de op em to stüür, sien lütt kralle Fru an 'n Arm un en Swarm bi sik rüm.

»Bravo, Koptein, dat weer de echte Tungenslag!« De Dokter schüdd em de Hand.

Brütt smustergrien un spie mal ut. »Ja, Herr Dokter? Na, denn hett mien Fru sach nich unrecht, wenn se seggt, schaad weert 't, dat ik keen Paster waarn weer, ik kunn so to Harten spreken.«

»He lüggt all, wat he seggt, Dokter!« lach de lütt Fru.

»Maakt nix, wi hebbt em verstaan. – Wat maakt de Jung?«

»Ach, de fritt as en jungen Wulf un is al wedder so unbannig, dat ik em ni regeren kann.«

»Na, denn sünd mien Künst överflödig.«

»Ja, Herr Dokter, nu noch mien Tauenn as Nakuur...«

De Dokter lach un nück un steeg de olmige Saaltrepp rop. Baben funn he Maria bi de Kranke sitten, en Deern von 'n Jarer twintig, de aver al mal wedder opstaan weer. Dat seeg dar trurig un heel pover ut, un so müch de lütt Korf, den Maria mitbröcht harr, eer goot to paß kamen. De Kranke entschüllig sik, dat de Kamer noch ni torecht maakt weer, eer Vader harr so veel to doon – en Moder harr se ni meer, de weer al vör Jaren storben. As de Dokter höör, dat de Vader to Huus weer, leet he sik den Ruum beteken un gung röver na em. He müß sik ünner 't hoge hitte Panndack dörch allerhand Gerümpel winnen un keem denn in en lütt Kamer baben in Gevel, hier seet de Maler, en fledigen Mann mit dünne Haar un en grauen Zegenbaart.

»Wat, maalt Se ok Biller, Heylmann?«

De seeg tohööcht un wies en small Gesicht mit en eerdgeel Farv. »Ja, Herr Dokter, wat sik beden deit – ik verdeen, wo ik kann.« He lee den Pinsel vorsichtig op en Deckel von en ool Kist un wisch sik en Traan af, de an de Back dalsleek – oder weer 't en Sweetdroppen? Denn de lütt Gevelstuuv weer as en Backaben so warm. »Aver wenn Se dat nich övel nemen wüllt, so maal ik wider, dat hett Iel, Grawehl warrt gliek kamen.«

»Grawehl? Doch ni de Orgeldreier?«

»Ja, de lett all sien Biller bi mi maken, betaalt ok recht goot.«

»Wat gifft he denn för so 'n Bild?«

»Veertig Mark wull ik geern hebben. Dat Stück Linntüüch kost mi fiev Mark, un dar is veel Farv op un an föfftig grote un lütte Figuurn.« He böög sik en beetjen to Siet.

»Laten S' man, ik kann so ganz goot seen.«

De Maler harr recht, dar weer würklich veel Farv an wennt. Dat blaugröne Water mit de witten Kämm schull sach de Haben von Eckenföör ween, denn en groot Schipp floog in de Luft – allens fürige Gloot un Löchen bet baben in 'n Heben, merrn darin Holtstücken, Tonns, halve Minschen un Tauwark; darachter twe Dampers, de wegilen, to Siet en toschaten Segelschipp mit en witte Flagg. Vör seeg man den hellen Strand un en lütte Batteri mit de sleeswig-holsteensche Faan, half spoleert un voll von Minschen in grote Opregung oder ok bleek un blödig op 'n Grund.

»Ob woll en Schanz so gresig atsüüt na so 'n Slacht?«

»Weet nich, aver de armen Lüüd – ach Gott, Herr Dokter!« He sloog beide Hannen vör 't Gesicht.

»Wat hebbt Se, Mann?«

»Goden Dag!« reep en depe Baßstimm, un en swaren Foot tramp in de Döör. En Keerl stark as en Eekboom stunn dar un stell sik nu breet achter den Maler hin. »Hm! is 't nu klaar?« Darbi wööl sien Hand in den langen flusigen Baart. As he keen Antwoort kreeg, wenn he sik an den Dokter. »En smuck Bild, ni waar? Aver meer Bloot, Heylmann, meer Bloot!«

De Maler schüdd sik. »Mein Gott, noch meer Bloot?«

»Ik segg Di, Heylmann, meer Bloot! Dat maakt Indruck! Denn staat de Fruuns un lütten Deerns bi mi rüm un bruukt de Schört, un darbi langt se in de Tasch. En smuck Leed heff ik al«, vertell he den Dokter, »dat geit na de Melodie: ›In Mirtills zerfallner Hütte‹ – is doch de schöönste von alltosamen. Dar kommt sogar: ›Es stand auf Jütlands Auen‹ nich gegen.«

»Sünd Se krank, Heylmann?« froog de Dokter, de den Maler nich ut Oog laten harr.

He schüddkopp, neem aver de Hannen von 't Gesicht; denn geev he den Dokter en Breef.

»Dat is trurig! Sien Söön hett en Granaatsplitter in 'n Foot kregen, un de hett afnamen warrn mußt«, see de Doktor to Grawehl.

»Hm hm! Laat dat Bild man so, Heylmann, un schick mi dat, wenn 't dröög is. Hier sünd eerstmal twintig Mark, de annern twintig kriggst Du bald, ok sach en beetjen meer, wenn ik goot verdeen. Adüüs!« Darmit tramp he ut de Döör.

»Ni den Moot verleren, Mann! Ik reis doch mal röver na Eckernföör, un denn will ik Eren Söön opsöken. Wenn he man eerst transporteert warrn kann, neemt wi em hierher in 't Krankenhuus, un achterna warrt ok woll Raat.«

De Dokter weer allen Dank af un gung wedder röver na de Krankenkamer. In de Döör höör he al dat vergnöögte Lachen von de beiden jungen Mäden – Maria vertell von Koptein Brütt un sien resolute Trina.