Maren/Kapittel Fievuntwintig

De Schütter Jochen Haack keem trüch von sien Ümtuur dörch't Feldmark. He gung ni meer dweerfeld, sien Dagwark weer daan, un de brede Landstraat weer för sien möden Been doch komodiger as de plöögte Koppel oder de Stoppel. Dütmal harr he sinen Weg mal ganz ümsünst maakt; de meisten Kö weren nerrn in de Wischen, un Hannes Holm, de bi de Wartenbargen sien Kö höden dee, paß goot op, dat waar sach ni wedder glücken, em tofaten to krigen.

De Landstraat, wo Jochen gung, heeß »de Segen«. Wo de Naam herkamen dee, wüß nüms. Persepter meen, wiel to beide Siden von den Segen en besunners fruchtbare Grund weer, wo sogar Bonen un Weten en gode Aarn brechen; aver Lena Lopen see, de Straat heeß dar egentlich »de Zegen«, wiel se un Kasper Knees dar Verlööv harrn, eer Zegen to tüdern, de sik an 't saftige Gras un de velen Krüder pudeldick freten. Jochen Haack meen garnix, em weer 't enerlei, ob Segen oder Zegen; he gung dribens weg, luur aver af un an dörch den hogen Knick na de Deelbrüch dal, wo de Buurvaagt Detelt Rolff mit sien Schassöör mang de Röben drisel. Sü, dar stunn de Hund un gluup op een Placken, boomstill, den Steert stief achterut. Detelt streev neger ran – hrr! dar gungen se hooch – bums – bums! Een Hoon full gliek, en anner fluster noch över 'n Knick, denn full dat dal, jüst den Schütter för de Fööt.

»Dank ok, Buurvaagt! Du hest jowoll vondaag Dien Spandeerbüx an!« Sien runden Ogen segen darbi mal dat Volk Höner na, dat dweer över den Weg fegen dee, denn neem he dat Hoon op. »Hm! en olen tagen Haan is 't man, Detelt, kunnst mi en jungen darför intuschen!« grien he.

»Wat von baben kommt, is so recht, Jochen, dat warrt nich ümtuuscht«, meen de Buurvaagt, de en beetjen stief över 'n Wall un dörch den Hasselnknick klatter. »Wo sünd s' bleben?« He meen de Rabbhöner.

»In Kassen Mollt sien Lupinen, glööv ik. – Dar!« see Jochen, »dat Ding is punnig un maakt bina en Mann satt.«

»Den Vagel behollst Du – nix nix!« weer he af, as Jochen noch wat seggen wull. »Laat uns en beetjen an 'n Wall sitten gaan, will Di wat fragen.«

He gung in en Slupplock rin, drei üm de Eck un smeet sik an 'n Wall. »Oha, bün so stief as en ool Ko! Dat is nu de drüdde Dag.«

»Woveel Höner hest al?« froog Jochen.

»Dreuntwintig un ok en Snipp.«

»So 'n Snipp schall wunnerschöön smecken.« Jochen slook mal dröög dal.

»Büst en Leckerteev – dar!« He brook en Botterbroot, dat he ut de Jagdtasch trocken harr, merrn dörch un geev Jochen sien Deel. »En Haas kriggt man knapp to seen – is man goot, dat de meisten keen Höner drapen köönt, sünst knallen se allens weg, wat Leben hett.«

»Dat weet Gott! Is en Elend, dat jagen kann, de Lust hett! Du büst vondaag de föffte Jäger, de mi bemött is. De Snider harr dar 'n Hasen belopen op de Lüttmoordelen. Pardon warrt ni geben, un wenn 't de letzt is in 't Feldmark. De arm Kreatuur markt ok, dat Krieg is; wenn dat man eerst en Enn hett, allens is ut Rand un Band.«

»In Dörp geit ok wedder wat üm, Jochen, weetst Du wat darvon?«

»Wat schull ik nich!« grien Jochen. »Du meenst de Larm mit de Suhrndeerns.«

De Buurvaagt nück. »Wat is 't denn?« He geev em sinen lütten Buddel, un Jochen neem eerst en Sluck.

»Verdori, wat hest dar in? Dat smeckt jo bitter, Kööm is 't nich!« reep he un vertrock den breden Mund.

»Swarten Kaffi, Kööm bringt den Jäger op 'n Hund. Aver Du wullst vertellen.«

»Ja ja, dat speelt al veertein Daag – is Elsbe ni bi Di west?«

»Nee, – ja doch, hett mi aver ni drapen.«

»Dat fung darmit an, dat abends bi 't Tobettgaan en Dacklünn op 'n mal in 't lütt Luftfinster rinflüggt un Elsbe dat Licht utflustert. Schreck un Larm sünd jo sach groot west, de dre Wiver hebbt de ganze Nacht keen Oog todaan, as se seggt, un as se morgens opstaat, hangt vör eer Kamerfinster Kassen Mollt sien groot grise Kater in den Linnboom. Elsbe schimp un schüüm un harr sik bina mit eren olen Fründ Kassen darüm vertöörnt.«

»Harr de dat denn daan?«

»Beware nee! Warrt doch ni sien een Katt ophangen, de em de Müüs langt, un de anner vertöörnen, de he so veel strakeln deit! – En paar Daag weer 't still, denn hören se nachts üm Klock twölf in Huus lüden. Dat weer en Toon as von en grote Koklock, aver dump, as keem he wiet von baben oder ut de Eer. Ik heff den Toon ok höört, un mi düch, de Klock kunn woll op 'n Böön hangen, aver as ik güstern bi Dag naseen dee, kunn ik narms wat finnen, nich op un nich ünner 't Dack, un dochen hett dat verleden Nacht wedder lüüdt. De Wiver sünd rein unklook un half krank; se wüllt ut 't Huus rut un hier ganz weg, blot Elsbe will noch nich. Aver se schall woll möör warrn! De Jungs hebbt eer op 'n Strich un singt eer en Rimelrei na, dat anners klingt as Moder eer Wegenleed.«

»Wat singt de Jungs?« froog Rolff opmarksam.

Jochen beet sik en Enn von sinen Rolltobak af un schoov dat mit de Tung achter de Kusen. »Kann den olen Kraam ni beholen. Aver schöön is 't nich, wat se achter eer her gröölt – Kassen Mollt is dar ok mit in.«

»Jochen, dat geit nich an, dat schall un mutt vörbi ween! Wat sünd dat för Jungs?«

»Hm, Detelt, Dien is dar twischen un Hannes Holm, dat sünd woll de slimmsten.«

»Mien Jung...? Denn schall em doch de Deubel...«

»Nu nu, Detelt, wi beiden leten as Jungs ok nix anbrennen in Dörp! Wi köönt sach de Gören dat Muul stoppen, aver de Blaam un Larm blifft, solang Elsbe Suhr hier huseren deit. Ik dach, Paul Struck schull eer kureert hebben, aver de is ni beet to krigen! Siet de Tiet hett sik dat Wiefstück noch meer mit Kassen Mollt anfründt, un sien arm Fru hett nu keen gode Stunn meer. Dat Postüür mutt ut 't Dörp rut op jeden Fall! Dar is nagraad jo keen Minsch meer in Ilenbeck, den se nix anhecht; de sik ni mit eer anfrünnen will, den hangt se en Lack an, un darbi so 'n gemeen Minsch, dat...«

»Waar Dien Tung, Jochen! Du schallst oppassen, dat de Lüüd in Freden wanen köönt, ok Elsbe un Eersgliken; wenn Matties Suhr sowat höört...«

»Matties hett sien Swestern den Koop opseggt; wenn se nich uttrecken wüllt, will he de Kaat verköpen, denn mööt se rut.«

»Hm!« brumm de Buurvaagt.

»Wenn Du darto raden kunnst, dat wi eer los warrt, denn waarst Du Di den Dank von 't ganze Dörp verdenen, Detelt«, see Jochen lurig.

»Still, dat weet ik nich antofangen! Is mi jo ganz willkaam, wenn düsse Wiver mientwegen na 'n Blocksbarg seilt, aver de Kinner stramm in Tögel holen, Jochen, un den Baart holen! – Wokeen schull dar nachts togang ween?«

»Keen Anung!« grien Jochen un kneep so 'n beetjen mit de Ogen, »de Rackers waart sik – ik glööv knapp, dat ik wat rutkrieg.«

»So 'n Spillwark! Na, do, wat Du kannst, Jochen!« Darmit stunn de Buurvaagt op un sprung över den neegsten Wall. »Will noch mal na de Lupinen.«

Jochen grien em na, un sien Ogen leten as twe Knooplöcker. »Do, wat Du kannst? Nee, do, wat Du wullt, wullst Du seggen – ja, ik versta Di, Detelt!« Denn strev he na Dörp to. –

Harr Jochen sik verseen, oder harr de Hund keen Nees? De Rabbhöner weren in de Lupinen ni to finnen. Na en Viertelstunn Söken hung Detelt Rolff de Flint över de Schuller un gung langsam üm Kassen Mollt sien Gewees rüm na den hollen Stigg to, de twischen de Hööv von Mollt un Suhr sik na den Buurknüll wunn. De Habökenknick op de een un de Doornknick op de anner Siet weren hooch un dicht: de dar hindärchluren wull, müß all stillstaan un sik en Kieklock söken, un dar dörchtokrupen, harr sogar Hannes Holm Arbeit maakt.

De Buurvaagt seeg stief vör de Fööt un weer sach deep in Gedanken. As de Stigg sik kort ümböög na den Buurknüll to, stunn op 'n mal Elsbe Suhr vör em; he verfeer sik un stunn mit 'n Ruck still.

Elsbe lach lies op. »Du driggst meer Gedanken as Höner – go'n Dag!«

»Wat wullt Du?« froog he bina basch.

»So grööl doch ni so! Kann ik hier ni gaan? Stigg un Straat sünd mi doch noch ni verbaden! Aver üm de Waarheit to seggen: ik seeg Di kamen un heff op Di luurt – müch Di wat seggen, aver ünner veer Ogen.«

»Denn komm na mien Huus, düt Flach gefällt mi nicht« Darmit gung he mit grote Schritten wider, aan eer antoseen.

De grauen Ogen lüchen op un sprungen em na as twe Wülf: »Nich, Detelt?« reep se halfluut; »düt Flach Di toweddern? Hier hest mi mal veel Sööts vertellt, aver dat weer in Düstern un is lang her, ha ha!«

He höör dat woll nich, denn he gung dribens wider na sien Huus to, dat op de anner Siet von den Buurknüll liegen dee.

Bartel keem em in 'e Mööt un froog al in de Feern, wat he schaten harr. De Jung trock de Klöör, as he dat bramstige Gesicht seeg von sinen Vader un weer ganz benaut, as de see, he schull mitkamen na de Stuuv.

»Na, kommst Du, Detelt?« see sien Fru, de mit eren Strickstrümp an 't Finster seet. »Sü, wat en Barg Höner!« reep se noch, aver eer brunen Ogen sprungen angstig von Vader op Söön.

»Laat uns en Ogenblick alleen!« see Detelt, hung Geweer un Jagdtasch an 't Paneel un smeet de Mütz op de Laad. En Schadden trock över eer Gesicht, aver se kenn eren Mann un sweeg. Bartel schuul mit feverige Ogen na eer rop, un se seeg em mal warm un barmhartig an – noch en Sünnstraal vör 't Gewitter, denn stunn he alleen vör sinen Vader, de sik in en Stool smeten harr.

»Komm neger ran!«

De Jung treed vör un aten mal hooch op.

»Hest Du ok dat Leed achter Elsbe Suhr hersungen?«

»Ja, Vader.«

»Denn rut darmit wat is 't vör 'n Leed!«

Bartel waar hitt un koolt un hoß mal, kreeg aver keen Woort rut.

»Vörwarts, Bartel, ik will 't weten!«

De Noot weer groot; wenn de Vader wat weten wull, weer 't gefeerlich, still to swigen. Denn holp dat nich, Hals müß he geben! Mit Stöltern un Stamern keem denn allens rut, allens ünner den Vader sien düstern Ogen, de em ni los leten.

»Is 't dat all?« froog de Vader, de en ganz brunen Kopp kregen harr.

»Ja!« see de Jung lies.

Dat weer en häßlich Leed, häßlich al för ole Oren, garstig för en Kinnermund. Ob de Jung dat woll verstunn?

»Wo hest dat her? Hest Du düssen Rimelrei maakt?«

»Nee, nee, Vader!«

»Wokeen denn? Hannes Holm?«

»Nee, de ok nich.«

»Weetst Du denn garnich, wokeen dat maakt hett?«

»Nee, dat weet ik ni gewiß.«

»Wat meenst Du denn?« froog de Vader.

De Jung waar hittelig. »Ik weet dat ni gewiß!«

»Denn swieg still, dat 's beter! Woneem hebbt Ji dat sungen?«

»Wenn Elsbe Suhr lang de Straat gung, ok in Düstern achter 't Finster.« De Jung keek den Vader bang an.

»In Düstern? Wosaken keemst Du denn na buten? Du geist jo al üm Klock negen to Bett?«

Bartel aten luut, sweeg aver.

»Na?«

»Ik kroop ut 't Kamerfinster.«

»Donnerwetter!« Dat dröön as en Bullern. De Vader gung in de Eck, wo sien Geweer hung, neem de Hunnpietsch von de Wand un lee se vör sik op 'n Disch. Den Jung schoot dat Bloot över Steern un Hals.

»Nu segg mi mal, wat hebbt Ji darut? Hett Elsbe Suhr Ju wat daan?«

»Ja – nee, uns nich, eerst nich!« reep Bartel iverig, as wenn he Babenwater kreeg. »Aver se hett ganz wat Asiges seggt von Madam, von Maren...«

»Wat is dat denn?«

»Se weer en ool Teef, hett se seggt, un veel meer! Un denn hett se von Paul Struck seggt, he weer översnappt un koppkrank, un Hannes sien Grootmoder weer kindsch...«

»Dat sünd Lögen un is häßlich, aver wat geit Di dat an? Hett se Di wat daan?«

»Ja! Se hett Di schimpt...«

»Man rut darmit, wat see se denn?«

»Ik mag dat garni seggen! Dat Aas!« De Jung weer as mit Bloot övergaten.

»Un ik kann mi ni sülben verdeffenderen, meenst Du?«

Bartel sweeg.

»Wat hett se denn von Di seggt?«

»Ik un Hannes weren de gröttsten Slüngels von Ilenbeck!«

»So! Ik glööv, dat is ni wiet von de Waarheit. Un wokeen hett Di düt all vertellt, hest Du dat von Elsbe Suhr sülben?«

»Nee, nich all. Klas Lamack un Cillja Fram hebbt mi dat seggt, se hebbt dat von Lena Lopen höört.«

»Un darop hin stiggst Du bi Nachttiden ut Finster un singst liderliche Leder?« He greep na de Hunnpietsch.

»Ni mit de Hunnpietsch, Vader!« bedel de Jung un heel em de Hand, »sla mi mit 'n Stock, ni mit 'e Hunnpietsch!«

De Vader smeet de Pietsch op 'n Disch, em mucht 't woll sülben toweddern ween. »Ga, un haal en Stock!« He keer sik rasch üm na 't Finster.

De düstern Ogen stunnen in Dau, sien Hannen bevern lies. He sloog sinen Jung ungeern, he wüß de Tiet nich, wo he em slaan harr. Un nu harr he em as en Hund prügeln wullt? Un worüm? Wiel he nix op sinen Vader kamen laten wull, den en giftig Wief schimpt harr! Un wat harr Elsbe von em seggt? De Jung kunn 't nich över de Tung bringen, dat müß in sien Ogen doch garto häßlich ween. Harr Elsbe wat vertellt ut sien Raasjaren, wo se sülben ok mitspeel? Schaam kenn se ni meer, se weer kumpabel... Lena Lopen harr dat vertellt – na, wat dörch den Mund gung, waar unrein, un wenn 't klares Bornwater weer! Un nu wull he sinen truen Jung dörchtageln, de sinen goden Naam...

De Döör gung, Bartel stunn wedder dar un heel em en Stock hin, den he ut 'n Knick sneden harr, en schiren Hasseln, woll so dick un en Handbreet länger as en Laadstock. He schuul em von ünnen op scholu an, wenen dee he ni meer.

»Dat 's en eerlichen Stock, mien Jung!« see de Vader mit en geruigen Ton un sloog mal darmit huit! dörch de Luft, dat Bartel hitt un koolt waar. »Nu will ik Di mal wat seggen. De Lex, de ik Di todacht harr, is Di dütmal schenkt, aver ünner een Beding: Du lettst Elsbe Suhr tofreden, de Singsang is vörbi, un Du kommst mi darför op, dat ok de annern Gören den Mund hoolt, höörst Du!«

»Ja, aver Elsbe Suhr schall...«

»Is dat vörbi oder nich?«

»Ja!« see de Jung.

»Wokeen hett mitsungen?«

»Ik heff verspraken, nüms to verraden, Vader!« Bartel seeg em angstig an.

»Goot, wat Du verspraken hest, magst Du holen. Aver nu segg to de annern, dat jede Jung, de noch mal düt garstige Leed singen deit, en Jackvoll kriggt, as em sünst noch ni baden is, darför wull ik opkamen. Un nu ga un bring eer den Bescheed!«

Bartel gluup noch mal mit grote Ogen den Vader an, denn witsch he rut. De Vader, de an 't Finster stunn, seeg em ut de Huusdöör kamen, över 'n Hoffplatz na 'n Buurknüll springen un mit grote Schritten links stüren, sach na den Segen un de Wartenbargen to, wo Hannes Holm sien Kö hödd. Weer doch en smucken, strevigen Bengel, sien Bartel, müß he denken. Un dat he sien Kameraden ni verraden wull, gefull em, en Klafferkatt warrt sien Daag keen Keerl, op den Verlaat is. Un dochen kunn Detelt Rolff to en rechte Freud över sinen Jung ni kamen. Ümmer wedder müß he fragen, wat Elsbe Suhr un Lena Lopen von em seggt harrn. Jawoll, he weer as jung Bengel recht welig, unbannig un lichtfarig, dat kunn he ni striden, un mennich Deern weer em wiet in 'e Mööt kamen. Elsbe Suhr babenan. Schull em dat nu as en Gespenst nasliken un sien Kinner verschrecken un em fremd maken?

»Schallst Dank hebben, Detelt, dat Du Bartel ni slaan hest«, see op 'n mal en lise Stimm an sien Oor.

»Du, Anna, wo kommst Du her?«

»Du weetst, ik luur sünst nich an de Döör, aver ik harr so 'n Angst!« Se hung sik an sinen Arm. »He kickt na Di rop, as na sinen Herrgott, över Di steit keen Mann un wenn 't de König weer – en Slag von Dien Hand deit em doppelt wee. Mußt em ni meer slaan, he is jo sünst en goden Jung!«

»Dat is he, aver wi mööt oppassen! Denk an dat häßliche Leed un dat he nachts ut 't Finster stegen is! Dar mutt man jo angst un bang warrn! Weetst Du, wat Elsbe Suhr op mi seggt hett?«

»Woto wullt Du dat weten? Elsbe Suhr seggt veel, wat se ni verantworten kann«, meen Anna sachtmödig. »Weet garnich, wo 't mööglich is, dat en Minsch sik so ümdrein kann. Wat weer Elsbe so mit achtein, twintig Jaren för 'n smucke Deern, vergnöögt un spaßig un beleevt bi Lütt un Groot! De jungen Burßen lepen eer na, bi Danz un Gelag drei sik allens üm Elsbe; wi annern kunnen naharken, wenn se inföör, se weer Königin, ok wenn se bi 't Aarnbeer ni den Kranz droog. Dat Glück hett se sach ni verdregen kunnt, dat maak eer dummerig, duun un nüsselig, so keem se op 'n ganz verkeerten Weg. Wenn se doch man den olen goden Jörn Dammann in Bistörp heiraat harr, de rein sunnerbar waar üm eer! Aver nee, se glööv, noch harr se an jeden Finger en Brüdigam, wenn se wull. As aver de Jaren lepen un se nu geern tolangt harr, waar se wies, dat een na 'n annern eer wegslippen dee, heiraten wull eer nu nüms meer. Do waar Elsbe anners, to 'n bang warrn anners. Antoseen, wenn en Roos still vergaan deit, is trurig un rüürsam; aver bi Elsbe hett düt Gefööl en häßlichen Bismack – se is to beduren!«

»Dar hest Du recht in. Aver woto seggst Du mi dat? Ik kenn Elsbe beter as Du, heff jo sülben en Tietlang bi eer rümhummelt; dat weetst Du, ik heff Di dat vör de Hochtiet all vertellt. Ik höör Di gaan, Anna, Du geist in en widen Bagen üm mien Fraag rüm – wat hest Du darut?«

»Hm! Detelt, dat kann Di jo enerlei ween, wat Elsbe seggen deit, Du weetst jo, dat ik...«

»Du glöövst dat nich, aver anner Lüüd, un dat mutt mi verdreten, al üm mien Kinner. Also rut darmit!«

»Ik will Di dat jo seggen, aver Du schallst mi ni bang maken, Detelt, mit...«

»Ach, Doorheit! Mit Gewalt lett sik hier nix utrichten, dat weet ik ok.«

»Elsbe hett seggt, dat Du op en Aart bi Maren ut un in löppst as Kassen Mollt bi eer – versteist Du? Se is jo en gemeen Minsch, de ni geern alleen is, Maren schall eer Sellschop doon. Denk Di: den Schoolmeister hett se ok nöömt, Hinnerk Pahl un sogar Neels Kiwitt – is en häßlich Fruunsminsch! Se glöövt dat sach sülben nich, wat se seggt, meent Ju ok sach nich, aver se bruukt Mannslüüd, üm Maren ünner de Fööt to krigen. Se weer Maren gramm von Anfang an, aver siet den Abend, as Paul Struck eer ümbringen wull, is se rein unklook; wenn Maren man nöömt warrt, seggt se all, wat se will, un smitt eer allens na, wat se opgripen kann.«

»Na, un de Lüüd, wat seggt de?«

»All as de Lüüd sünd, Detelt. Uter Elsbe wüß ik nüms in Dörp, de se vertöörnt hett, aver ünner uns Fruuns hett Maren wenig Frünn. Se is uns alltosamen wiet över, un dat weckt den Neid, de hier in Dörp leidergotts överall rümsliken deit. De Lüüd glöövt den Snack von Elsbe alltosamen nich, aver vele höört em an un dreegt em wider, he is na eren Smack oder kommt eer topaß, Maren mutt duukt warrn, eer waßt de Kamm garto hooch. Ik heff den Spaaß hatt, düsse Wiver mal op 'n Dutt to seen in Maren eer Huus – Du weetst jo, verleden Dönnerdag. Stuuv un Veranda – allens seet voll, un blot Elsbe Suhr un eer Anhang weer ni dar. De Bolten waar op in en swart Wollkleed un en slowitte Schört, un seeg in eer Truer finer ut as mennich Buurfru. Ik seet twischen Maren un Doortjn Holm un so, dat ik allens nett överseen kunn. Eerst weer 't noch en beetjen still – Hunnen mööt sik eerst berüken un Fruunslüüd eerst bekiken, wenn se sik bemöten doot. Noch sproken se lies un winken mit de Ogen. Aver Maren dee, as wenn se dat garni mark, weer luter Sünnschien, un as de kralle Kaffi un de rusche Krinthenstuten man eerst eer Wirkung deen, waarn de Tungen lebennig un allens luuk un luut, dat man sien egen Woort ni hören kunn. Denn gungen wi mal dörch Huus un Gaarn. In Köök, Spieskamer un Keller allens püük un sauber, frisch un luftig, de Gaarn heegt un pleegt, as harr se en Garner, de wider nix to doon hett. »Du kannst jowoll hexen!« reep Geschen Voß, de sünst ümmer wat findt un to makeln hett; »ik heff minen Kraam ok ünner Ogen, will ik menen, aver dar kann 'k ni gegen!«

»Ik waar dat ok ni so hebben könen, wenn ik en Tümp Kinner harr as Du, Geschen«, see Maren fründlich, un denn lööv se de Bolten, de eer den Gaarn in Ordnung holen müß. Se hett ümmer en kloke, paßliche Antwoort, un allens is so klaar un rund, wat se seggt. Matties Suhr sien Trina maak mal wedder allerlei Tüünkram, aver Maren wüß dat ümmer so to drein, dat dar en ganz vernünftigen Snack ut waar, so dat Trina mitto ganz verbaast sik ümkeek, as verwunner se sik över eer egen Klookheit. Nee, Maren is en staatsche Fru na buten un na binnen! Un Elsbe Suhr will eer sowat naseggen! Anner Mannslüüd schullen Maren mal verkeert kamen un anspreken, de waarn wat beleben! Nee, darför hebbt Fruuns scharpe Ogen un en finen Rüker, Maren kunn uns mit all eer Klookheit nix wiesmaken, wenn se weer, as Elsbe waar hebben will. Aver mi is seggt waarn, dat se nu son häßliche Geschäfte maakt mit Geld, as Paul fröer daan hett – hest Du darvon höört?«

»Maren hett den Slötel to de Kaß un is en goden Huusholer, as sik dat höört, Anna, dat anner is ni waar. Leet Paul sik den Dag seen?«

»Ja, meermal, he drunk sogar en Taß Kaffi mit uns un leet sik den Stuten goot smecken. Aver Maren wüß em ümmer wedder op en lise Aart an de Arbeit to bringen. He is jowoll ganz un gar ünner 'n Töffel, meenst Du nich ok?«

»Paul is dar, wo he hinhöört. – Aver wat is dat?« froog he op 'n mal rasch, »de ganze Buurknüll voll Lüüd... un is dat ni Matties Suhr, de dar anlopen kommt?« He gung mit grote Schritten na Deel, Anna streev achterher. Matties stunn al in de Döör un reep: »Komm gau, Detelt; Wiebn Mollt is eben ut de Leemkuul trocken...«

»Doot?«

»Doot! Un Kassen wüllt s' an den Kragen.«

»Du grundgode Gott, wat is 't en Welt! Detelt, schick mi den Jung, wenn Du em süst!« reep se eren Mann na, de mit Matties al ut 't Doorlock störten dee.