Mi zrudno bě a styskno tak
Mi zrudno bě a styskno tak,
zo přejach sebi - wumrěć.
So wijach w płaču jako ptak,
hdyž w kreji njem´že domrěć.
Ow, hruby wosud, hrózbna hra,
kiž so tu ze mnu stawa.
Krej wobdawa mje, luta ćma
a smjertna, rowna trawa.
Mje njehnuje wjac lěsny hron
a ptačkow fifolenje,
a zda so mi, kaž ból a ston
mi Bóh dał za žiwjenje.
Tuž žiwjenje mi ćeža je
a wostudła, zła hrajka.
A Božo, praj, hač budźe drje
tež wěčnosć moja tajka?
Hač stajna ból tež budźe tam
a lute žałosćenje?
Ach, Božo, potom zakliwam
ja swoje porodźenje.
A potom skazaj smjerć tež mi,
zo by mje změrowała,
a měr dar mi na kěrchowi,
hdźež dawno mysl mi hrała!
- Author: Jakub Lorenc-Zalěski (public domain)
- Source: Česko-lužický věstník 1/2000 http://stare.luzice.cz/clv/2000/01.htm