Minschen bi Hamborg rüm/As ik toerst richtige Hambörger seeg

Dat is lang' her, all öwer föftig Jahr. De Isenbahn von Hamborg nah Lübeck würr all but, awer se löp noch nich. Dorüm mutt dit Stück ok vöran stahn.

Wi harrn in uns' lüttes Dörp en lütten Buern, de heet Jürs. He harr man dree Köh. Awer de Lüd säden, he harr öwer teindusend Mark Geld op den Hövstohl, un wiel he uterdem heel neerig weer, kunn he liekers gemacklich leben.

He harr en wunnerschönen Gaarn, wo de Nachtfrost nich ankamen kunn. Dorüm harr he veertein Dag eher junge Kantüffeln as annere Lüd. Sin Sößweekenskantüffeln güng' em öwer alles. As ik rieklich tein Jahr old weer, frög he mi, ob ik mit em nah'n Hagen gahn wull. He schull dar veertig Pund Kantüffeln henbringen. Ik weer en löpschen, flinken Jung un freu mi as 'n Stint, as min Mudder ehr Jawort gev. Dat weer an'n achtteinsten Juni. Ganz fröh güngen wi los. Nahwer Jürs harr de Kantüffeln erst morgens utkreegen; denn se müssen ganz frisch sien.

He pack sik twee Hangelkörv vull, hak sik en Dracht öwer de Nack, so dat up jede Sied en Korf mit föftein Pund hüng'. Ik kreeg tein Pund in en witten linnen Quersack, dat mi fiev Pund vör un fiev Pund achter bummeln. Wenn se mi to swor würrn, kunn ik se je up de anner Schuller nehmen. De Kantüffeln weern as Eier in Hackels inpackt, dat se sik nich stöten kunn' un ansehnlich bleeven.

As wi en ganze Stunn' marschiert harrn, weern wi in Ahrensborg, un von dar harrn wi noch en lütte Halvstunn' bet nah'n Hagen.

In'n Hagen stünn' damals noch en grotes Försterhus, dat togliek en Weertshus weer. Dar keemen egentlich blot Hambörger, de en paar Stunn' Sünnschien un Waldduft geneeten wulln.

Hüt schulln veele Hambörger Herrn kamen, twintig oder mehr Wagens vull.

Hüt weer en groten Fierdag för de olen Hamborger Herrn. Se wulln hier in'n Hagen de Slacht bi Waterloo fiern.

Nahwer Jürs frög mi, ob ik all mal wat von de Slacht bi Waterloo hört harr.

Ik müß mi erst besinn'. Denn awer kunn ik mit Ja antworten. Ik harr sogar en Bild darvon. Dat harrn mi de preußschen Soldaten, as se vör twee Jahr bi uns in Quarteer leegen, geben. In de Slacht bi Waterloo harr Blücher un – i wie heet de anner man noch? wie heet dat Dörp man noch, wo Nahwer Hack Jäger worrn is?

Wellingsbüttel!

Na je, richtig, Wellington heet he, – wo Blücher un Wellington Napoleon slagen harrn.

De Sünn' schien so schön. De hogen Böken blinkern so grön. De Bokfinken flögen, de Spreen harrn dat so hild. Un dar eben in't Holt dröhn dat, as wenn man en Knüttelsticken up de Dischkant snarren lett. Dat weer en Specht.

Ik wull grad en beten neeger rangahn un em in't Handwark kieken, da keem de erste Wagen angerullt. De Förster, de ole Herr Schadendörp löp rut un mök sülben den Wagenslag von den groten Kaleschenwagen apen.

So'n Wagen harr ik noch nümmer sehn. So'n Peer gev't in uns' Dörp nich. De Kutscher seeg ut as en Offzier ut de Slacht bi Waterloo. Gegen den fülln de beiden olen Herrn, de nu utsteegen, förmlich weg. De eene ole Herr harr en glattes Gesicht. He harr Ähnlichkeit mit min' Großvadder. Awer he weer doch woll noch öller; denn he müß sik an en dicken Stock stütten. De annere Herr harr up jede Sied von dat Kinn en witten Bort. So'n Bort harr ik ok noch nümmer sehn. Beide harrn en hogen Hot up den Kopp, de een en swarten blanken, de anner en hellen griesen.

Nu keemen ümmer mehr Wagen, un ümmer ole Herrn steegen dar ut, so dat ik binah glövt harr, alle Hambörger weern old, wenn nich mennigmal en jungen Herrn, de awer meistens as Krückstock von en olen deen, oder en Dam dar mank west weer.

Un luter swarte un griese Höt keemen dar to Platz, un ik wull grad faststelln, ob de griese Hot ümmer to en griesen Bort un de swarte Hot to en glattes Gesicht hör oder umgekehrt, da keem en groten Wagen mit'n Verdeck an, dar seeten luter Muskanten in. De blasen so kräftig up ehr Tuthörner un Trompeten, dat von Spreen un Bokfinken, Droßeln un sogar von den Specht sin Timmern nix mehr to hörn weer. Dat weer rein, as wenn ik in de Märkenwelt ringeraden weer.

De ganze Platz vör dat Hus würr vull, un ik wüß nich, ob ik dar blieven oder utkniepen schull.

Da frög mi een von de Herrn, ob ik hier to Hus weer un Bescheed wüß, ob ik em de Ruinen von de ole Borg Hagen, deeper in't Holt rin, wiesen kunn.

Nee, dat kunn ik mit'n besten Willen nich. Awer dar weer en grötern Jung, de dar as Putzleputz rümleep, de kunn dat. Un so güng' ik denn ok mit, un toletz fünn' wi achter in't Holt grote Steen, de all mit Muß bewossen weern. Dar hett de ole Herr lang' an rümkeeken, kratzt un utmeeten mit sin' Handstock, un da güng' ik eben so klok, as ik kamen weer, wedder achteran.

As wi nah dat Weertshus torügg keemen, schull dat Eeten losgahn. Ik harr liebensgern sehn, wie Jürs sin langen Fröhkantüffeln von de Hambörger eeten würrn; awer ik dörv je nich rin in den Saal. Toletz awer bün ik doch rinkamen, as Jürs mi mit rinnehm un bi sik achter en lütten Disch henstell'. He harr nämlich mit den groten Kaffeeketel to dohn, den de lütten Kökschen nich böhrn kunn'. Up den annern Enn' von den Saal seeten de Muskanten un speeln Leeder un Märsche: »Du Schwert an meiner Linken«, »Lützows wilde Jagd«, »Vater, ich rufe dich«. Veele kenn' ik darvon. Aff un an, wenn en Stück ut weer, klopp een von de olen Herrn an't Glas, un denn höll he en Red, so fierlich, dat welke dat Taschendok bruken müssen, wenn en Nam nennt würr. Veel hev ik dar nich von verstahn, un besonners weer mi dat verwunnerlich, wenn an't Enn' von en Red en Nam nennt würr, un se denn all anstörrn un dreemal Hoch reepen. Uns' Scholmeister kunn ok god reden, un de Herr Paster up de Kanzel kunn dat binah en ganze Stunn' utholen; awer de Tohörers harrn nix mittosnacken un von »Hoch!« hev ik nümmer wat hört.

Toletz weer dat in'n Saal ut. Ik kreeg ok en Taß Kaffee un fiev Stücken Koken, un da möken Jürs un ik uns wedder up de Söcken.

De Hambörger wulln ok woll bilütten wedder afftrecken; denn ik seeg man, dat de een Herr Schadendörp de Hand geev, un hör dat he säd: Also wenn wi levt un gesund sünd, leewe Herr Schadendörp, dann seht wi uns an'n achteinten Oktober wedder.

As wi wedder ünnerwegs weern, frög ik Nahwer Jürs, ob he wüß, wat an'n achteinsten Oktober los weer.

»Ja,« sad he un smustergrien, »dat weet ik. Eenige Dag vörher ward de Timmerhörner Diek fischt, un denn wüllt se in'n Hagen Karpen eeten. Denn gah ik wedder hen un leever Gravensteiner Appeln un Speckbeeren, un wenn Ji mi de garnich anrögt, denn kannst du wedder mitgahn.«