Minschen bi Hamborg rüm/De Alsterfischers

De Klock slög twölv. Dat weer en warme Augustnacht. Dat Gewitter harr sik nah Nordosten vertrocken. Ok de Regen weer binah vöröwer. All de Lichter weern wedder utpußt. Blot bi min' Nahwer Plath spöker noch en Latern rüm, bi't Hus rüm, in den Gaarnstieg henlank un nahsten in de Allee ümmer de hogen Linn'böm hendal. Dat weer he sülben. He wull Metten sammeln. Nah en warmen Regen krupt se rut ut ehr Löcker un wüllt ok mal dat schöne Leben baben de Eer geneten. Awer dat hett ehr bannig begriesmult. In Plath sin' lütten Emmer is dat ken Spoß mehr.

Den annern Morgen kreeg he sick en Breefbagen ut sin Schatoll, stipp dreemal in den Blackputt un schreev an sin' Söhn: »Lieber Hans. Übermorgen, also am Mittwoch mußt Du mal rauskommen. Denn wir haben nu richtig so'n aalbieten Wetter, wo ich schon lange auf gelauert hab. Ich habe in der Alster eine Strecke entdeckt, wo noch kein Mensch nich gewesen ist. Da war an der Kant noch gar kein dalpeddtes Gras, und die Netteln und das Schelp wokern da noch gans hoch. Ich bin schon um 5 Uhr da, und um 6 kannst Du da auch wohl schon sein. Blang Behn seine Sandkoppel eben bei die dritte Eiche vorbei geht so'n Hasensteig. Da mußt Du in dalgehen, dann triffst Du mir. Angeln, Metten und all das andere habe ich bei mir. Aber Brot mußt Du für den ganzen Tag mitbringen; denn man kann ja nicht wissen. Wenn es fix beißt, müssen wir da bleiben, bis kein Steert mehr anbeißen will. Bischen Konjack kannst Du eventuell mitbringen.

Dein treuer Vater.

Noch eins! Du darfst, wo du abbiegst, nicht so in das Sand oder in das nasse Gras pedden, daß kein Mensch einen Animuß von uns kriggt, auch der alte Fuchs von Jäger nicht.«

– Densülwigen Dag stünn' in en Laden von en Kopmann in Hamborg, de mit Jagd un Fischeriegeräten hannelt, twee Herrn un köffen in: veer lange Angelstöcker, de sik tosamschuven lat, Snör, twee Dutz Angelhaken, en grote Heekangel, en lütten Ketscher, en Fischnett, en Buddel mit Zigeuner-Fischwitterung un sünst noch allerhand. In'n Ganzen för 57,50 Mark. De Kopmann wünsch ehr »Petri Heil!«, un as se ut de Dör weern, smustergrien he. –

As Hans Plath den drütten Morgen bi de drütte Eek an Behn sin Koppel dalgüng', stünn' sin Vadder all an de Alster. O wat weer dat schön. Dat weer so still, dat man en Mus in dat Reedgras gnabbeln hören kunn. Aff un an kurr en wille Duv in de hogen Dann gegenöver.

Öwer de Alster un öwer de Wischen leeg noch so'n fienen blauen Dak, wo de Wiechelnbüscher, de swarten Pinsels von dat hoge Reed, de roden Köpp von den Waterdosten un de witten Bekers von de Winn' man eben rut keeken.

»Goden Morgen, Vadder, na, hest all wat?«

»O dat geiht, siev Aal, acht Bars stekt all in'n Büdel. Awer ik hev ok all Unglück hatt. En Hek hett mi de Krutsch affreeten un seet nich fast, un en Aal hett mi den Haken in'n Stubben halt, dat ik em affrieten müß.«

Un nu angeln un angeln se, denn mal'n Aal, denn wedder en Bars, un mennigmal füng' ok een von de beiden an to schimpen, wenn dat mit en schönen Beet nich glücken wull.

»Nu will ik mal en Kantüffel upsteeken, dat kümmt mi so vör, as wenn in disse Kuhl noch wat Grotes sitt!« meen Hans.

Un richtig. Nah en Vittelstunn' füng' de een Pos an wegtoscheeten, un as he antröck, seet dar en groten Karpen an.

»Nu paß awer up. Lat em nich in dat hoge Krut scheeten. Erst möd maken, so is't recht, ümmer in de Kuhl laten!«

Darmit lang' he en Ketscher her, schöv em achter den Karpen an, un Hans leet em vörsichtig in den Ketscher glieden.

»Junge, dat is en fixen Bengel; de wiggt seeker en Punner fiev. Harrn wi von dat Slag noch en paar mehr.«

»O Düwel, wat's dat? De Heekangel drifft je bald merrn in de Alster, dar's ok wat an, kiek, watt he ritt.« Ünner en Wiechelbusch up de anner Siet kreegen se em tom Stillstand un lies tröck Vadder Plath em ran. De grote Rachen keem tom Vörschien. Vadder höll den Ketscher ünner, un da harrn se den groten Röver, dar fehl nich veel, denn harr he doch noch de Snoraffreeten.

So würr dat Fröhstückstied, un so würr dat Middag. Se eeten mal, wenn't smecken wull un nöhmen en Sluck darto. Se wesseln ok mal den Platz, se leegen ok mal in't Gras, un de grote Büdel würr bilütten vull.

So üm Kaffeetied keem en Boot de Alster rup. Dar seeten dree Herrn in. Twee kennt wi all. Dat weern de ut den Laden. De drütte awer schien de Hauptmann von dat Komplott to sien: »So hier müssen wir anlegen; hier sind tiefe Stellen mit Aalkraut, da liegen die fetten Biester in.«

Se möken nu dat Boot fast un füngen an uttopacken. Wullne Deken, wo se up liggen wulln, en groten Schirm gegen Sünnschien un Regen, dree grote Reiskuffers mit Brot un annere Eetwaren, en Spritkaker, Konservendosen, en Bratpann', üm dat Sprickwort von de »frischen Fisch, gode Fisch« wahrtomaken, de veelen Angelgeräte, di niesten Zeitungen un noch veel mehr. Denn füngen se an, de Büscher un hogen Planten afftosnieden, de ehr in'n Weg stünn', un denn kunn't bilütten losgahn.

»Je, nu saagt mal, was wollen wir denn für Fische fangen?« frög de erste Herr, den dat Boot tohör. Un so würr denn affmakt, de erste schull Bars angeln, de tweete schull Grundangeln up Aal stelln, un de drütte schull erstmal mit Brot up lütte Wittfisch versöken, dat se up de Heekangel en Lockfisch kreegen.

Dat glück ok richtig. Nah en halve Stunn' seet en Rotog an den Haken un de keem nu an de grote Heekangel. De annern beiden awer kreegen nich en Beet; denn dörch dat veele Hantieren in de Büscher un in dat Reed harrn all' de annern Fisch Rietut nahmen.

Vadder Plath un sin Söhn seegen sik ut enige Entfernung de Fischerie mit an un harrn ehrn Spaß.

Up eenmal würr dat en Larm bi de dree Sportslüd. En blinn' Hähn finnt ok jo mitünner en Korn un de dummsten Buern but mitünner de grötsten Kantüffeln, un so harr de een hungrige Heek den Wittfisch öwerslaken un tröck damit unner'n Busch.

As se noch darmit tasen und tucksen, keem en Boot de Alster daltoscheten. Twee Herrn seeten dar in, un en Dam leeg merrn in't Boot un gnabbel Schokolad. De Herr, de achter seet. leet en Blänker achteran strieken, un as se nu mit den Strom rasch darhenschöten, vertüder sik de Blänker mit de Heekangel. De Herr von den Blänker kreeg em to sehn un meen nu, dat he em fung' harr. Un as he em nu nich rut kriegen kunn, wiel de Angelfischers ok reeten, hau he mit sin Ruder nah den Heek, dröp em awer nich; awer de Angelsnor un den Blänker hau he aff. Nu würr de Heek frie un schöv sik mit en Enn' von de Snor in dat Krut dicht bi Hans Plath. De dreih nu dat Snorenn' an de Spitz von sin' Angelschacht fast un tröck em rut, ahn dat de annern Fischers dat wies würrn. Em weer dat würklich nich üm den Heek to dohn; awer dit mök em doch to veel Spaß. Bi de Annern awer würr de Larm ümmer gröter. De lütt Dam weer nämlich ut ehr Küssen un Deken rutkrabbelt, harr sik upricht un von dat Rieten üm den Heek füll se glatt in't Water. Da müssen de beiden Herrn ok to Water an un müssen ehr wedder rutbörn. Dar stünn' se nu an't Öwer, natt as en Pudel un ween ehr snapplangen Tranen. De beiden Bootfahrers awer schimpen sik nu noch duller mit de dree Angelfischers rüm un dat güng' dicht bi en Prügelie her.

Dörch den Larm weer nu een upmerksam worrn, de dar mit sin Flint mank de Dann' un Ellern nah wille Karnickels hensleek. Dat weer de Jäger un Feldhöder Timm. He keem ran un hör sik den Striet mit an. Toletz awer sett he en ernste Mien up un frög, wat se dar egentlich in de Wisch to söken harrn. Dat Anleggen un Betreden weer hier bi siev Mark Straf verbaden; ob se dat grote witte Schild nich lest harrn. He weer awer en öllern vernünftigen Mann un leet mit sik reden. Se säden, se wulln ok gliek den Platz verlaten. Tom Dank steeken se em en Buddel goden Wien un en Dutz Zigarren in de Tasch, un da slög he sik wedder in die Büsch.

As de Luft wedder rein weer, kröpen Plath un sin Söhn achter ehrn Busch rut, un de Ole pedd sik ganz oldmödig nah de Angelfischers ran: »Na, nix fung'n vundag?«

Ne, dat wull nich recht bieten, un nu vertelln se em dat Unglück mit den Heek un de dummerhaftigen Bootfahrers, de ok fischen wulln un nix darvon verstünn'. Ob he denn wat fung' harr. Ja, dat güng', en Heek von fiev bit söß Pund harr he dar noch achter'n Busch liggen.

Ob he ehr den nich verköpen wull? Ja, wenn se anstännig betahln, wull he ehr den Gefallen ditmal dohn, blot dat se nich mit lerrige Hänn' wedder to Hus ankeemen.

Se würrn sik toletz üm twölv Mark eenig, un up beidersiedige Tofreedenheit würr de Hannel affslaten.

Plath un sin Söhn möken sik nu up den Heimweg, un de dree Anglers steegen ok wedder to Boot an un föhrn to Hus. Ünnerwegens awer hebbt se sik en Geschicht utdacht, wie se sülben den groten Heek fung' harrn, un mit Handslag un en goden Sluck ut den Konjakbuddel hebbt se sik dat Verspreken geben, dat nüms dat Spill verraden schull. Den annern Dag weer bi den Tollbeamten Suhr en gemeinsames Heekeeten. Dorbi hett de Köksch noch en nettes Geschäft makt. As se nämlich den Heek utlümpen wull, da harr he nämlich nich blot twee Fisch, nee, ok en grote dode Rott in'n Magen, un da hett Suhr ehr flink en Duppelmarkstück in de Hand drückt, dat se man reinen Mund höll.