Munasvietasonat
Äbinos bal düpas glumidik ut, ün kel lebiedäl e senäl soala süikons pö letälenan. ‚Van Beethoven‛ älödom su el ‚Römer-Platz‛ in ‚Bonn‛. Hitüpasoar stilik fenik äfulöl ko desirs e munasviet paelik. Cem omik äbinon dufik, e zibs in staudöp smalik äbinons neflifiks e nesmekiks. Nek äkälon omi, nek äjäfikon me om. So äliedom dub dinäds logotik e ninälo äsenälom lügi mödikum, kas isenälom föro.
„Kikodo vobob-li?“ ähagom ninälo; „pro kin-li komip valik - nelabs? Pro mens-li, kels suemons nosi de musig obik, de giananäm, kel dareigon in ninäl oba, de leval tonodas, kel tonon pö ob ninälo? Kels no desirons obi e vobodi oba, e kels fakipons obi de kobäd okas? Ag! löf glutik valik pö ob, desirs valik lekananalana oba gretükons soali oba. Nek sevon obi, pro nek musig obik sinifon läbi!“
Süpiko mistomavien äroron züi dom, äkoedon löpiovirön püfalefogis, galikön menis se slipöf dölik onas. ‚Van Beethoven‛ älöfom toni vienasplodülas. Ven tep äroron züi guls sütas, äjutedom ko vien ve el ‚Rhein‛. I nu daleblad sovadik et ätrodon omi, äbäton omi ad golön plödio. Vien älöbaton eli ‚Rhein‛, e nafils äkledons dredälükölo. ‚Van Beethoven‛ ägolom soaliko ve vat, mens valik ifugons ini doms. Süpiko ‚Van Beethoven‛ ägüflekom oki, äsäkofudikom, ivedölo takedikum dub muif nata. Medito äfövom vegami okik, ed äkömom ini süts nabik brefik zifa bäldik. Mun kleilik äsüpubon dönu da tepalefogs, ed äbpänon mönis, tümis e fasadis me mags späkik vietik, äsva tripänon mönis, tümis e fasadis me mags späkik vietik, äsva tribüts, kels ilödons is büikumo, älifikons dönu bevü ons ad lif nulik, neitik, klänöfik. Ed us se bal domilas lövik slobik näi om pianodapläyot ätonon. ‚Van Beethoven‛ älilom sonati lönik okik in ‚G‛ macorik. Äbinon domil bäldik, spinät vorik bäldik ätonon, ab suem musiga omik, magul voboda omik äjänälons omi. Pläy at äjinon pö om feinik, suköl, milagik e fäküköl: el ‚allegro‛ in kanitavögäd sofik, menuät fulik de desirs e fav klänik. Äbleibom stanön ad dalilön. Cem, in kel äpläyoy, äbinon donateadik, fenät bal äbinon maifik. Musig äseilon.
Nu älilom spikami.
„Ati epläyol jöniko, o söril!“
„Ag! nö! Leno pläyob oni gudiko, fümiko pläyoböv oni mödo jönikumo, if eliloböv oni seimna fa lekanan gretik, ab pro atos no labobs moni!“
Lienäd biedälik in logod ela ‚Van Beethoven‛ inepubon; äsmililom e nid äsüikon in lienäds omik. Ämaifükom yani ed änüstepom ini cem smalik. Us jukel pöfik ävobom, e jipula len pianod älogom te bäki rovik, nüki feinik e heremi blonik.
„Binob musigal ed opläyob noatedi pro ol,“ ‚Van Beethoven‛ äsagom brefiko e ko vögäd nämätik ad klänedön fäkami okik. Seiliko, bluviko, äsä cils, kels igetons legivoti, sörs älöädofs.
„Pläyob oni so badiko“, jipul äspikülof plafiko e bluviko.
„Nö! playöl oni pato gudiko,“ ‚Van Beethoven‛ äsagom smilölo. „Pläyol oni ko suem verätik. Lä kin estudol-li oni? Mod nitedon obi.“
„O! voiko neföro estudob oni, älilob te pläyi ona fa läd in ‚Godesberg‛, äpläyof so suviko ko fenäts maifik, ädalilob ofi dü hitüp lölik, ün tim et elärnob noati alik ona.“ Jipul äflekof logodi paelik yunik oka lü om, e nu ‚Van Beethoven‛ älogom, das äbinof bleinik. Desir yunöfik valik ofa, jipulafred valik, keli no ilabof, keli iperof, pinotodons in menuät omik.
„Foginik“, ämurülom, „magifik.“ Pifäkükom dibäliko. Kio logs bleinik et ilogälons in vobod omik!
Äseidom oki leni pianod, äpläyom sonati, e poso äreafom ini drimäl okik. Tikots valik omik ävedons tonods; ämagälom.
Ai jönikumo, klänöfikumo, dolikumo e trodikumo tonods fulü baiton äslifons love spinät bäldik. Desiri lefäkik lü mens, lü baiced änotodom in tonods. Kakords magifik ätonons ün neit. Ävokons, äkanitons, äseifons.
Äsvo in drim dredik, svidik, dibätik sörs ädalilofs. Lestiliko.
Tim äpasetikon; nonik kila äküpon osi. Lampad äkvänikon, ämismokon in cem dremöl de tonods.
Jukel ämaifükom fenäti. Vidiko ä largentiko, äsä el ‚Rhein‛ it, mun äjedon svieti okik ini cem smalik. Fago mistom isäfledon oki, et iblinon koldüli. Pläyot fa ‚Van Beethoven‛ äjinon binön milagiko fredik e läbik in jänäl svieta trodöl at, in lut nämüköl at.
Jibleinan ästutof len völ näi om. Lestiliko. Änüdrinof tonodi alik. Lienäds ofik äbinons lölöfiko dafred e lejuit. Dalilam ofik äbinon devod. I in ladäl volutik ela ‚Van Beethoven‛ püd äkömon. Neai äpläyom so jöniko, so liviko de lieds valik, neai ätuvom gespiki so beatiki ad plon dolik oka. Ven fino ädesumom namis okik de klavs, stil nennatemik ädavedon. I plödo tep itakikon, äsva pijänälon dub pläyot.
Süpiko jibleinan äslokof laodo, ed ätovof sukölo bradis okik, ätenükof namis niedik. „Kim binol-li? Kim binol-li“ ävokof fulölo me niluds.
‚Van Beethoven‛ äsmililom ed äpläyom nogna vemo nelaodiko tikäti se sonat in ‚G‛ macorik, kel postonon in tonods löpikum ko daladöf telik. Se logs bleinik drens äflumons. Jipul äplifof namis okik. „‚Van Beethoven!‛ Ol binol utan, ‚Van Beethoven‛ it!“
„Si!“, ‚Van Beethoven‛ äsagon nevifiko. „Ob binob utan, ‚Ludwig Van Beethoven‛ it.“ Pos atos älöädom vifiko, äpedom söres bofik nami. „Stilö! no plu vödi bal, mutob golön domio.“
Ün neit et ‚Van Beethoven‛ änoatädom „munasvietasonati“.
Se Volapükagased pro Nedänapükans 1956, Nüm: 3, Pad: 11, Nüm: 4, Pads: 13-14.