Nëus son set
Nëus son set.
Cie savarà pa dla mort na criatura, che tira bel saurì l fla,
Y che te dut si corp ne sënt che la vita y plëina sanità?
Nsci ch’la pitla muta ch’ è ancuntà te n pitl luech aut tlassù
D’ ot ani y cun na ciuta de ciavëi da tortli ntëur ju.
La foa n pue’ salvera, furnida drë’ ala bona y n pue’ zota,
Ma i uedli ovela tan biei, che la fova propi daulëibon dal blota.
“Pitla, tan de fredesc y surans sëis’ a?” i ei dit;
“Tanc? pu set en duc” dijela me cialan tl mus bel fit.
“Y ulà iesi pa? dimel pu!” “Set sonse, m’ ala dì,
Doi fredesc ie pra i saudeies y doi surans a servì,
Doi de nëus ie te curtina, mi fra y mi sor Lona,
Y tla ciasota de curtina, dlongia d’ ëi, stajons ie y l’ oma.”
“Tu dijes, che doi ie pra i saudeies y doves a servì,
Y che sëis set! Ma mi bona pitla muta, co posses chësc dì?
“Tra mutons y mutans sonse set,” me respuend pitla Carlina,
Ie ve l è pu bele dit, ch’ i ie pu mò doi te curtina!”
“Ma pitla, tu vives mò y sautes ncantëur bel flinch;
Sce doi ie morc y te curtina, po sëise mé plu cinch.”
“La fosses ie bela vërdes, sot a n lën iló iesi ëi,
Mé puec var da nosta cësa, unide mé a udëi;
Drët suvënz a fé ciauza sun si fossa me sënti ju,
Cërie ite mi fazulëc y ntant i cianti su;
Y canche surëdl va ju, sce la sëira ie sarëina,
Toli mi pitla copa y maie iló mi cëina.
La prima, che ie morta, fova pitla Lona, che jemova tan te liet,
Nfin che chël bel Die l’ à dlibreda y che l’ à per for scutà chiet,
Y po l’ ai purteda te curtina; y canche la ierba fova rossa,
Ie y mi pitl fra Giuvani, nëus sautan y se tripan ntëur si fossa.
Ma canche l ie unì la nëif, nce pitl Giuvani à messù murì,
Y nce ël ai purtà via, y bel dlongia pitla Lona l ai suplì.
“Ma sce doi ie sun paravis, diji ie, tanc sëis’ a po mò?”
“Y la pitla muta me respuend: “O berba, nëus son set mpo!”
“Ma doi ie morc, ie sun paravis y ne cumpëida pu no!”
Ma dut mi dì fova debant, la pitla ne sela lasciova tò;
L’ ëssa prësc bradlà, che la sturjova bele l bech,
Y mò n’ iede m’ ala dit: “O Seniëur, nëus son set.”
'Übersetzung[1]
Wir sind sieben
I. Was wird wohl ein Kind, das leicht vor sich
hin atmet, vom Tod wissen,
Und das am ganzen Leib nur das Leben und
Gesundheit verspurt?
So war jenes kleine Madchen, das ich hoch
oben im Norden in einem kleinen Ort traf
Acht Jahre alt und mit einem gelockten
Haarschopf bis auf die Schultern.
Sie war etwas verwildert, schlecht gekleidet
und humpelte ein wenig.
Doch sie hatte so wunderschone Augen, dass
sie sehr hubsch und liebenswurdig war.
Text laut Calënder ladín 1914, 46.
- ↑ Bernardi- Videsott Geschichte der ladinischen Literatur p. 178