Novella IX della Giornata I del Decamerone (Lumbaart)/12

I parlari italiani  (1875)  by Giovanni Papanti
12-Dialet cararin
Giovanni Papanti I parlari italiani in Certaldo

Una nuvela del Bucasc edit

Dialet de Carara edit

Giovanni Papanti I parlari italiani in Certaldo p. 271

Mé a digh dónch ch'ai temp del prim re de Ziper, dòp che Gofréd ch'i dizéven de Bugión i avev conquistat la Tèra Santa, a d'acad che una signóra propi nòbla de Guascógna a 's n'andò pelegrinand al Sepolcre de dóv, arvenind dòp, arivata ch'a l'arfust a Ziper, al vèn da di bricón d'òmi ignorantamènta maltratata. Per còs, sèndës sènza potér avér sodisfazión arsentuta, al pensò d'andarsen a apelarsen a quel re: sendi dit da quarcun però ch'al saré la sò fatica butata, perché pigher e bón da gnènt com'i gér, tut alter che pensar a vendicar i afronti di altri, i stessi, e tanti fati a lu, sènza manch vergógna i se soportav; ch'a 'n j'er ch'i sentiss un po' de stizza ch'i ne zercass, con farij d'insulti e dispèti, de sfogarsela. I quali fatti sentuti da cla dòna, desperata de nò potér avér giustizia, per consolazión del sò dispiazér e dla nòia sofèrta, al machinò de burlars almanch de la melensazna de quel re e, andatësna pianzènd a lu denanz, al diss: "Signór mì, mé a 'n vègn miga a la tò presenza perch'a spér vendèta p'i insulti ch'i m'han fat, ma a vègn sól per pregart a volérm, per mé consolazión, almanch ensergnarm cóm te fa quéli fati a té a soportar perché, cussì emparand, a poss i mì con paziènza sufrir; i quali, brav portatór com te me par, al sa Dio s'an t'i argalerè, s'as potèss, con tut el còr".
El re alóra, ch'i gér stat sèmper stat un scèm e un bón da gnènt, com s'is fuss svigiat pròpi en quél punt dal sòn, cuminzand da l'afrónt fat a la dòna, ch'i vendicò sènza pietà, i deventò un acanit persecutór de chiunque is fuss d'alóra en pò, azardat a far quarcò cónter l'onór de la sò coróna.
Giovanni Papanti, Parlari italiani in Certaldo, 1875, pag. 271-272

Dialet de Avenza edit

A digh dónch ch'ent i temp del prim re de Cipri, dòp la cunquista dla Tèra Santa fata da Gofrè de Buglión, a d'avèn che una gentil dòna de Guascógna en pelegrinazz a d'andò al Sepólcr, di dóv tornand, en Cipri arivata, da qualchi òmi sc'lerati vilamènta 'l fu oltragiata; de cla còsa quéla quéla, sènza nisciuna consolazión arencrescèndës, al pinsò d'andarsën a recjamar dal re; ma a 'j fu dit per alcun che la fadiga a 's perdërè, perchè lu gjer de scì remèssa vita e de scì pògh bèn che lu, non che d'altri d'ónta con gjustizia i vendicarës, n'anzi mólta, con vituprevël viltà, a lu fata i soportav; entant che chiunch i gjavéa crucc alcun, quél col farij alcuna ónta o vergógna is sfogav. La qual còsa udind, la dòna, desperata de la vendèta, per alcuna consolazión dla sò nòia, a 's propós de volér mòrdër la misèria del re e, andatesena piangènd davanti a lu, al diss: "O mè Signór, mé a ne vègn a la tò presènza per vendèta ch'a i atend da engiuria ch'a me fu fata ma, en sudisfazión de quéla, et prègh che te m'ensign come te sòfr quéla ch'a entènd ch'a te a d'èn fata, ónd da té emparand a pòss la mia con paziènza soportar; la quala, al sa Idio che s'al podèss far, volentèra a te farè di argali, perché te sé un scì bón sufritór".
El re, che ensina ad ora i gjér stat tard e pigr, quasi dal sòn i 's resvighiass, cuminciand dla engiuria fata a 'sta dòna, che acramènt i vendicò, i vèn an severissëm persecutór de chiunch che cóntr a l'onór dla sò coróna quarcò i fèss da lì en pò.
ibidem, pag. 270-271