Novella IX della Giornata I del Decamerone (Lumbaart)/90
Una nuvela del Bucasc
edit
Dìze dóca che ai témp del prim rè de Cìpri, dòpo che Gottifré de Buglione l'ìa conquistàt Tèra Sànta, l'è sücidìt che una siùra de ràngo, de Guascógna, l'è andàda per diosiù al Sepólcro e, 'ndèl tornà endré, riàda a Cìpri, l'è stàda insültàda de quàch strasù de òm. Alùra lé, disgüstàda, l'ha pensàt de nà a cüntàghel al rè; ma ergü i g'ha dit che zà l'éra inütil, perchè lü l'éra tat indiferènt a tüt, e tat fiàch, che ànsi che vendicà i àlter per giüstìsia, lü stès el ne portàa vìa de gròse e de spórche; e tücc quì che gh'ìa argóta söl gòs i se sfogàa cóntra de lü. Sintìcc 'ste laùr la siùra, desperàda de podì mìga fà vendèta, per fàsla en pó pasà la s'è mèsa nel có de fà moì föra el rè; e, andàda pianzèndo deànti a lü, l'ha dit: "Siòr, mé no ègne mìga a la tò prezènsa perchè té te àbiet a vendicà de l'ingiüria che i m'ha fat, ma envéce de la vendèta te préghe a insegnàm cóme te fé té a soportà i afróncc che sènte che i te fa, perchè isé, emparàndo de té, pòse con pasiènsa soportà el mè, che 'l sa 'l Signùr, se podès, te 'l cederès vontéra a té, zà che té te sé isé brào de portàtei vìa".
El rè, che fìna alùra l'éra stat isé pégher e indolènt, cóme se desedès d'un grant sòn, l'ha scomensàt de l'ingiüria fàta a quèla siùra, che l'ha vendicàt bé, ma bé, e l'è deentàt tànto fièro che dòpo guài a quì che comitìa vergót cóntra l'onùr de la sò corùna.
Giovanni Papanti, Parlari italiani in Certaldo, 1875, pagg. 143-144
Dìghe decò che ai tép del prim rè de Cìpri, dòpo che Gofrét de Bugliù l'ha ìt ciapàt la Tèra Sànta, l'è sücidìt che üna zintildóna de Guascógna l'è nàda piligrìna al Sepólcro e de là endèl turnà, quànd che l'è riàda a Cìpri, l'è stàda maltratàda de quàch bindù. E de quèst, lé la penàa sènsa consolasiù; l'ha pensàt de nà a fà istànsa al rè; ma argü i g'ha dit che 's perderàs 'l fiàt, perchè l'ìra iscè schif e iscè póch de bé che gnà 'l vindicàa le ingiürie di óter, ma ànse 'l toleràa con gran debolèsa quìle che sènsa fì i ghe fàa a lü; e 'ntat quì che i gh'ìa de le ràbie, i ghe sfogàa a fàga di dispècc. Quàndo che la fómna l'ha sintìt 'sto laùr, disperàda de vindicàs, per cunsulàs del sò mal l'ha pensàt de pià la mizéria de 'sto rè; e l'è nòda de lü a pianzì e a dì: "'L mè siòr, mé no ègne de té per ìga vendèta de l'insolènsa che i m'ha fat, ma per ìga sodisfasiù, te préghe a 'nsegnàm cóme te fé a tolerà quìle che i te fa a té, perchè, a 'mparà de té, a mé pòse tolerà con pasiènsa la mia, perchè 'l la sa 'l Signùr che se 'l podès fà, te la donarès, perchè té te sé ün fachì iscè brào".
'L rè, che fìna ilùra l'ìra stat pégher e tàrde, cóme se 'l se fös desedàt, l'ha scomensàt a vindicà 'l mal de 'sta fómna, e l'ha podìt sènsa fadìga, e pò l'è deentàt persecüdùr dèi piö rigurùs de tücc che i fès argót cóntra l'unùr de la sò curùna.
ibidem, pagg. 144-145