Page:Ичкиздень масторхня (А. П. Гайдар, 1933).pdf/81

This page has been proofread.
сяннь колга, што Егорть шавозь, мзярда сон тусь Алёшинаста ошу. Сон молсь вирнь кинять эзга раз’езтти, штоба няймос эсь сиря ялганц Иван Михайловичть.

— Сонь шавозя Ермолайсь и шуфтнень потмос прафтозя Егорнь пряста картузнц, а сяда меля сембя якасть вирть пачк вешендезь сонь да ашезь му. А картузнц лангс прась машенистть цёра мороц Петькась, конац эрьгоць и повсь тя вастти.

И тяннь ззда сембя сокай ломатнень инголя тевсь валцта няевсь. Сразу тевсь арась яснай и шарьхкодеви. И аф шярьхкодевись улсь аньцек ся: кода и коста лиссь ся ёнць, што Егор Михайловичсь — тя сех цебярь и надежнай ялгась — кяшсь казеннай ярмакнень мархта.

Но эзк, тяннь азондома лиссь наротть ёткста храмой Сидорсь, сон юваць сяряди ломаннь лаца. Ся Сидорсь, конац, кда мархтонза уйфнесть корхтама Егорть колга, шаркснесь бокс тушонц.

— Мезя Ермолай! — юваць сон. — Киннь ружьясь? Сембя тийф. Тейсть кржа улсь фкя смерць... Тейст позор... Ярмакт

77