GRÁSTA[1]
RINNE beirt fhear uasal a bhí sa leithreas ag an am iarracht é a thógáil ón urlár: ach bhí sé gan mhothú. Bhí sé ina chnap ag bun an staighre a thit sé síos. D’éirigh leo a chasadh aghaidh in airde. Bhí a hata rollta cúpla slat uaidh agus bhí a chuid éadaí smeartha le brocamas is le bréantas an urláir a raibh sé ina luí air, a aghaidh le talamh. Bhí a shúile dúnta agus bhí cnead ina anáil. Shil sruth tanaí fola ó chorr a bhéil.
D’iompair an bheirt fhear uasal agus duine de fir beáir suas staighre é gur leagadar anuas ar urlár an bheáir. Faoi cheann dhá nóiméad bhí fáinne fear thart air. Cheistigh bainisteoir an tí óil cérbh é agus cé a bhí ina theannta. Ní raibh aithne ag duine ar bith air ach dúirt duine de na fir beáir gur dhíol rum beag leis.
“An raibh sé leis féin?” a d’fhiafraigh an bainisteoir.
“Ní raibh, a mháistir. Bhí beirt fhear uasal leis.”
“Agus cá bhfuilid?”
Ní raibh a fhios ag aon duine; dúirt duine éigin:
“Ligighi a anáil leis. Tá sé tite i laige.”
D’oscail an fháinne amach gur dhruid
- ↑ Grace an teideal Anglaise ar an scéal. Tá cialla éagsúla ag baint leis an fhocal. Is é an phríomhchiall leis, an chiall dhiagachta. Is é sin, suáilce Dé. Leanann sé de sin gur suáilce na trócaire é, mar shampla trócaire Dé ar pheacaigh. Mar sin, i gcúrsaí gnó, má thugtar grace do dhuine atá i bhfiacha, ciallaíonn sé go bhfaigheann seisean aischairde. Tá brí eile ag baint leis an fhocal grace – suáilce na galántachta. Ní léirítear suáilce ar bith sa scéal, ach a malairt ghlan.
