43
iompóċaiḋ an ṫreideaṁaint ċun náire ḋuit, nó 25 b’ḟéidir ċun cailleaṁaint anama ḋuit.
Ní ti-é an t-é is árd glór is ṁaiṫ gníoṁ i gcóṁnuiḋe.
31.—AN CÁG AGUS NA PÉACÓGA.
“Ní’l ins na cágaiḃ seo aċ cábóga,” arsa’n cág. “ B’ḟearr tiom go ḃféadfamn imṫeaċt uaṫa ar fad. Ní’l aon níḋ 1 ḃf uirm uaisleaċta ag baint leó. Bíonn náire orm nuair a ċítear mé ’n-a gcuideaċtam. Ní mór ḋom seift éigin a 5 ḋéanaṁ ar ḋul leis na péacógaiḃ. Sin iad na h-éin atá uasal. Is ró ḃeag an rud a déanfaḋ péacóg díom fém. Éan ḃreaġ deallraiġṫeaċ is eaḋ mé. Ní ḃéaḋ uaim aċ na cleití.”
As san amaċ is ar éigm a laḃarfaḋ sé le 10 h-aoinne des na cágaiḃ eile, ḃí a leiṫéid sin de ḋroċ-ṁeas aige orṫa. Ċrom sé ar ḃeiṫ ag bailiuġaḋ na gcleití a ṫuiteaḋ a’ b-earḃallaiḃ na bpéacóg. Ar ḃall ḃí oiread acu bailiġṫe aige agus ḋéanfaḋ earḃall. Ṡáiḋ sé i n-a earḃall 15 féin iad, i dtreó gur ḋóiċ le dutne gur b’ earḃall péacóige é. Siúd anonn é ċun an tíġe ṁóir, mar a raiḃ na péacóga ’n-a gcóṁnuiḋe.
“Móra ḋaoiḃ, a uaisle!” ar seisean.
D’ḟeuċadar air. Níor ṫug aoinne acu freagra 20 air.
“Cág! Cág! Cág!” ar siaḋ go léir. Do riṫeadar ċuige agus ċromadar ar a
