47
33.—AN DORSÁN AgUS AN SeANg^N.
Bí an geiṁreaḋ ann agus ḃí na seangáin ag obair sa sS’oḃḃs ag cuf a gcuid arḃaif ċun taisse. Uáinig an dorsán agus é i ndeifeaḋ an anama naċ mór le fuaċt agus le b-ocfas, agus d’iarr sé gráinne cruiṫneaċtan orḃa. 5
“ Conus a ċaiṫis an saṁraḋ agus an fóġṁar,” arsa duine acu leis, ° agus a ráḋ ná full tiġ ná sSiḃból ná gráinne cruiṫneaċtan agat féin ? ”
“ Mo ċreaċ ċráiḋte é,” ar seisean, “ do ċaiṫeas an saṁraḋ agus an fóġṁar ag iṫe agus IO ag ól agus ag rinnce le ceól, agus níor ċuiṁniġ- eas ṁaṁ ar ġeiṁreaḋ ná ar ḟuaċt ná ar ocras.”
“ Ó, ambasa, a ṁic ó,” arsa’n seangán leis, “ dá gcaiṫimís-ne an saṁraḋ ag iṫe agus ag ól agus ag rinnce le ceól ní ḃéaḋ againn aċ an 15 t-ocras agus an fuaċt, agus ba ḃeag an tairḃe ḋúinn dul ag tṁall ort-sa ag lors gráinne cruiṫneaċtan ort, mar ní ḃéaḋ sé agat le taḃairt dúmn. An t-é ċaiṫfiḋ an saṁraḋ ag iṫe agus ag ól agus ag rinnce le ceól ní foláir dó an 20 taoḃ etle de’n s5éal a ḃeiṫ aige sa ġeiṁreaḋ, .1. an fuaċt agus an t-ocras- 1mṫiġ leat, a ḋuine ṁacánta. Ní’l neaft againn ort. Ná bí ag leigint na b-oíḋċe ort.”
An Múineaḋ. 25
1s é Dia a ċeap an obair do’n duine ar an saoġal so. D’á ḃṁġ sin, rud beannuiġṫe is eaḋ
