cé’n fáth ar chuir sí an obair mhór sin orm, nó cé’n gnó bhí aici de na crannaibh mallaighthe céadna nuair bheidís leagtha agam!
* * *
Fear leisgeamhail mé ó dhúthchas. B’fheárr liom go mór fada bheith ’mo shuidhe ar chlaidhe ag féachaint ar lucht na hiomána ná istigh i lár na páirce; is deise liom bheith ’mo sheasamh i gceárdchain ag breathnughadh ar na gaibhnibh ag obair ná bheith ar dhuine aca; is aoibhne liom bheith caithte ar chnámh mo dhroma ar phlásóig mhín chaonaigh, lá buidhe brothallach samhraidh, ag féachaint suas uaim sna spéarthaibh gan faic na frighde le déanamh agam acht bheith ag breathnú ar na néaltaibh móra ómracha ag snámh thart ós mo chíonn ná aon obair dá bhféadtaidhe chur orm. Tuigfear ó’n méid sin cé’n cion bhí agam ar an tsean-mhnaoi uasail mhaordha chuir ag leagadh na gcrann mé gur chaith mé uair a’ chluig ar a laghad gan sgíth a leigint, gan anál suaimhneach sásta a tharraingt, gan lámh the attha a fholcadh agus mé ag gearradh agus ag síor-ghearradh gan sos....
An t‑allus sin! Níor chuir mé an oiread sin alluis ariamh cheana, agus ní dhéanfad arís choidhche é, pé ar bith bean iarrfas orm é; acht ise—an tsean-bhean uaibhreach mhodhmhail sin dá dtug mé cion—níor chlis mé uirri ariamh, agus ní chlisfead uirri choidhche má fhágann Dia an tsláinte agam.
Acht cé’n bhrigh dá mbéadh a fhios agam cé’n fáth ar chuir sí an obair sin orm!
